صفحه 320 - سوره طه آیات 114 تا 125 فَتَعَالَى اللَّهُ الْمَلِكُ الْحَقُّ ۗ وَلَا تَعْجَلْ بِالْقُرْآنِ مِنْ قَبْلِ أَنْ يُقْضَىٰ إِلَيْكَ وَحْيُهُ ۖ وَقُلْ رَبِّ زِدْنِي عِلْمًا ﴿١١٤﴾ وَلَقَدْ عَهِدْنَا إِلَىٰ آدَمَ مِنْ قَبْلُ فَنَسِيَ وَلَمْ نَجِدْ لَهُ عَزْمًا ﴿١١٥﴾ وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ أَبَىٰ ﴿١١٦﴾ فَقُلْنَا يَا آدَمُ إِنَّ هَٰذَا عَدُوٌّ لَكَ وَلِزَوْجِكَ فَلَا يُخْرِجَنَّكُمَا مِنَ الْجَنَّةِ فَتَشْقَىٰ ﴿١١٧﴾ إِنَّ لَكَ أَلَّا تَجُوعَ فِيهَا وَلَا تَعْرَىٰ ﴿١١٨﴾ وَأَنَّكَ لَا تَظْمَأُ فِيهَا وَلَا تَضْحَىٰ ﴿١١٩﴾ فَوَسْوَسَ إِلَيْهِ الشَّيْطَانُ قَالَ يَا آدَمُ هَلْ أَدُلُّكَ عَلَىٰ شَجَرَةِ الْخُلْدِ وَمُلْكٍ لَا يَبْلَىٰ ﴿١٢٠﴾ فَأَكَلَا مِنْهَا فَبَدَتْ لَهُمَا سَوْآتُهُمَا وَطَفِقَا يَخْصِفَانِ عَلَيْهِمَا مِنْ وَرَقِ الْجَنَّةِ ۚ وَعَصَىٰ آدَمُ رَبَّهُ فَغَوَىٰ ﴿١٢١﴾ ثُمَّ اجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَتَابَ عَلَيْهِ وَهَدَىٰ ﴿١٢٢﴾ قَالَ اهْبِطَا مِنْهَا جَمِيعًا ۖ بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ ۖ فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدًى فَمَنِ اتَّبَعَ هُدَايَ فَلَا يَضِلُّ وَلَا يَشْقَىٰ ﴿١٢٣﴾ وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكًا وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَىٰ ﴿١٢٤﴾ قَالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِي أَعْمَىٰ وَقَدْ كُنْتُ بَصِيرًا ﴿١٢٥﴾ بلندمرتبه است خداوند یگانه که فرمانروای مطلق هستی و حق محض است. پیش از این‌که وحی‌شدنِ قرآن بر تو پایان گیرد در [خواندن] آن شتاب نکن، و بگو: پروردگارا! دانش مرا بیفزای! (١١٤) همانا پیش از این به آدم سفارش کردیم [که به آن درخت نزدیک نشود،] ولی [به آن] توجهی نکرد، و برای او عزمی [استوار] نیافتیم (١١٥) هنگامی که به فرشتگان گفتیم: برای آدم سجده کنید! همه سجده کردند جز ابلیس که [از فرمان ما] روی برتافت (١١٦) [در پی سجده‌نکردنِ ابلیس به آدم،] گفتیم: ای آدم! یقیناً این دشمن تو و همسرتوست، پس شما را از بهشت بیرون نکند که به زحمت خواهی افتاد (١١٧) مسلّماً برای تو در این مکان [این ویژگی] هست که نه گرسنه شوی، و نه برهنه گردی (١١٨) و نیز در آن تشنه، و آفتاب‌زده نشوی (١١٩) پس شیطان او را وسوسه کرد، گفت: ای آدم! آیا تو را به درختی راهنمایی کنم که [خوردنِ میوه‌اش] مایۀ جاودانگی [در این‌جا]، و [رسیدن به] سلطنتی است که کهنه نمی‌شود؟ (١٢٠) پس هر دو از آن درخت خوردند، در نتیجه شرم‌گاهشان بر آنان پدیدار شد، و شروع به چسباندن برگ‌های درختِ بهشت بر خود کردند. آدم به خواستۀ پروردگارش توجه نکرد، در نتیجه [از رسیدن به آنچه شیطان به او وعده داده بود] ناکام ماند (١٢١) آن‌گاه پروردگارش او را [به سبب پشیمانی و اِنابه‌اش] برگزید، و توبه‌اش را پذیرفت و [او را به‌سوی رشد و کمال] هدایت کرد (١٢٢) خداوند گفت: هر دو از بهشت [به زمین] فرود آیید که برخی از شما دشمن برخی دیگرند، چون از سوی من هدایتی به شما رسید، هرکس از هدایتم پیروی کند نه دچار گمراهی می‌شود، و نه به سختی و زحمت می‌افتد (١٢٣) و هرکس از هدایت من [که مایۀ سعادت دنیا و آخرت است] روی برتابد برای او زندگی بسیار تنگ و سختی خواهد بود، و روز قیامت او را نابینا محشور می‌کنیم (١٢٤) می‌گوید: پروردگارا! به چه علت مرا نابینا محشور کردی درحالی‌که [در دنیا] بینا بودم؟ (١٢٥)