صفحه 337 - سوره حج آیات 39 تا 46 أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا ۚ وَإِنَّ اللَّهَ عَلَىٰ نَصْرِهِمْ لَقَدِيرٌ ﴿٣٩﴾ الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ بِغَيْرِ حَقٍّ إِلَّا أَنْ يَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ ۗ وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوَامِعُ وَبِيَعٌ وَصَلَوَاتٌ وَمَسَاجِدُ يُذْكَرُ فِيهَا اسْمُ اللَّهِ كَثِيرًا ۗ وَلَيَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ ۗ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ ﴿٤٠﴾ الَّذِينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ ۗ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ ﴿٤١﴾ وَإِنْ يُكَذِّبُوكَ فَقَدْ كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَعَادٌ وَثَمُودُ ﴿٤٢﴾ وَقَوْمُ إِبْرَاهِيمَ وَقَوْمُ لُوطٍ ﴿٤٣﴾ وَأَصْحَابُ مَدْيَنَ ۖ وَكُذِّبَ مُوسَىٰ فَأَمْلَيْتُ لِلْكَافِرِينَ ثُمَّ أَخَذْتُهُمْ ۖ فَكَيْفَ كَانَ نَكِيرِ ﴿٤٤﴾ فَكَأَيِّنْ مِنْ قَرْيَةٍ أَهْلَكْنَاهَا وَهِيَ ظَالِمَةٌ فَهِيَ خَاوِيَةٌ عَلَىٰ عُرُوشِهَا وَبِئْرٍ مُعَطَّلَةٍ وَقَصْرٍ مَشِيدٍ ﴿٤٥﴾ أَفَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَتَكُونَ لَهُمْ قُلُوبٌ يَعْقِلُونَ بِهَا أَوْ آذَانٌ يَسْمَعُونَ بِهَا ۖ فَإِنَّهَا لَا تَعْمَى الْأَبْصَارُ وَلَٰكِنْ تَعْمَى الْقُلُوبُ الَّتِي فِي الصُّدُورِ ﴿٤٦﴾ به کسانی که مورد هجوم و جنگ قرار می‌گیرند اجازۀ [جنگ برای دفاع از خود] داده شده؛ به این دلیل که مورد ستم قرار گرفته‌اند، و البته خداوند بر یاری‌دادن به آنان تواناست (٣٩) هم‌آنان که ظالمانه از خانه‌هایشان بیرون رانده شدند فقط برای این‌که می‌گفتند: پروردگار ما خداوند یکتاست. و اگر خداوند [ستم و زیان‌رسانی] برخی از مردمِ [جنایت‌پیشه] را به‌وسیلۀ بعضی از مردمِ [مؤمن] دفع نمی‌کرد هرآینه صومعه‌ها، کلیساها، کنیسه‌ها و مساجدی که در آن‌ها بسیار یاد خدا می‌شود ویران می‌شد، به‌یقین خداوند به کسانی که [دین] او را یاری می‌کنند، یاری می‌دهد، بی‌تردید خداوند نیرومند و توانای شکست‌ناپذیر است (٤٠) هم‌آنان که چون در زمین فرمانروایی‌عطایشان می‌کنیم نماز را [با شرایط ویژه‌اش] می‌خوانند و زکات می‌پردازند، و [مردم را] به کارهای پسندیده وامی‌دارند و از کارهای زشت بازمی‌دارند، و فرجامِ [همۀ] کارها فقط در اختیار خداست (٤١) اگر تو را انکار می‌کنند [کار تازه‌ای نیست]، پیش از اینان هم قوم نوح و عاد و ثمود [پیامبرانشان را] انکار کردند (٤٢) و [نیز] قوم ابراهیم و قوم لوط [اهل انکار بودند] (٤٣) و همچنین اهل مَدین [منکر شعیب شدند]، و موسی را [هم] انکار کردند، پس کافران را مهلت دادم، سپس آنان را [به عذابی سخت] دچار کردم، [بنگر که] کیفر [و انتقام] من چگونه بود! (٤٤) چه‌بسیار شهرها را درحالی‌که [اهلش] ستمکار بودند نابود کردیم، پس [به سبب نزول عذاب، سقف‌های خانه‌هایشان خراب شد، و] دیوارهایشان بر سقف‌ها فروریخت و [چه‌بسیار] چاه‌های [پُرآب] متروک افتاده، و کاخ‌های برافراشته [بی‌صاحب مانده است] (٤٥) آیا در زمین به گردش [و کاوش‌گری] نپرداخته‌اند تا برای آنان دل‌ها[ی فهیمی] پیدا شود که با آن بیندیشند، یا گوش‌هایی که با آن [اندرزها را] بشنوند؟ [حقیقت این است که فقط] چشم‌ها [که ابزار پند است از تماشای امورِ پند‌آموز] کور نمی‌شود، بلکه دل‌ها[یی هم] که در سینه‌هاست کور می‌شود (٤٦)