صفحه 297 - سوره کهف آیات 28 تا 34 وَاصْبِرْ نَفْسَكَ مَعَ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَدَاةِ وَالْعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ ۖ وَلَا تَعْدُ عَيْنَاكَ عَنْهُمْ تُرِيدُ زِينَةَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ۖ وَلَا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنَا قَلْبَهُ عَنْ ذِكْرِنَا وَاتَّبَعَ هَوَاهُ وَكَانَ أَمْرُهُ فُرُطًا ﴿٢٨﴾ وَقُلِ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكُمْ ۖ فَمَنْ شَاءَ فَلْيُؤْمِنْ وَمَنْ شَاءَ فَلْيَكْفُرْ ۚ إِنَّا أَعْتَدْنَا لِلظَّالِمِينَ نَارًا أَحَاطَ بِهِمْ سُرَادِقُهَا ۚ وَإِنْ يَسْتَغِيثُوا يُغَاثُوا بِمَاءٍ كَالْمُهْلِ يَشْوِي الْوُجُوهَ ۚ بِئْسَ الشَّرَابُ وَسَاءَتْ مُرْتَفَقًا ﴿٢٩﴾ إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ إِنَّا لَا نُضِيعُ أَجْرَ مَنْ أَحْسَنَ عَمَلًا ﴿٣٠﴾ أُولَٰئِكَ لَهُمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهِمُ الْأَنْهَارُ يُحَلَّوْنَ فِيهَا مِنْ أَسَاوِرَ مِنْ ذَهَبٍ وَيَلْبَسُونَ ثِيَابًا خُضْرًا مِنْ سُنْدُسٍ وَإِسْتَبْرَقٍ مُتَّكِئِينَ فِيهَا عَلَى الْأَرَائِكِ ۚ نِعْمَ الثَّوَابُ وَحَسُنَتْ مُرْتَفَقًا ﴿٣١﴾ نصف الحزب30وَاضْرِبْ لَهُمْ مَثَلًا رَجُلَيْنِ جَعَلْنَا لِأَحَدِهِمَا جَنَّتَيْنِ مِنْ أَعْنَابٍ وَحَفَفْنَاهُمَا بِنَخْلٍ وَجَعَلْنَا بَيْنَهُمَا زَرْعًا ﴿٣٢﴾ كِلْتَا الْجَنَّتَيْنِ آتَتْ أُكُلَهَا وَلَمْ تَظْلِمْ مِنْهُ شَيْئًا ۚ وَفَجَّرْنَا خِلَالَهُمَا نَهَرًا ﴿٣٣﴾ وَكَانَ لَهُ ثَمَرٌ فَقَالَ لِصَاحِبِهِ وَهُوَ يُحَاوِرُهُ أَنَا أَكْثَرُ مِنْكَ مَالًا وَأَعَزُّ نَفَرًا ﴿٣٤﴾ با کسانی که صبح و شام پروردگارشان را می‌خوانند درحالی‌که همواره خشنودی او را می‌طلبند پایدار باش! و نگاهت در طلب زینت و زیور زندگی دنیا از آنان [به‌سوی ثروتمندان] برنگردد، و از کسی که دلش را [به کیفر طغیانش] از یاد خودمان غافل کرده‌ایم، و از خواسته‌های [نامشروع] خود پیروی کرده، و کارش اسراف و زیاده‌روی است اطاعت مکن! (٢٨) بگو: حقّ [که قرآن است] فقط از سوی پروردگار شماست، پس هرکه خواست ایمان بیاورد و هرکه خواست کافر شود، یقیناً ما برای ستمکاران آتشی آماده کرده‌ایم که سراپرده‌هایش بر آنان احاطه دارد، و اگر [از شدت تشنگی] درخواست کمک کنند آبی چون مسِ ذوب‌شده که چهره‌‌ها[یشان] را بریان می‌کند به آنان می‌نوشانند، بد آشامیدنی و بد جایگاهی است! (٢٩) مسلّماً مؤمنانی که کارهای شایسته انجام داده‌اند [پاداششان را دریافت می‌کنند؛ زیرا] ما پاداش نیکوکاران را تباه نمی‌کنیم (٣٠) برای آنان بهشت‌های جاودانی است که از زیر [درختان] آن نهرها جاری است، در آن‌جا با دست‌بندهایی زرّین آراسته می‌شوند، و جامه‌هایی سبز از دیبای نازک و ستبر می‌پوشند، این در حالی است که در آن [جایگاهِ رفیع] بر تخت‌ها تکیه می‌زنند، چه خوب پاداشی و چه نیکو آسایشگاهی! (٣١) برای مشرکان [که از تأثیرگذاری معبودانِ باطل دم می‌زنند، و به دنیای فانی دل بسته‌اند] مَثَلی بزن: دو مردی که به یکی از آنان دو باغ انگور عطا کردیم، و گرداگرد آن دو باغ را با درختان خرما پوشاندیم، و [فاصلۀ] میان آن دو [باغ] را کشتزاری [سرسبز و خرم] قرار دادیم (٣٢) هریک از این دو باغ میوه‌اش را می‌داد، و [به علت مصونیت از آفت،] چیزی از آن کاسته نمی‌شد، میان دو باغ نهری [دل‌انگیز و پُرآب] جاری کرده بودیم (٣٣) صاحب دو باغ که محصول [فراوانی] داشت [مغرورانه] به رفیقش درحالی‌که با او گفت‌وگو می‌کرد، گفت: مال و ثروت من از تو بیشتر است، و از جهت نفرات از تو نیرومندترم (٣٤)