صفحه 330 - سوره انبیاء آیات 91 تا 101 وَالَّتِي أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا فَنَفَخْنَا فِيهَا مِنْ رُوحِنَا وَجَعَلْنَاهَا وَابْنَهَا آيَةً لِلْعَالَمِينَ ﴿٩١﴾ إِنَّ هَٰذِهِ أُمَّتُكُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَأَنَا رَبُّكُمْ فَاعْبُدُونِ ﴿٩٢﴾ وَتَقَطَّعُوا أَمْرَهُمْ بَيْنَهُمْ ۖ كُلٌّ إِلَيْنَا رَاجِعُونَ ﴿٩٣﴾ فَمَنْ يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَا كُفْرَانَ لِسَعْيِهِ وَإِنَّا لَهُ كَاتِبُونَ ﴿٩٤﴾ وَحَرَامٌ عَلَىٰ قَرْيَةٍ أَهْلَكْنَاهَا أَنَّهُمْ لَا يَرْجِعُونَ ﴿٩٥﴾ حَتَّىٰ إِذَا فُتِحَتْ يَأْجُوجُ وَمَأْجُوجُ وَهُمْ مِنْ كُلِّ حَدَبٍ يَنْسِلُونَ ﴿٩٦﴾ وَاقْتَرَبَ الْوَعْدُ الْحَقُّ فَإِذَا هِيَ شَاخِصَةٌ أَبْصَارُ الَّذِينَ كَفَرُوا يَا وَيْلَنَا قَدْ كُنَّا فِي غَفْلَةٍ مِنْ هَٰذَا بَلْ كُنَّا ظَالِمِينَ ﴿٩٧﴾ إِنَّكُمْ وَمَا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ أَنْتُمْ لَهَا وَارِدُونَ ﴿٩٨﴾ لَوْ كَانَ هَٰؤُلَاءِ آلِهَةً مَا وَرَدُوهَا ۖ وَكُلٌّ فِيهَا خَالِدُونَ ﴿٩٩﴾ لَهُمْ فِيهَا زَفِيرٌ وَهُمْ فِيهَا لَا يَسْمَعُونَ ﴿١٠٠﴾ إِنَّ الَّذِينَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَّا الْحُسْنَىٰ أُولَٰئِكَ عَنْهَا مُبْعَدُونَ ﴿١٠١﴾ و آن [زنِ باکرامت را یاد کن،] که دامنش را پاک نگاه‌داشت، پس ما از روح خود در او دمیدیم، و او و پسرش را معجزه و نشانه‌ای [بزرگ از قدرت خود] برای جهانیان قرار دادیم (٩١) بی‌تردید این دین و راه و روش شما [که از سوی خداست] دین و راه و روشی واحد و یگانه است، و من پروردگار شمایم، پس مرا بپرستید (٩٢) ولی آنان در دینشان گروه گروه شدند، [هریک تابع آیینی ضد توحید و ساختگی شدند،] همۀ آنان به‌سوی ما باز خواهند گشت [تا کیفر گروه گروه شدنشان را در دین ببینند] (٩٣) پس کسی که بخشی از کارهای شایسته را انجام دهد درحالی‌که مؤمن باشد، نسبت به تلاشش ناسپاسی نخواهد شد، و ما بی‌تردید برای او [تلاشش را برای رسیدن به پاداش، بدون کم و کاست در نامۀ عملش] ثبت می‌کنیم (٩٤) بی‌تردید ممکن نیست [مردم] شهری که ما [به کیفر گناهانشان] هلاکشان کردیم [برای جبران گذشتۀ خود به دنیا بازگردند]، قطعاً باز نخواهند گشت (٩٥) [ سنّت الهی بر ثبت اعمالِ بندگان، و غیرممکن‌بودنِ بازگشتِ هلاک‌شدگان به دنیا تداوم دارد،] تا زمانی که راه بر [طایفۀ] یأجوج و مأجوج گشوده شود، و آنان از همۀ سرزمین‌های مرتفع شتابان [به هرکجا] می‌تازند (٩٦) و آن وعدۀ حق [و حتمی که قیامت است] نزدیک شود، پس ناگهان چشم‌های کافران خیره گردد، [و در آن حال گویند:] وای بر ما! که به‌راستی ما از این [روز] در بی‌خبری [عمیقی] قرار داشتیم، بلکه ما ستمکار بودیم (٩٧) [به آنان گویند:] همانا شما و معبودانی که به‌جای خداوند می‌پرستیدید هیزم دوزخید، و حتماً در آن وارد خواهید شد (٩٨) اگر این بُت‌ها معبودانِ [برحق] بودند وارد دوزخ نمی‌شدند، درحالی‌که همگی [بُت‌ها و بُت‌پرستان] در آن جاودانه‌اند (٩٩) آنان در آن‌جا نعره‌های دردناکی دارند، و در آن‌جا [سخنِ امیدوارکننده‌ای] نمی‌شنوند (١٠٠) بی‌تردید کسانی را که پیشتر از سوی ما به آنان وعدۀ نیک داده شده از دوزخ دورشان می‌دارند (١٠١)