صفحه 331 - سوره انبیاء آیات 102 تا 112 لَا يَسْمَعُونَ حَسِيسَهَا ۖ وَهُمْ فِي مَا اشْتَهَتْ أَنْفُسُهُمْ خَالِدُونَ ﴿١٠٢﴾ لَا يَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الْأَكْبَرُ وَتَتَلَقَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ هَٰذَا يَوْمُكُمُ الَّذِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ ﴿١٠٣﴾ يَوْمَ نَطْوِي السَّمَاءَ كَطَيِّ السِّجِلِّ لِلْكُتُبِ ۚ كَمَا بَدَأْنَا أَوَّلَ خَلْقٍ نُعِيدُهُ ۚ وَعْدًا عَلَيْنَا ۚ إِنَّا كُنَّا فَاعِلِينَ ﴿١٠٤﴾ وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ ﴿١٠٥﴾ إِنَّ فِي هَٰذَا لَبَلَاغًا لِقَوْمٍ عَابِدِينَ ﴿١٠٦﴾ وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ ﴿١٠٧﴾ قُلْ إِنَّمَا يُوحَىٰ إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَٰهُكُمْ إِلَٰهٌ وَاحِدٌ ۖ فَهَلْ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ ﴿١٠٨﴾ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ آذَنْتُكُمْ عَلَىٰ سَوَاءٍ ۖ وَإِنْ أَدْرِي أَقَرِيبٌ أَمْ بَعِيدٌ مَا تُوعَدُونَ ﴿١٠٩﴾ إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ مِنَ الْقَوْلِ وَيَعْلَمُ مَا تَكْتُمُونَ ﴿١١٠﴾ وَإِنْ أَدْرِي لَعَلَّهُ فِتْنَةٌ لَكُمْ وَمَتَاعٌ إِلَىٰ حِينٍ ﴿١١١﴾ قَالَ رَبِّ احْكُمْ بِالْحَقِّ ۗ وَرَبُّنَا الرَّحْمَٰنُ الْمُسْتَعَانُ عَلَىٰ مَا تَصِفُونَ ﴿١١٢﴾ [درحالی‌که] کمترین صدای آن را نمی‌شنوند، و آنان در میان آنچه [از نعمت‌های بهشتی] دلشان بخواهد جاودانه‌اند (١٠٢) [آن روز] آن وحشت بزرگ‌تر اندوهگینشان نمی‌کند، و فرشتگان به استقبالشان آیند و گویند: این است روز [باسعادت و پُرخیرِ] شما که به آن وعده داده می‌شدید (١٠٣) [قیامت] روزی [است] که آسمان‌ها را چون درهم‌پیچیدنِ طومار، درهم می‌پیچیم، همان‌گونه که نخستین‌بار آفریده‌ها را آفریدیم [دوباره پس از هلاک‌شدنشان] بازشان می‌گردانیم، وعدۀ [داده‌شده]ای است [که انجامش] بر عهدۀ ما [است]، یقیناً [آن را] انجام می‌دهیم (١٠٤) البته ما پس از تورات در زبور نوشتیم که همۀ زمین را بندگان شایستۀ ما [با همۀ امکاناتش] به ارث می‌برند (١٠٥) بی‌تردید در این [حقایقِ قرآنی] برای رسانیدن اهل عبادت [به اوجِ مطلوب] کفایت است (١٠٦) ما تو را جز کانون مهرورزی و مهربانی برای جهانیان نفرستادیم (١٠٧) بگو: به من فقط وحی می‌شود که معبود شما خدای یگانه است، پس آیا تسلیم [او] می‌شوید؟ (١٠٨) چنانچه روی برتافتند بگو: من به همۀ شما به‌طور یکسان هشدار و آگاهی دادم، و نمی‌دانم آیا آنچه از عذاب که شما را به آن وعده داده‌اند نزدیک است یا دور (١٠٩) بی‌تردید او سخن آشکار و آنچه را [در باطن خود؛ از حقد و حسد و کینه و بخل ...] پنهان می‌کنید می‌داند (١١٠) من نمی‌دانم، ممکن است این [تأخیرِ عذاب] آزمایشی برای شما بوده [که حجت خداوند در همۀ امور برایتان تمام شود،] و بهره‌ای اندک [از امکاناتِ فانی‌شدنی] تا فرارسیدن زمان [عذابتان] باشد (١١١) [پیامبر] گفت: پروردگارا! [میان ما و مشرکان] به‌حق داوری کن! و پروردگار ما بسیار مهربان است که در برابر آنچه [به ناحق] می‌گویید از او یاری خواسته می‌شود (١١٢)