صفحه 392 - سوره قصص آیات 51 تا 59 وَلَقَدْ وَصَّلْنَا لَهُمُ الْقَوْلَ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ ﴿٥١﴾ الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ مِنْ قَبْلِهِ هُمْ بِهِ يُؤْمِنُونَ ﴿٥٢﴾ وَإِذَا يُتْلَىٰ عَلَيْهِمْ قَالُوا آمَنَّا بِهِ إِنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّنَا إِنَّا كُنَّا مِنْ قَبْلِهِ مُسْلِمِينَ ﴿٥٣﴾ أُولَٰئِكَ يُؤْتَوْنَ أَجْرَهُمْ مَرَّتَيْنِ بِمَا صَبَرُوا وَيَدْرَءُونَ بِالْحَسَنَةِ السَّيِّئَةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ ﴿٥٤﴾ وَإِذَا سَمِعُوا اللَّغْوَ أَعْرَضُوا عَنْهُ وَقَالُوا لَنَا أَعْمَالُنَا وَلَكُمْ أَعْمَالُكُمْ سَلَامٌ عَلَيْكُمْ لَا نَبْتَغِي الْجَاهِلِينَ ﴿٥٥﴾ إِنَّكَ لَا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ ۚ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ ﴿٥٦﴾ وَقَالُوا إِنْ نَتَّبِعِ الْهُدَىٰ مَعَكَ نُتَخَطَّفْ مِنْ أَرْضِنَا ۚ أَوَلَمْ نُمَكِّنْ لَهُمْ حَرَمًا آمِنًا يُجْبَىٰ إِلَيْهِ ثَمَرَاتُ كُلِّ شَيْءٍ رِزْقًا مِنْ لَدُنَّا وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ ﴿٥٧﴾ وَكَمْ أَهْلَكْنَا مِنْ قَرْيَةٍ بَطِرَتْ مَعِيشَتَهَا ۖ فَتِلْكَ مَسَاكِنُهُمْ لَمْ تُسْكَنْ مِنْ بَعْدِهِمْ إِلَّا قَلِيلًا ۖ وَكُنَّا نَحْنُ الْوَارِثِينَ ﴿٥٨﴾ وَمَا كَانَ رَبُّكَ مُهْلِكَ الْقُرَىٰ حَتَّىٰ يَبْعَثَ فِي أُمِّهَا رَسُولًا يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِنَا ۚ وَمَا كُنَّا مُهْلِكِي الْقُرَىٰ إِلَّا وَأَهْلُهَا ظَالِمُونَ ﴿٥٩﴾ ما این قرآن را برای آنان به هم پیوسته و پی‌درپی آوردیم تا [هشیار و] متذکر [حقایق] شوند (٥١) [و کسانی از] آنان‌که پیش از قرآن، کتاب آسمانی عطایشان کردیم [و در آن اوصاف قرآن را یافته بودند] به آن ایمان می‌آورند (٥٢) هنگامی که [قرآن] بر آنان خوانده شود می‌گویند: به آن ایمان آوردیم، بی‌تردید این [قرآن] حقی از سوی پروردگارست، البته ما پیش از [نزول] آن [از برکت راهنمایی‌های تورات و انجیل] تسلیمِ [آن] بودیم (٥٣) آنان به‌خاطر صبری که [بر حفظ ایمان و عمل به قرآن] کردند، و [این‌که آزار و] بدعملی [مردم] را به‌وسیلۀ بردباری [و حوصله، از خود] دفع می‌کنند، و از آنچه به آنان روزی بخشیده‌ایم انفاق می‌کنند دوچندان پاداش داده می‌شوند (٥٤) چون سخن بیهوده و یاوه‌ای را بر ضد حق بشنوند از آن روی‌برمی‌تابند [و مورد توجه قرار نمی‌دهند] و می‌گویند: اعمال ما برای ما و اعمال شما برای شماست، بین ما و شما جدایی است ما خواهان [معاشرت با] نادانان نیستیم (٥٥) مسلّماً تو نمی‌توانی کسی را که دوست داری هدایت کنی، بلکه خداوند هرکه را بخواهد هدایت می‌کند، و او به هدایت‌پذیران داناتر است (٥٦) [مشرکان برای معذور نشان‌دادن خود در نپذیرفتن دعوتت] گفتند: اگر [در کنار تو] از هدایت [قرآن] پیروی کنیم [به‌وسیلۀ سرکشانِ مخالف] از سرزمینمان [مکه] ربوده خواهیم شد. آیا ما آنان را در حرمی امن سکونت ندادیم که [همواره در همۀ فصول] هر نوع محصول و میوه‌ای درحالی‌که رزقی از سوی ماست به آن‌جا حمل شده، و گردآوری می‌شود؟ اما بیشترشان معرفت [به حقایق] ندارند (٥٧) چه‌بسیار شهرهایی که [مردمش] به سبب [فراوانی نعمت در زندگی و] معیشتشان دچار سرکشی و ناسپاسی شده بودند و ما آنان را نابود کردیم، اینک خانه‌های [بی‌صاحب] آنان است که پس از ایشان جز اندکی مورد سکونت واقع نشده، و فقط ما وارث [آنان] هستیم (٥٨) پروردگارت بر آن نبوده که شهرها را نابود کند مگر [بعد از] آن‌که در مرکز آن‌ها پیامبری مبعوث کند تا آیات ما را بر آنان بخواند، و ما شهرها را نابود نکردیم جز درحالی‌که اهلش ستمکار بودند (٥٩)