صفحه 384 - سوره نمل آیات 77 تا 88

صفحه 384 - سوره نمل آیات 77 تا 88

وَإِنَّهُ لَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ ﴿٧٧﴾ إِنَّ رَبَّكَ يَقْضِي بَيْنَهُمْ بِحُكْمِهِ ۚ وَهُوَ الْعَزِيزُ الْعَلِيمُ ﴿٧٨﴾ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ ۖ إِنَّكَ عَلَى الْحَقِّ الْمُبِينِ ﴿٧٩﴾ إِنَّكَ لَا تُسْمِعُ الْمَوْتَىٰ وَلَا تُسْمِعُ الصُّمَّ الدُّعَاءَ إِذَا وَلَّوْا مُدْبِرِينَ ﴿٨٠﴾ وَمَا أَنْتَ بِهَادِي الْعُمْيِ عَنْ ضَلَالَتِهِمْ ۖ إِنْ تُسْمِعُ إِلَّا مَنْ يُؤْمِنُ بِآيَاتِنَا فَهُمْ مُسْلِمُونَ ﴿٨١﴾ وَإِذَا وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَيْهِمْ أَخْرَجْنَا لَهُمْ دَابَّةً مِنَ الْأَرْضِ تُكَلِّمُهُمْ أَنَّ النَّاسَ كَانُوا بِآيَاتِنَا لَا يُوقِنُونَ ﴿٨٢﴾ وَيَوْمَ نَحْشُرُ مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ فَوْجًا مِمَّنْ يُكَذِّبُ بِآيَاتِنَا فَهُمْ يُوزَعُونَ ﴿٨٣﴾ حَتَّىٰ إِذَا جَاءُوا قَالَ أَكَذَّبْتُمْ بِآيَاتِي وَلَمْ تُحِيطُوا بِهَا عِلْمًا أَمَّاذَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿٨٤﴾ وَوَقَعَ الْقَوْلُ عَلَيْهِمْ بِمَا ظَلَمُوا فَهُمْ لَا يَنْطِقُونَ ﴿٨٥﴾ أَلَمْ يَرَوْا أَنَّا جَعَلْنَا اللَّيْلَ لِيَسْكُنُوا فِيهِ وَالنَّهَارَ مُبْصِرًا ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ ﴿٨٦﴾ وَيَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ فَفَزِعَ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَمَنْ فِي الْأَرْضِ إِلَّا مَنْ شَاءَ اللَّهُ ۚ وَكُلٌّ أَتَوْهُ دَاخِرِينَ ﴿٨٧﴾ وَتَرَى الْجِبَالَ تَحْسَبُهَا جَامِدَةً وَهِيَ تَمُرُّ مَرَّ السَّحَابِ ۚ صُنْعَ اللَّهِ الَّذِي أَتْقَنَ كُلَّ شَيْءٍ ۚ إِنَّهُ خَبِيرٌ بِمَا تَفْعَلُونَ ﴿٨٨﴾

به‌راستی [سراسرِ آیات] قرآن برای مؤمنان هدایت و رحمت است‌ (٧٧) بی‌تردید پروردگارت به حکم خود بین بنی‌اسرائیل داوری می‌کند، و او توانای شکست‌ناپذیر و دانا است‌ (٧٨) پس بر خدا توکل کن؛ زیرا تو متّکی بر حقِ روشنی هستی (٧٩) یقیناً تو نمی‌توانی دعوتت را به مردگان بشنوانی، و نیز نمی‌توانی آن را به گوشِ کران درحالی‌که پشت‌کنان روی [از حق] برمی‌تابند بشنوانی‌ (٨٠) تو هدایتگر کوردلان از انحرافشان نیستی، و نمی‌توانی [دعوتت را] جز به آنان‌که به آیات ما ایمان دارند و تسلیم [خدا] هستند بشنوانی‌ (٨١) هنگامی که [در اوقات پایانی دنیا وعدۀ] عذاب [ما] بر آنان حتمی و ثابت شود، جنبنده‌ای را برای آنان از زمین بیرون می‌آوریم که با آنان سخن می‌گوید [تا به آیات ما یقین کنند؛ زیرا] مردم تا آن زمان به آیات ما یقین نمی‌کردند (٨٢) روزی را [به یاد آرید] که از هر امتی گروهی [از آنان] که آیات ما را انکار می‌کنند محشور می‌کنیم، و از پراکنده شدن بازشان می‌دارند‌. (٨٣) تا آن‌گاه که [به محل محاکمه و حسابرسی] آیند‌، [خداوند] می‌گوید: آیا آیات مرا درحالی‌که هیچ احاطۀ علمی به آن‌ها نداشتید [و بدون دلیل و تحقیق] انکار کردید، شما [غیر از انکار] چه کار [دیگری] انجام می‌دادید؟ (٨٤) به سبب ستمی که [به آیات ما] روا داشتند عذاب بر آنان حتمی می‌شود، و [با دیدن عذاب] از سخن گفتن بازمی‌مانند‌ (٨٥) آیا ندانسته‌اند که ما شب را قرار دادیم تا در آن آرامش یابند، و روز را روشن ساختیم [تا در آن برای امر معاش بکوشند]؟ به‌راستی در این [مسئلۀ شب و روز] برای مردم مؤمن نشانه‌هایی [بر ربوبیت و قدرت و رحمت خدا] است‌ (٨٦) و [به یاد آر] روزی را که در صور می‌دمند، پس هرکه در آسمان‌ها و زمین است دچار هراسی شدید می‌شود، مگر کسی را که خدا بخواهد [از هراس ایمن باشد]، و همه فروتنانه به پیشگاه او می‌آیند‌ (٨٧) کوه‌ها را می‌بینی و آن‌ها را بی‌حرکت می‌پنداری درحالی‌که مانند ابر در حرکت‌اند، [در] آفرینشِ خداوندی که [آفرینشِ] هرچیزی را استوار کرده است [با دقت نظر کن!] مسلّماً او به آنچه انجام می‌دهید آگاه است‌ (٨٨)