صفحه 459 - سوره زمر آیات 6 تا 10 خَلَقَكُمْ مِنْ نَفْسٍ وَاحِدَةٍ ثُمَّ جَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا وَأَنْزَلَ لَكُمْ مِنَ الْأَنْعَامِ ثَمَانِيَةَ أَزْوَاجٍ ۚ يَخْلُقُكُمْ فِي بُطُونِ أُمَّهَاتِكُمْ خَلْقًا مِنْ بَعْدِ خَلْقٍ فِي ظُلُمَاتٍ ثَلَاثٍ ۚ ذَٰلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمْ لَهُ الْمُلْكُ ۖ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ۖ فَأَنَّىٰ تُصْرَفُونَ ﴿٦﴾ إِنْ تَكْفُرُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ عَنْكُمْ ۖ وَلَا يَرْضَىٰ لِعِبَادِهِ الْكُفْرَ ۖ وَإِنْ تَشْكُرُوا يَرْضَهُ لَكُمْ ۗ وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَىٰ ۗ ثُمَّ إِلَىٰ رَبِّكُمْ مَرْجِعُكُمْ فَيُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ۚ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ﴿٧﴾ وَإِذَا مَسَّ الْإِنْسَانَ ضُرٌّ دَعَا رَبَّهُ مُنِيبًا إِلَيْهِ ثُمَّ إِذَا خَوَّلَهُ نِعْمَةً مِنْهُ نَسِيَ مَا كَانَ يَدْعُو إِلَيْهِ مِنْ قَبْلُ وَجَعَلَ لِلَّهِ أَنْدَادًا لِيُضِلَّ عَنْ سَبِيلِهِ ۚ قُلْ تَمَتَّعْ بِكُفْرِكَ قَلِيلًا ۖ إِنَّكَ مِنْ أَصْحَابِ النَّارِ ﴿٨﴾ أَمَّنْ هُوَ قَانِتٌ آنَاءَ اللَّيْلِ سَاجِدًا وَقَائِمًا يَحْذَرُ الْآخِرَةَ وَيَرْجُو رَحْمَةَ رَبِّهِ ۗ قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ ۗ إِنَّمَا يَتَذَكَّرُ أُولُو الْأَلْبَابِ ﴿٩﴾ قُلْ يَا عِبَادِ الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا رَبَّكُمْ ۚ لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا فِي هَٰذِهِ الدُّنْيَا حَسَنَةٌ ۗ وَأَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةٌ ۗ إِنَّمَا يُوَفَّى الصَّابِرُونَ أَجْرَهُمْ بِغَيْرِ حِسَابٍ ﴿١٠﴾ شما را از یک تَن آفرید، پس از آن همسرش را از همان [جنس] به وجود آورد، و به سود شما از چهارپایان [شتر و گاو و گوسفند و بُز] هشت زوج پدید آورد، شما [انسان‌ها] را در شکم مادرانتان آفرینشی پس از آفرینشی در میان تاریکی‌های سه‌گانۀ [شکم، رحِم و بچه‌دان] می‌آفریند، این است خدا که مالک و مدبّر [امور] شماست، فرمانروایی مطلق [بر همۀ هستی] ویژۀ اوست، هیچ معبودی جز او نیست، پس چگونه [از راه حق] منحرفتان می‌کنند؟ (٦) اگر [نعمت آفرینشِ خود و همۀ نعمت‌ها را] ناسپاسی کنید [زیانی به خدا نمی‌رسد؛ زیرا] خدا از [همۀ] شما بی‌نیاز است، او ناسپاسی را برای بندگانش رضایت نمی‌دهد، چنانچه سپاس‌گزار باشید به سود شما به آن رضایت می‌دهد، هیچ گنه‌کاری بارِ [گناه] دیگری را به دوش نمی‌کشد، پس [از سپری‌شدن زندگیتان در دنیا،] بازگشتتان به‌سوی پروردگارتان خواهد بود، و شما را به آنچه همواره انجام می‌دادید آگاه می‌کند؛ زیرا او به اسرار و نیات باطن‌ها آگاه است (٧) چون به انسان آسیبی رسد پروردگارش را درحالی‌که [با توجه و اخلاص] به او روی می‌آورد، [برای برطرف‌شدن آسیبش] می‌خواند، سپس وقتی [خداوند] از سوی خود به او نعمتِ [آسودگی و رفع مشکلات] عطا می‌کند، آن آسیب را که قبلاً برای [برطرف‌شدن] آن دعا می‌کرد به فراموشی می‌سپارد، و دیگر بار برای خداوندِ یکتا همتایانی قرار می‌دهد تا [به‌وسیلۀ فرهنگ شرک، مردم را] از راه خدا منحرف کند، بگو: [ای انسان!] اندک زمانی از کفر و ناسپاسی‌ات برخوردار باش، که تو اهل آتش [دوزخ] هستی! (٨) [آیا چنین کفران‌کنندۀ ناسپاسی بهتر است] یا کسی که در ساعت‌های شب، در حال سجده و قیام به عبادت [خالصانه] مشغول است، و از آخرت بیمناک است، و به رحمت پروردگارش امید دارد؟ بگو: آیا کسانی که معرفت [به حقایق] دارند با کسانی که تهی از معرفتند یکسانند؟ فقط خردمندانِ [حق‌جو] پند‌پذیرند (٩) بگو: ای بندگان مؤمنم! از پروردگارتان [اطاعت کنید، و از محرّماتش] بپرهیزید، برای آنان‌که در این دنیا نیکی کرده‌اند پاداش نیکی است، [اگر برای نیکی‌کردن به هر دلیلی در تنگنا و مضیقه بودید به سرزمینی دیگر مهاجرت کنید؛ زیرا] زمینِ خدا گسترده و پهناور است، جز این نیست که پاداشِ شکیبایان را کامل و بی‌حساب خواهند داد (١٠)