صفحه 408 - سوره روم آیات 33 تا 41

صفحه 408 - سوره روم آیات 33 تا 41

وَإِذَا مَسَّ النَّاسَ ضُرٌّ دَعَوْا رَبَّهُمْ مُنِيبِينَ إِلَيْهِ ثُمَّ إِذَا أَذَاقَهُمْ مِنْهُ رَحْمَةً إِذَا فَرِيقٌ مِنْهُمْ بِرَبِّهِمْ يُشْرِكُونَ ﴿٣٣﴾ لِيَكْفُرُوا بِمَا آتَيْنَاهُمْ ۚ فَتَمَتَّعُوا فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿٣٤﴾ أَمْ أَنْزَلْنَا عَلَيْهِمْ سُلْطَانًا فَهُوَ يَتَكَلَّمُ بِمَا كَانُوا بِهِ يُشْرِكُونَ ﴿٣٥﴾ وَإِذَا أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً فَرِحُوا بِهَا ۖ وَإِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ إِذَا هُمْ يَقْنَطُونَ ﴿٣٦﴾ أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَقْدِرُ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ ﴿٣٧﴾ فَآتِ ذَا الْقُرْبَىٰ حَقَّهُ وَالْمِسْكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ ۚ ذَٰلِكَ خَيْرٌ لِلَّذِينَ يُرِيدُونَ وَجْهَ اللَّهِ ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿٣٨﴾ وَمَا آتَيْتُمْ مِنْ رِبًا لِيَرْبُوَ فِي أَمْوَالِ النَّاسِ فَلَا يَرْبُو عِنْدَ اللَّهِ ۖ وَمَا آتَيْتُمْ مِنْ زَكَاةٍ تُرِيدُونَ وَجْهَ اللَّهِ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُضْعِفُونَ ﴿٣٩﴾ اللَّهُ الَّذِي خَلَقَكُمْ ثُمَّ رَزَقَكُمْ ثُمَّ يُمِيتُكُمْ ثُمَّ يُحْيِيكُمْ ۖ هَلْ مِنْ شُرَكَائِكُمْ مَنْ يَفْعَلُ مِنْ ذَٰلِكُمْ مِنْ شَيْءٍ ۚ سُبْحَانَهُ وَتَعَالَىٰ عَمَّا يُشْرِكُونَ ﴿٤٠﴾ ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ لِيُذِيقَهُمْ بَعْضَ الَّذِي عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ ﴿٤١﴾

چون به مردم سختی و آسیبی برسد، پروردگارشان را درحالی‌که [با توجه و اخلاص] به او بازمی‌گردند می‌خوانند، سپس زمانی که رحمتی از سوی خود [چون نعمت و ثروت و رفاه] به آنان بچشاند ناگهان گروهی از آنان به پروردگارشان شرک می‌ورزند (٣٣) تا [عاقبت به سبب شومی شرک،] در برابر آنچه به آنان داده‌ایم ناسپاسی کنند، پس [ای ناسپاسان! از داده‌های من] برخوردار شوید که به‌زودی خواهید دانست [سرانجام ناسپاسی چیست‌؟] (٣٤) آیا دلیل استواری بر آنان نازل کرده‌ایم که آن دلیل، دربارۀ [حقانیت] معبودانی که [با پرستش آن‌ها] به خدا شرک می‌ورزند سخن می‌گوید؟ (٣٥) هرگاه به مردم رحمتی [چون نعمت، ثروت، امنیت و رفاه] بچشانیم مغرورانه به آن شادمان می‌شوند، و چون به‌خاطر گناهانی که مرتکب شده‌اند [اندک] آسیبی به آنان برسد [به‌جای صبر و توبه] ناگهان ناامید می‌شوند‌ (٣٦) آیا ندانسته‌اند که خداوند رزق را برای هرکه بخواهد وسعت می‌بخشد، و [برای هرکه بخواهد] تنگ می‌گیرد، به‌راستی در این [حقیقت] نشانه‌هایی [بر حکمت و تقدیر عالمانۀ خداوند] برای مردمی است که ایمان دارند‌ (٣٧) پس [با توجه به وسعت‌بخشی خدا در رزق،] حقِ خویشاوند و مسکین و درراه‌ماندۀ بی‌زادو‌توشه را بپرداز! این [پرداخت] برای آنان‌که خشنودی خداوند را می‌خواهند بهتر است، اینان [که حقوق مالی را می‌پردازند بر همۀ موانع راه سعادت] پیروزند‌ (٣٨) آنچه [از اموال و اجناس] که به رِبا می‌دهید تا [بهره شما] در اموال مردم فزونی یابد، نزد خداوند فزونی [و برکت] نمی‌یابد، و آنچه از زکات [به اهلش] می‌پردازید و به‌وسیلۀ آن خشنودی خدا را می‌خواهید [مایۀ فزونی است]، پس این زکات‌دهندگان هستند که [مال و بهره خود را] دوچندان می‌کنند‌ (٣٩) خداوند است که شما را آفرید، سپس به شما روزی بخشید، آن‌گاه شما را می‌میرانَد، پس از آن حیاتتان می‌دهد، آیا از معبودان شما کسی هست که چیزی از این کارها را انجام دهد؟ او منزّه و برتر است از این‌که به او شرک ورزند‌ (٤٠) در خشکی و دریا به سبب آنچه [از اعمال زشت] که مردم به دست خود مرتکب شدند تباهی و فتنه آشکار شده است، در نتیجه خداوند [آثار تلخ و آزاردهندۀ] برخی از گناهانی را که مرتکب شده‌اند به آنان می‌چشاند تا [از تباهی و فتنه] بازگردند‌ (٤١)