صفحه 432 - سوره سبأ آیات 32 تا 39 قَالَ الَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا لِلَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا أَنَحْنُ صَدَدْنَاكُمْ عَنِ الْهُدَىٰ بَعْدَ إِذْ جَاءَكُمْ ۖ بَلْ كُنْتُمْ مُجْرِمِينَ ﴿٣٢﴾ وَقَالَ الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا بَلْ مَكْرُ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ إِذْ تَأْمُرُونَنَا أَنْ نَكْفُرَ بِاللَّهِ وَنَجْعَلَ لَهُ أَنْدَادًا ۚ وَأَسَرُّوا النَّدَامَةَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذَابَ وَجَعَلْنَا الْأَغْلَالَ فِي أَعْنَاقِ الَّذِينَ كَفَرُوا ۚ هَلْ يُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿٣٣﴾ وَمَا أَرْسَلْنَا فِي قَرْيَةٍ مِنْ نَذِيرٍ إِلَّا قَالَ مُتْرَفُوهَا إِنَّا بِمَا أُرْسِلْتُمْ بِهِ كَافِرُونَ ﴿٣٤﴾ وَقَالُوا نَحْنُ أَكْثَرُ أَمْوَالًا وَأَوْلَادًا وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ ﴿٣٥﴾ قُلْ إِنَّ رَبِّي يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَقْدِرُ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ ﴿٣٦﴾ وَمَا أَمْوَالُكُمْ وَلَا أَوْلَادُكُمْ بِالَّتِي تُقَرِّبُكُمْ عِنْدَنَا زُلْفَىٰ إِلَّا مَنْ آمَنَ وَعَمِلَ صَالِحًا فَأُولَٰئِكَ لَهُمْ جَزَاءُ الضِّعْفِ بِمَا عَمِلُوا وَهُمْ فِي الْغُرُفَاتِ آمِنُونَ ﴿٣٧﴾ وَالَّذِينَ يَسْعَوْنَ فِي آيَاتِنَا مُعَاجِزِينَ أُولَٰئِكَ فِي الْعَذَابِ مُحْضَرُونَ ﴿٣٨﴾ قُلْ إِنَّ رَبِّي يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَيَقْدِرُ لَهُ ۚ وَمَا أَنْفَقْتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَهُوَ يُخْلِفُهُ ۖ وَهُوَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ ﴿٣٩﴾ مستکبران به مستضعفان پاسخ می‌دهند: آیا ما شما را از هدایت [الهی] بعد از آن‌که به شما رسید بازداشتیم؟ [چنین نیست که می‌گویید] بلکه خودتان [که در پذیرفتن هدایت آزاد بودید با پذیرفتن فرهنگ ما به اختیار و انتخابتان] گنه‌پیشه بودید (٣٢) مستضعفان به مستکبران می‌گویند: بلکه نیرنگ و حیلۀ [پیگیرِ] شب و روز[تان] که به ما فرمان می‌دادید به [وحدانیت] خداوند کافر شویم، و همتایانی برای او قرار دهیم [ما را به گمراهی انداخت]. و چون عذاب را ببینند پشیمانی [خود] را [از ترس رسوایی] پنهان می‌دارند، ولی ما در گردن کافران [چه مستکبر و چه مستضعف] زنجیرها می‌نهیم، آیا جز آنچه را همواره انجام می‌دادند کیفر داده می‌شوند؟ (٣٣) در هیچ شهری هیچ هشدار‌دهنده‌ای نفرستادیم مگر این‌که خوش‌گذرانانِ غرق در ناز و نعمتشان گفتند: ما به آنچه شما را به آن فرستاده‌اند کافریم (٣٤) و گفتند: اموال و فرزندان ما [از شما] بیشتر است، و [این دلیلِ توجه ویژۀ خداوند به ماست، از این رو] ما را عذاب نخواهند کرد (٣٥) بگو: بی‌گمان پروردگارم رزق را برای هرکس بخواهد وسعت می‌دهد یا تنگ می‌گیرد، ولی بیشتر مردم [به مصلحت‌خواهی خداوند] معرفت ندارند (٣٦) اموال و فرزندانتان عواملی نیستند که شما را به پیشگاه ما مقرّب سازند، [مقرّبان نیستند] مگر مؤمنانی که کارهای شایسته انجام داده‌اند، آنان در برابر اعمالشان دو چندان پاداش دارند، و در غرفه‌ها [ی بهشتی از هر آسیبی] در امان و آسوده خاطرند (٣٧) کسانی که همواره در [راه تخریب و بی‌اثر نمودن] آیات ما می‌کوشند تا [به گمان خود، ما را] عاجز کنند [که از دسترس قدرت ما بیرون روند]، اینان احضارشدگان در عذاب خواهند بود (٣٨) بگو: مسلّماً پروردگارم رزق را برای هرکس از بندگانش بخواهد وسعت می‌دهد یا تنگ می‌گیرد، و هرچه را انفاق می‌کنید [کم یا زیاد] خداوند جایگزینی برای آن قرار می‌دهد، و فقط او بهترین روزی‌دهندگان است (٣٩)