صفحه 362 - سوره فرقان آیات 21 تا 32 وَقَالَ الَّذِينَ لَا يَرْجُونَ لِقَاءَنَا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْنَا الْمَلَائِكَةُ أَوْ نَرَىٰ رَبَّنَا ۗ لَقَدِ اسْتَكْبَرُوا فِي أَنْفُسِهِمْ وَعَتَوْا عُتُوًّا كَبِيرًا ﴿٢١﴾ يَوْمَ يَرَوْنَ الْمَلَائِكَةَ لَا بُشْرَىٰ يَوْمَئِذٍ لِلْمُجْرِمِينَ وَيَقُولُونَ حِجْرًا مَحْجُورًا ﴿٢٢﴾ وَقَدِمْنَا إِلَىٰ مَا عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْنَاهُ هَبَاءً مَنْثُورًا ﴿٢٣﴾ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ يَوْمَئِذٍ خَيْرٌ مُسْتَقَرًّا وَأَحْسَنُ مَقِيلًا ﴿٢٤﴾ وَيَوْمَ تَشَقَّقُ السَّمَاءُ بِالْغَمَامِ وَنُزِّلَ الْمَلَائِكَةُ تَنْزِيلًا ﴿٢٥﴾ الْمُلْكُ يَوْمَئِذٍ الْحَقُّ لِلرَّحْمَٰنِ ۚ وَكَانَ يَوْمًا عَلَى الْكَافِرِينَ عَسِيرًا ﴿٢٦﴾ وَيَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَىٰ يَدَيْهِ يَقُولُ يَا لَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلًا ﴿٢٧﴾ يَا وَيْلَتَىٰ لَيْتَنِي لَمْ أَتَّخِذْ فُلَانًا خَلِيلًا ﴿٢٨﴾ لَقَدْ أَضَلَّنِي عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جَاءَنِي ۗ وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِلْإِنْسَانِ خَذُولًا ﴿٢٩﴾ وَقَالَ الرَّسُولُ يَا رَبِّ إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هَٰذَا الْقُرْآنَ مَهْجُورًا ﴿٣٠﴾ وَكَذَٰلِكَ جَعَلْنَا لِكُلِّ نَبِيٍّ عَدُوًّا مِنَ الْمُجْرِمِينَ ۗ وَكَفَىٰ بِرَبِّكَ هَادِيًا وَنَصِيرًا ﴿٣١﴾ وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْلَا نُزِّلَ عَلَيْهِ الْقُرْآنُ جُمْلَةً وَاحِدَةً ۚ كَذَٰلِكَ لِنُثَبِّتَ بِهِ فُؤَادَكَ ۖ وَرَتَّلْنَاهُ تَرْتِيلًا ﴿٣٢﴾ آنان که به لقای ما امید ندارند گفتند: چرا بر [خودِ] ما فرشتگانی نازل نشد؟ یا [چرا] پروردگارمان را نمی‌بینیم؟ البته خودشان را بسیار بزرگ شمردند و دچار سرکشی شدیدی شدند (٢١) روزی که فرشتگان را می‌بینند آن روز برای گنه‌پیشگان [روز] خوشایند[ی] نخواهد بود، [به فرشتگان] می‌گویند: [از شما می‌خواهیم ما را] امان دهید و [از گزند عذاب] مانع شوید (٢٢) ولی ما به [بررسی] هر کار و کوششی که انجام داده‌اند می‌پردازیم، در نهایت [همۀ] آن‌ها را غباری پراکنده می‌سازیم (٢٣) بهشتیان در آن روز قرارگاهشان بهتر، و استراحتگاه [نیمروزی]شان نیکوتر است (٢٤) [به یاد آر] روزی که آسمان با ابرها از هم می‌شکافد، و فرشتگان به‌صورتی ویژه فرستاده می‌شوند (٢٥) در آن روز، فرمانروایی به حق، ویژۀ خداوند رحمان است، و برای کافران روزی است بسیار سخت (٢٦) روزی که ستمکار [از شدت حسرت] دست‌های خود را به دندان می‌گزد، [و] می‌گوید: ای‌کاش همراه این پیامبر راهی [به‌سوی حق] انتخاب می‌کردم! (٢٧) وای بر من، کاش فلانی را [که سبب بدبختی من شد] به دوستی نمی‌گرفتم! (٢٨) همانا مرا از قرآن پس از آن‌که برایم آمد منحرف کرد. و شیطان انسان را [پس از منحرف‌کردنش] رها می‌کند (٢٩) پیامبرِ اسلام [پس از این حادثه عرضه داشت] پروردگارا! قوم من این قرآن را متروک گذاشتند، [و آن را در شئون زندگی خود به کار نگرفتند] (٣٠) این چنین برای هر پیامبری دشمنانی از گنه‌پیشگان قرار دادیم، اما همین بس که پروردگارت [برای تو] راهنما و یاری‌دهنده باشد (٣١) کافران گفتند: چرا قرآن یک‌باره بر او نازل نشده؟ [ما قرآن را] این‌گونه [به تدریج نازل می‌کنیم] تا دلت را به آن استحکام [و اطمینان] بخشیم، و آن را با بهترین نظم و انسجام مرتب کردیم (٣٢)