صفحه 415 - سوره سجده آیات 1 تا 11 الم ﴿١﴾ تَنْزِيلُ الْكِتَابِ لَا رَيْبَ فِيهِ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿٢﴾ أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ ۚ بَلْ هُوَ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ لِتُنْذِرَ قَوْمًا مَا أَتَاهُمْ مِنْ نَذِيرٍ مِنْ قَبْلِكَ لَعَلَّهُمْ يَهْتَدُونَ ﴿٣﴾ اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَىٰ عَلَى الْعَرْشِ ۖ مَا لَكُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَلِيٍّ وَلَا شَفِيعٍ ۚ أَفَلَا تَتَذَكَّرُونَ ﴿٤﴾ يُدَبِّرُ الْأَمْرَ مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ ثُمَّ يَعْرُجُ إِلَيْهِ فِي يَوْمٍ كَانَ مِقْدَارُهُ أَلْفَ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ ﴿٥﴾ ذَٰلِكَ عَالِمُ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿٦﴾ الَّذِي أَحْسَنَ كُلَّ شَيْءٍ خَلَقَهُ ۖ وَبَدَأَ خَلْقَ الْإِنْسَانِ مِنْ طِينٍ ﴿٧﴾ ثُمَّ جَعَلَ نَسْلَهُ مِنْ سُلَالَةٍ مِنْ مَاءٍ مَهِينٍ ﴿٨﴾ ثُمَّ سَوَّاهُ وَنَفَخَ فِيهِ مِنْ رُوحِهِ ۖ وَجَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَالْأَفْئِدَةَ ۚ قَلِيلًا مَا تَشْكُرُونَ ﴿٩﴾ وَقَالُوا أَإِذَا ضَلَلْنَا فِي الْأَرْضِ أَإِنَّا لَفِي خَلْقٍ جَدِيدٍ ۚ بَلْ هُمْ بِلِقَاءِ رَبِّهِمْ كَافِرُونَ ﴿١٠﴾ قُلْ يَتَوَفَّاكُمْ مَلَكُ الْمَوْتِ الَّذِي وُكِّلَ بِكُمْ ثُمَّ إِلَىٰ رَبِّكُمْ تُرْجَعُونَ ﴿١١﴾ سوره سجده الف، لام، میم (١) این کتابی که در [حقانیت و وحی‌بودن] آن هیچ تردیدی نیست از سوی پروردگارِ جهانیان نازل شده است (٢) با این همه [مشرکانِ لجوج] می‌گویند: [پیامبر] آن را [از نزد خود] ساخته و به خداوند نسبت داده! [نه، چنین نیست،] بلکه آن [کتابِ] حقی از سوی پروردگار توست، تا مردمی را که [در این منطقه] هیچ هشدار‌دهنده‌ای پیش از تو [به مانند تو] برای آنان نیامده هشدار‌دهی به‌خاطر اینکه هدایت شوند (٣) خداوند است که آسمان‌ها و زمین و آنچه را میان آن‌هاست در شش دوره آفرید، آن‌گاه بر تخت [فرمانروایی و تدبیر امور آفرینش] چیره شد، برای شما در برابر او هیچ سرپرست و شفیعی نیست، [با این حال] آیا [نسبت به توحید و یگانگی حق] متذکر [و هشیار] نمی‌شوید؟! (٤) او [همواره همۀ] امور زمین را از عالم بالا اداره می‌کند، آن‌گاه در روزی که اندازۀ [زمانی] آن با حسابگری شما هزار‌سال است، آن [امور] به‌سوی خدا بالا می‌رود (٥) این است [خدای] دانای نهان و آشکار [که] توانای شکست‌ناپذیر و مهربان [است] (٦) همان کسی که هرچه را آفرید نیکو و شایسته آفرید، و آفرینش انسانِ [نخستین] را از گِل آغاز کرد (٧) سپس نسلش را از چکیده‌ای از آبِ ناچیز و پستی به وجود آورد (٨) آن‌گاه [اندام] او را موزون و معتدل ساخت و از روح خود در او دمید، و برایتان گوش و چشم و قلب قرار داد، ولی اندک سپاس‌گزاری می‌کنید! (٩) [کافران] گفتند: آیا زمانی که [پس از مرگمان بدنمان پوسید و] در [لابه‌لای خاک] زمین گم شدیم، به‌راستی در آفرینشی جدید قرار می‌گیریم؟ بلکه [بدتر از این تعجبِ بی‌ربطشان] منکر لقای پروردگارشان [یعنی قیامتی] هستند [که مردگان را در آن زنده می‌کنیم] (١٠) [به اینان] بگو: فرشتۀ مرگ که او را بر شما گماشته‌اند [جان] شما را به‌طورکامل دریافت می‌کند، آن‌گاه شما را به‌سوی پروردگارتان بازمی‌گردانند (١١)