صفحه 394 - سوره قصص آیات 71 تا 77 قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ جَعَلَ اللَّهُ عَلَيْكُمُ اللَّيْلَ سَرْمَدًا إِلَىٰ يَوْمِ الْقِيَامَةِ مَنْ إِلَٰهٌ غَيْرُ اللَّهِ يَأْتِيكُمْ بِضِيَاءٍ ۖ أَفَلَا تَسْمَعُونَ ﴿٧١﴾ قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ جَعَلَ اللَّهُ عَلَيْكُمُ النَّهَارَ سَرْمَدًا إِلَىٰ يَوْمِ الْقِيَامَةِ مَنْ إِلَٰهٌ غَيْرُ اللَّهِ يَأْتِيكُمْ بِلَيْلٍ تَسْكُنُونَ فِيهِ ۖ أَفَلَا تُبْصِرُونَ ﴿٧٢﴾ وَمِنْ رَحْمَتِهِ جَعَلَ لَكُمُ اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ لِتَسْكُنُوا فِيهِ وَلِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ ﴿٧٣﴾ وَيَوْمَ يُنَادِيهِمْ فَيَقُولُ أَيْنَ شُرَكَائِيَ الَّذِينَ كُنْتُمْ تَزْعُمُونَ ﴿٧٤﴾ وَنَزَعْنَا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ شَهِيدًا فَقُلْنَا هَاتُوا بُرْهَانَكُمْ فَعَلِمُوا أَنَّ الْحَقَّ لِلَّهِ وَضَلَّ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يَفْتَرُونَ ﴿٧٥﴾ إِنَّ قَارُونَ كَانَ مِنْ قَوْمِ مُوسَىٰ فَبَغَىٰ عَلَيْهِمْ ۖ وَآتَيْنَاهُ مِنَ الْكُنُوزِ مَا إِنَّ مَفَاتِحَهُ لَتَنُوءُ بِالْعُصْبَةِ أُولِي الْقُوَّةِ إِذْ قَالَ لَهُ قَوْمُهُ لَا تَفْرَحْ ۖ إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْفَرِحِينَ ﴿٧٦﴾ وَابْتَغِ فِيمَا آتَاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ ۖ وَلَا تَنْسَ نَصِيبَكَ مِنَ الدُّنْيَا ۖ وَأَحْسِنْ كَمَا أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ ۖ وَلَا تَبْغِ الْفَسَادَ فِي الْأَرْضِ ۖ إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْمُفْسِدِينَ ﴿٧٧﴾ بگو: به من خبر دهید اگر خداوند شب را تا روز قیامت بر شما یکسره و پاینده کند کدام معبودی در برابر خداست که برای شما روشنایی بیاورد، آیا گوشِ شنوا[ی حقایق را] ندارید [تا بفهمید که معبودی جز خداوند یکتا نیست]؟ (٧١) بگو: به من خبر دهید اگر خداوند روز را بر شما تا روز قیامت یکسره و پاینده سازد، کدام معبودی در برابر خداست که شبی را برای شما بیاورد تا در آن آرامش یابید؟ آیا [آثار قدرت او را با چشمِ سر و دل] نمی‌بینید؟ (٧٢) از [ناحیۀ] رحمتش شب و روز را برای شما قرار داد برای اینکه در شب آرامش یافته، و [در روز] جویای احسان و روزی او شوید، تا سپاس‌گزاری کنید (٧٣) [از] روزی [یاد کن] که خدا مشرکان را ندا می‌دهد و می‌گوید: معبودانی که می‌پنداشتید [در ربوبیت] شریک من هستند کجایند؟ (٧٤) در قیامت از هر امتی گواهی [بر اعمالشان] را احضار می‌کنیم، و [در حضور گواه به امت] می‌گوییم: دلیل خود را [بر درستی فرهنگ شرک] بیاورید، [چون دلیلی ندارند] آنچه [به عنوان شرک] به دروغ [به خدا] نسبت داده بودند از بین می‌رود، پس برای آنان [این معنا] یقینی می‌شود که حق [الوهیت و معبودیت] ویژۀ خداست (٧٥) همانا قارون از قوم موسی بود که بر آنان برتری‌جویی و طغیان روا داشت، از گنجینه‌ها آن‌قدر به او عطا کردیم که حمل صندوق‌هایش بر گروهی نیرومند سخت کمرشکن بود، [در چنان موقعیتی که داشت] قومش به او گفتند: مغرورانه دلخوش و شاد مباش که خداوند کسانی را که مغرورانه شادمانند دوست ندارد (٧٦) با ثروت فراوانی که خدا به تو عطا کرده خواهان سرای آخرت باش! [البته] سهم لازم خود را از دنیا فراموش مکن! و همان‌گونه که خداوند به تو نیکی کرده [با هزینه‌کردنِ ثروتت، به تهیدستان] نیکی کن! و در زمین خواهان تبهکاری و فتنه‌انگیزی مباش! بی‌تردید خداوند تبهکارانِ فتنه‌انگیز را دوست ندارد (٧٧)