صفحه 308 - سوره مریم آیات 39 تا 51 وَأَنْذِرْهُمْ يَوْمَ الْحَسْرَةِ إِذْ قُضِيَ الْأَمْرُ وَهُمْ فِي غَفْلَةٍ وَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ ﴿٣٩﴾ إِنَّا نَحْنُ نَرِثُ الْأَرْضَ وَمَنْ عَلَيْهَا وَإِلَيْنَا يُرْجَعُونَ ﴿٤٠﴾ وَاذْكُرْ فِي الْكِتَابِ إِبْرَاهِيمَ ۚ إِنَّهُ كَانَ صِدِّيقًا نَبِيًّا ﴿٤١﴾ إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ يَا أَبَتِ لِمَ تَعْبُدُ مَا لَا يَسْمَعُ وَلَا يُبْصِرُ وَلَا يُغْنِي عَنْكَ شَيْئًا ﴿٤٢﴾ يَا أَبَتِ إِنِّي قَدْ جَاءَنِي مِنَ الْعِلْمِ مَا لَمْ يَأْتِكَ فَاتَّبِعْنِي أَهْدِكَ صِرَاطًا سَوِيًّا ﴿٤٣﴾ يَا أَبَتِ لَا تَعْبُدِ الشَّيْطَانَ ۖ إِنَّ الشَّيْطَانَ كَانَ لِلرَّحْمَٰنِ عَصِيًّا ﴿٤٤﴾ يَا أَبَتِ إِنِّي أَخَافُ أَنْ يَمَسَّكَ عَذَابٌ مِنَ الرَّحْمَٰنِ فَتَكُونَ لِلشَّيْطَانِ وَلِيًّا ﴿٤٥﴾ قَالَ أَرَاغِبٌ أَنْتَ عَنْ آلِهَتِي يَا إِبْرَاهِيمُ ۖ لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ لَأَرْجُمَنَّكَ ۖ وَاهْجُرْنِي مَلِيًّا ﴿٤٦﴾ قَالَ سَلَامٌ عَلَيْكَ ۖ سَأَسْتَغْفِرُ لَكَ رَبِّي ۖ إِنَّهُ كَانَ بِي حَفِيًّا ﴿٤٧﴾ وَأَعْتَزِلُكُمْ وَمَا تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَأَدْعُو رَبِّي عَسَىٰ أَلَّا أَكُونَ بِدُعَاءِ رَبِّي شَقِيًّا ﴿٤٨﴾ فَلَمَّا اعْتَزَلَهُمْ وَمَا يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَهَبْنَا لَهُ إِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ ۖ وَكُلًّا جَعَلْنَا نَبِيًّا ﴿٤٩﴾ وَوَهَبْنَا لَهُمْ مِنْ رَحْمَتِنَا وَجَعَلْنَا لَهُمْ لِسَانَ صِدْقٍ عَلِيًّا ﴿٥٠﴾ وَاذْكُرْ فِي الْكِتَابِ مُوسَىٰ ۚ إِنَّهُ كَانَ مُخْلَصًا وَكَانَ رَسُولًا نَبِيًّا ﴿٥١﴾ آنان را از روز حسرت که کار از کار گذشته باشد بترسان! اینان [درحالی‌که فرصتشان رو به پایان است هنوز] در غفلتی [عمیق] به سر می‌برند، و [به معاد] ایمان نمی‌آورند (٣٩) ماییم که [نهایتاً با نابودشدن مالکیت‌های اعتباری،] زمین و همۀ کسانی را که روی آن هستند به ارث می‌بریم، و همه به‌سوی ما بازگردانده می‌شوند (٤٠) در این کتاب [که به تو وحی کردیم] ابراهیم را یاد کن، مسلّماً او پیامبری بسیار راستگو [و درست‌کردار] بود (٤١) زمانی که به پدر[خوانده] خود گفت: پدرم! چرا مجسمه‌ای را می‌پرستی که نمی‌شنود و نمی‌بیند، و قدرت برطرف‌کردن هیچ آسیبی را از تو ندارد؟! (٤٢) ای پدر! همانا برای من [از طریق وحی] دانشی آمده که برای تو نیامده؛ بنابراین از من پیروی کن تا تو را به راهی درست و بی‌عیب هدایت کنم (٤٣) ای پدر! شیطان را نپرست؛ زیرا شیطان همواره در برابر خداوند سرکش و نافرمان است (٤٤) ای پدر! می‌ترسم عذابی از سوی خدای رحمان به تو رسد، در نتیجه برای اَبد همدم شیطان شوی (٤٥) گفت: ای ابراهیم! آیا از معبودان من رویگردانی؟ اگر [از مخالفت با معبودانم] بازنایستی سنگسارت می‌کنم، و [تا از من آسیبی به تو نرسیده] زمانی طولانی از من دور شو! (٤٦) [ابراهیم] گفت: سلام [فراق و جدایی] بر تو، به‌زودی برایت از پروردگارم درخواست آمرزش می‌کنم؛ زیرا او همواره به من بسیار مهربان و نیکوکار است (٤٧) من از شما و معبودانی که به‌جای خداوند می‌خوانید کناره می‌گیرم، و فقط پروردگارم را می‌خوانم، امید است در خواندنِ پروردگارم [از اجابت] بی‌بهره نباشم (٤٨) چون از آنان و آنچه را در برابر خدا می‌پرستیدند کناره گرفت اسحاق و یعقوب را به او بخشیدیم، و هریک را پیامبر قرار دادیم (٤٩) و از رحمت خود به آنان عطا کردیم، و برای آنان نامِ نیکِ بلندمرتبه برجا نهادیم (٥٠) در این کتاب که به تو وحی کردیم [سرگذشت] موسی را یاد کن، بی‌تردید او [انسانی] خالص‌شده [از همۀ آلودگی‌ها]، و فرستاده‌ای دارای مقام نبوت بود (٥١)