صفحه 479 - سوره فصلت آیات 21 تا 29 وَقَالُوا لِجُلُودِهِمْ لِمَ شَهِدْتُمْ عَلَيْنَا ۖ قَالُوا أَنْطَقَنَا اللَّهُ الَّذِي أَنْطَقَ كُلَّ شَيْءٍ وَهُوَ خَلَقَكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ ﴿٢١﴾ وَمَا كُنْتُمْ تَسْتَتِرُونَ أَنْ يَشْهَدَ عَلَيْكُمْ سَمْعُكُمْ وَلَا أَبْصَارُكُمْ وَلَا جُلُودُكُمْ وَلَٰكِنْ ظَنَنْتُمْ أَنَّ اللَّهَ لَا يَعْلَمُ كَثِيرًا مِمَّا تَعْمَلُونَ ﴿٢٢﴾ وَذَٰلِكُمْ ظَنُّكُمُ الَّذِي ظَنَنْتُمْ بِرَبِّكُمْ أَرْدَاكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ مِنَ الْخَاسِرِينَ ﴿٢٣﴾ فَإِنْ يَصْبِرُوا فَالنَّارُ مَثْوًى لَهُمْ ۖ وَإِنْ يَسْتَعْتِبُوا فَمَا هُمْ مِنَ الْمُعْتَبِينَ ﴿٢٤﴾ وَقَيَّضْنَا لَهُمْ قُرَنَاءَ فَزَيَّنُوا لَهُمْ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَحَقَّ عَلَيْهِمُ الْقَوْلُ فِي أُمَمٍ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِمْ مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ ۖ إِنَّهُمْ كَانُوا خَاسِرِينَ ﴿٢٥﴾ وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَا تَسْمَعُوا لِهَٰذَا الْقُرْآنِ وَالْغَوْا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَغْلِبُونَ ﴿٢٦﴾ فَلَنُذِيقَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا عَذَابًا شَدِيدًا وَلَنَجْزِيَنَّهُمْ أَسْوَأَ الَّذِي كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿٢٧﴾ ذَٰلِكَ جَزَاءُ أَعْدَاءِ اللَّهِ النَّارُ ۖ لَهُمْ فِيهَا دَارُ الْخُلْدِ ۖ جَزَاءً بِمَا كَانُوا بِآيَاتِنَا يَجْحَدُونَ ﴿٢٨﴾ وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا رَبَّنَا أَرِنَا اللَّذَيْنِ أَضَلَّانَا مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ نَجْعَلْهُمَا تَحْتَ أَقْدَامِنَا لِيَكُونَا مِنَ الْأَسْفَلِينَ ﴿٢٩﴾ به پوستشان می‌گویند: چرا بر ضد ما شهادت دادید؟ می‌گویند: همان خداوندی که هرچیزی را گویا نمود ما را به سخن واداشت! او نخستین‌بار شما را آفرید، و [فقط] به‌سوی او بازتان می‌گردانند (٢١) پنهان‌شدنِ شما [هنگام گناه]، از [ترس] این نبود که مبادا گوش و چشم‌ها و پوست‌هایتان بر ضد شما گواهی دهند، بلکه گمان می‌کردید که خداوند بسیاری از اعمالی که [در خلوت] مرتکب می‌شدید خبر ندارد! [و غافل از این حقیقت بودید که خداوند و اعضایتان ناظر بر اعمال خلوت و جلوت شمایند] (٢٢) این بود گمان [باطلی] که به پروردگارتان داشتید، و [همان] شما را به هلاکت انداخت، در نتیجه از کسانی شدید که [همۀ سرمایه‌های وجودی خود را] تباه کردند (٢٣) اگر [در این عرصه‌گاهِ قیامت برای نجات از دوزخ] شکیبایی به خرج دهند [یا ندهند بی‌اثر است؛ زیرا] جایگاهشان به‌طور حتم دوزخ است، و اگر [برای جلب خشنودی حق] عذرخواهی کنند عذرشان مورد پذیرش نخواهد بود (٢٤) [به علت عناد و کبرشان نسبت به حق،] بر آنان همنشینانی [مفسد و تبهکار و شیطان‌سیرت] گماشتیم که از هر سو همۀ زشتی‌ها را در نظرشان [با وسوسه و ترفند] زیبا جلوه دادند، [تا انجامش برای آنان آسان شود] و وعدۀ [عذاب] بر آنان [نیز] همچون گروه‌هایی [کافر] از جنّ و انس که پیش از آنان درگذشتند حتمی و ثابت شد، آنان بدون‌شک [همۀ سرمایه‌های وجودی خود را] تباه کردند (٢٥) کافران [به مردم] گفتند: به این قرآن گوش ندهید، و [هنگام قرائتش به‌وسیلۀ پیامبر و مؤمنان،] سخنان بیهوده [و صداهای بی‌معنی و جنجال‌آفرین] در آن بیندازید تا [بر او و یارانش] پیروز شوید! (٢٦) همانا به کافران عذابی سخت می‌چشانیم، و یقیناً آنان را با [معیارگرفتنِ] بدترین عملی که همواره مرتکب می‌شدند کیفر می‌دهیم (٢٧) این است کیفر دشمنان خدا، [همان] آتشی که در آن جایگاهی جاودان خواهند داشت، کیفری [سخت است] برای این‌که همواره آیات ما را انکار می‌کردند (٢٨) کافران [در دوزخ] می‌گویند: پروردگارا! از [دو گروه] جنّ و انس آنان‌که ما را گمراه کردند به ما نشان بده تا آن‌ها را زیر قدم‌هایمان اندازیم که از پَست‌ترین‌ها گردند (٢٩)