صفحه 456 - سوره ص آیات 43 تا 61 وَوَهَبْنَا لَهُ أَهْلَهُ وَمِثْلَهُمْ مَعَهُمْ رَحْمَةً مِنَّا وَذِكْرَىٰ لِأُولِي الْأَلْبَابِ ﴿٤٣﴾ وَخُذْ بِيَدِكَ ضِغْثًا فَاضْرِبْ بِهِ وَلَا تَحْنَثْ ۗ إِنَّا وَجَدْنَاهُ صَابِرًا ۚ نِعْمَ الْعَبْدُ ۖ إِنَّهُ أَوَّابٌ ﴿٤٤﴾ وَاذْكُرْ عِبَادَنَا إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ أُولِي الْأَيْدِي وَالْأَبْصَارِ ﴿٤٥﴾ إِنَّا أَخْلَصْنَاهُمْ بِخَالِصَةٍ ذِكْرَى الدَّارِ ﴿٤٦﴾ وَإِنَّهُمْ عِنْدَنَا لَمِنَ الْمُصْطَفَيْنَ الْأَخْيَارِ ﴿٤٧﴾ وَاذْكُرْ إِسْمَاعِيلَ وَالْيَسَعَ وَذَا الْكِفْلِ ۖ وَكُلٌّ مِنَ الْأَخْيَارِ ﴿٤٨﴾ هَٰذَا ذِكْرٌ ۚ وَإِنَّ لِلْمُتَّقِينَ لَحُسْنَ مَآبٍ ﴿٤٩﴾ جَنَّاتِ عَدْنٍ مُفَتَّحَةً لَهُمُ الْأَبْوَابُ ﴿٥٠﴾ مُتَّكِئِينَ فِيهَا يَدْعُونَ فِيهَا بِفَاكِهَةٍ كَثِيرَةٍ وَشَرَابٍ ﴿٥١﴾ وَعِنْدَهُمْ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ أَتْرَابٌ ﴿٥٢﴾ هَٰذَا مَا تُوعَدُونَ لِيَوْمِ الْحِسَابِ ﴿٥٣﴾ إِنَّ هَٰذَا لَرِزْقُنَا مَا لَهُ مِنْ نَفَادٍ ﴿٥٤﴾ هَٰذَا ۚ وَإِنَّ لِلطَّاغِينَ لَشَرَّ مَآبٍ ﴿٥٥﴾ جَهَنَّمَ يَصْلَوْنَهَا فَبِئْسَ الْمِهَادُ ﴿٥٦﴾ هَٰذَا فَلْيَذُوقُوهُ حَمِيمٌ وَغَسَّاقٌ ﴿٥٧﴾ وَآخَرُ مِنْ شَكْلِهِ أَزْوَاجٌ ﴿٥٨﴾ هَٰذَا فَوْجٌ مُقْتَحِمٌ مَعَكُمْ ۖ لَا مَرْحَبًا بِهِمْ ۚ إِنَّهُمْ صَالُو النَّارِ ﴿٥٩﴾ قَالُوا بَلْ أَنْتُمْ لَا مَرْحَبًا بِكُمْ ۖ أَنْتُمْ قَدَّمْتُمُوهُ لَنَا ۖ فَبِئْسَ الْقَرَارُ ﴿٦٠﴾ قَالُوا رَبَّنَا مَنْ قَدَّمَ لَنَا هَٰذَا فَزِدْهُ عَذَابًا ضِعْفًا فِي النَّارِ ﴿٦١﴾ خانواده‌اش و مانندشان را با آنان به او بخشیدیم [تا] رحمتی از سوی ما [به او] و تذکری برای خردمندان [باشد، که ما با هر صاحبِ ایمان و صبری این‌گونه رفتار می‌کنیم] (٤٣) [ایوب به‌خاطر کم‌صبری همسرش در برابر آزمایشِ حق، سوگند خورده بود او را تنبیه کند، خداوند برای عنایت به همسرش، خطاب کرد:] یک دسته ترکۀ چوب خشک و تر را با دستت بگیر و با آن [همسرت را به‌صورتی نرم و بدون آزار] بزن، و سوگندت را مشکن. همانا ما او را شکیبا یافتیم، نیکو بنده‌ای [بود]، به‌راستی بسیار بازگشت‌کننده [به خداوند] بود (٤٤) و بندگان ما ابراهیم، اسحاق و یعقوب را به یاد آر، که دارای قدرت و بینش بودند (٤٥) ما آنان را با خصلت آخرت‌اندیشی [از هر شائبه و عیبی] خالص ساختیم (٤٦) مسلّماً آنان در پیشگاه ما از برگزیدگان و نیکانند (٤٧) و اسماعیل و «الیسَع» و «ذوالکفل» را به یاد آر که همه از خوبانند (٤٨) این [سرگذشت‌ها] مایۀ تذکر و پند است، و بی‌تردید برای پرهیزگاران فرجامی نیک خواهد بود (٤٩) [آن فرجام نیک] بهشت‌های جاویدانی [است] که درهایش را به روی آنان گشوده‌اند (٥٠) درحالی‌که در آن‌ها [بر تخت‌ها] تکیه می‌زنند، و میوه‌های فراوان و نوشیدنی [دل‌خواهشان] را در آن [محلِ امن] خواهان می‌شوند (٥١) کنارشان همسرانی هستند که فقط به شوهرانشان عشق می‌ورزند، و [با شوهرانشان] همسنّ و سال هستند (٥٢) [ای پرهیزگاران!] این است آنچه برای روز قیامت به شما وعده می‌دادند (٥٣) [آری] این است عطای ما که پایانی برایش نیست (٥٤) این [پاداشِ پرهیزگاران است،] و قطعاً برای طغیان‌گران فرجامِ شوم و ناگواری است (٥٥) [و آن فرجامِ شوم] دوزخ [است] که در آن وارد می شوند، و بد بستری است (٥٦) این آب جوشان و خونابۀ چرکینِ متعفّن است که الزاماً باید آن را بچشند (٥٧) و انواع دیگری از همین‌گونه [عذاب برای آنان خواهد بود] (٥٨) [به طاغیان می‌گویند:] اینان گروهی [از پیروان شما] هستند که با فشار و سختی همراه شما وارد [دوزخ] می‌شوند، [طاغیان می‌گویند:] ایشان را خوش‌آمد مباد! مسلّماً در آتش خواهند سوخت (٥٩) [پیروان] می‌گویند: بلکه بر خودِ شما خوش‌آمد مباد! شما این [عذاب] را از پیش برای ما فراهم کردید، و بد قرارگاهی است (٦٠) [آن‌گاه] می‌گویند: پروردگارا! هرکس این [عذاب] را از پیش برای ما فراهم کرده عذابش را در آتش [دوزخ] دوچندان کن! (٦١)