صفحه 443 - سوره یس آیات 41 تا 54 وَآيَةٌ لَهُمْ أَنَّا حَمَلْنَا ذُرِّيَّتَهُمْ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ ﴿٤١﴾ وَخَلَقْنَا لَهُمْ مِنْ مِثْلِهِ مَا يَرْكَبُونَ ﴿٤٢﴾ وَإِنْ نَشَأْ نُغْرِقْهُمْ فَلَا صَرِيخَ لَهُمْ وَلَا هُمْ يُنْقَذُونَ ﴿٤٣﴾ إِلَّا رَحْمَةً مِنَّا وَمَتَاعًا إِلَىٰ حِينٍ ﴿٤٤﴾ وَإِذَا قِيلَ لَهُمُ اتَّقُوا مَا بَيْنَ أَيْدِيكُمْ وَمَا خَلْفَكُمْ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ ﴿٤٥﴾ وَمَا تَأْتِيهِمْ مِنْ آيَةٍ مِنْ آيَاتِ رَبِّهِمْ إِلَّا كَانُوا عَنْهَا مُعْرِضِينَ ﴿٤٦﴾ وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ أَنْفِقُوا مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ قَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلَّذِينَ آمَنُوا أَنُطْعِمُ مَنْ لَوْ يَشَاءُ اللَّهُ أَطْعَمَهُ إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ ﴿٤٧﴾ وَيَقُولُونَ مَتَىٰ هَٰذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ ﴿٤٨﴾ مَا يَنْظُرُونَ إِلَّا صَيْحَةً وَاحِدَةً تَأْخُذُهُمْ وَهُمْ يَخِصِّمُونَ ﴿٤٩﴾ فَلَا يَسْتَطِيعُونَ تَوْصِيَةً وَلَا إِلَىٰ أَهْلِهِمْ يَرْجِعُونَ ﴿٥٠﴾ وَنُفِخَ فِي الصُّورِ فَإِذَا هُمْ مِنَ الْأَجْدَاثِ إِلَىٰ رَبِّهِمْ يَنْسِلُونَ ﴿٥١﴾ قَالُوا يَا وَيْلَنَا مَنْ بَعَثَنَا مِنْ مَرْقَدِنَا ۜ ۗ هَٰذَا مَا وَعَدَ الرَّحْمَٰنُ وَصَدَقَ الْمُرْسَلُونَ ﴿٥٢﴾ إِنْ كَانَتْ إِلَّا صَيْحَةً وَاحِدَةً فَإِذَا هُمْ جَمِيعٌ لَدَيْنَا مُحْضَرُونَ ﴿٥٣﴾ فَالْيَوْمَ لَا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَيْئًا وَلَا تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿٥٤﴾ برای آنان نشانه‌ای بزرگ [دیگر از قدرت ما این] است که فرزندانشان را در کشتی پُر [از اجناس و وسایل بر سطح دریاها] جابه‌جا کردیم (٤١) و چیزهای [دیگر] مانند آن برای ایشان [چون اسب، قاطر و شتر]آفریده‌ایم که [بر آن‌ها] سوار می‌شوند (٤٢) [سلامت کشتی‌نشینان بر روی مایع سیالی چون آب، در گروِ اراده ماست،] اگر بخواهیم غرقشان می‌کنیم، آن‌جاست که هیچ فریادرسی ندارند، و [از غرق شدن هم] نجات نیابند (٤٣) مگر [این‌که] رحمتی از سوی ما [نجاتشان بخشد]، و تا مدتی [از زندگی] بهره‌مند شوند (٤٤) چون به آنان گویند: از آنچه [از عذاب‌های دنیایی] که پیش‌روی شماست، و آنچه [از عذاب‌های آخرتی] که دنبال شماست خود را حفظ کنید تا مورد رحمت قرار گیرید. [توجهی به این اخطار مهم نمی‌کنند] (٤٥) هیچ آیه‌ای از آیات پروردگارشان برای آنان نمی‌آید مگر آن‌که از آن رویگردان می‌شوند! (٤٦) چون به آنان گویند: از آنچه خداوند به شما عطا کرده انفاق کنید. کافران [از روی تمسخر] به مؤمنان می‌گویند: آیا کسانی را اطعام کنیم که اگر خدا می‌خواست به آنان اطعام می‌کرد؟ [پس فقر و گرسنگی آنان خواست خداست!] شما [ای بی‌خبرانِ از خواست خدا! از نظر فکر و اندیشه] جز در گمراهی آشکار نیستید! (٤٧) [از روی تمسخر] می‌گویند: اگر راستگویید این وعدۀ [قیامت و عذاب] کی خواهد بود؟ (٤٨) ایشان جز یک فریاد مرگبار را انتظار نمی‌کشند، که آنان را [در کوچه و بازار] درحالی‌که سرگرم جدال و مشاجره [در امور مادّی] هستند فرو خواهد گرفت (٤٩) که نه می‌توانند وصیتی کنند، و نه [اگر بیرون خانه هستند] می‌توانند به [آغوش] خانواده خود بازگردند (٥٠) [پس از مرگِ همۀ انسان‌ها] در صور دمیده شود، و بی‌درنگ همۀ آنان از قبرها به‌سوی پروردگارشان می‌شتابند (٥١) می‌گویند: وای بر ما! چه کسی ما را از خوابگاهمان برانگیخت؟ این [صحنه] همان [واقعیتی] است که خداوندِ رحمان وعده داده بود، و پیامبران [واقع‌شدنش را] راست گفتند (٥٢) [دمیدنِ در صور در شروع قیامت] جز یک فریاد عظیم و سهمناک نیست، که ناگهان همۀ انسان‌ها را به پیشگاه ما [برای حسابرسی] حاضر می‌کنند (٥٣) پس در آن روز به هیچ‌کس ذرّه‌ای ستم روا نمی‌دارند، و [ای انسان‌ها!] جز آنچه را انجام می‌دادید پاداش و کیفرتان نمی‌دهند (٥٤)