صفحه 292 - سوره اسراء آیات 97 تا 104 وَمَنْ يَهْدِ اللَّهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِ ۖ وَمَنْ يُضْلِلْ فَلَنْ تَجِدَ لَهُمْ أَوْلِيَاءَ مِنْ دُونِهِ ۖ وَنَحْشُرُهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَلَىٰ وُجُوهِهِمْ عُمْيًا وَبُكْمًا وَصُمًّا ۖ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ ۖ كُلَّمَا خَبَتْ زِدْنَاهُمْ سَعِيرًا ﴿٩٧﴾ ذَٰلِكَ جَزَاؤُهُمْ بِأَنَّهُمْ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا وَقَالُوا أَإِذَا كُنَّا عِظَامًا وَرُفَاتًا أَإِنَّا لَمَبْعُوثُونَ خَلْقًا جَدِيدًا ﴿٩٨﴾ أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ قَادِرٌ عَلَىٰ أَنْ يَخْلُقَ مِثْلَهُمْ وَجَعَلَ لَهُمْ أَجَلًا لَا رَيْبَ فِيهِ فَأَبَى الظَّالِمُونَ إِلَّا كُفُورًا ﴿٩٩﴾ قُلْ لَوْ أَنْتُمْ تَمْلِكُونَ خَزَائِنَ رَحْمَةِ رَبِّي إِذًا لَأَمْسَكْتُمْ خَشْيَةَ الْإِنْفَاقِ ۚ وَكَانَ الْإِنْسَانُ قَتُورًا ﴿١٠٠﴾ وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَىٰ تِسْعَ آيَاتٍ بَيِّنَاتٍ ۖ فَاسْأَلْ بَنِي إِسْرَائِيلَ إِذْ جَاءَهُمْ فَقَالَ لَهُ فِرْعَوْنُ إِنِّي لَأَظُنُّكَ يَا مُوسَىٰ مَسْحُورًا ﴿١٠١﴾ قَالَ لَقَدْ عَلِمْتَ مَا أَنْزَلَ هَٰؤُلَاءِ إِلَّا رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ بَصَائِرَ وَإِنِّي لَأَظُنُّكَ يَا فِرْعَوْنُ مَثْبُورًا ﴿١٠٢﴾ فَأَرَادَ أَنْ يَسْتَفِزَّهُمْ مِنَ الْأَرْضِ فَأَغْرَقْنَاهُ وَمَنْ مَعَهُ جَمِيعًا ﴿١٠٣﴾ وَقُلْنَا مِنْ بَعْدِهِ لِبَنِي إِسْرَائِيلَ اسْكُنُوا الْأَرْضَ فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ الْآخِرَةِ جِئْنَا بِكُمْ لَفِيفًا ﴿١٠٤﴾ هرکه را خدا هدایت کند هدایت یافته است، و کسانی را که خداوند [به کیفر کبر و عنادشان] در گمراهی وانهد، هرگز به نفع آنان در برابر خداوند یاورانی نخواهی یافت، آنان را روز قیامت درحالی‌که به رو درافتاده‌اند کور و لال و کر محشور می‌کنیم، جایگاهشان دوزخ است، هرگاه [شعلۀ آتشش] فرو نشیند شعله‌ای [دیگر] بر آنان می‌افزاییم (٩٧) این کیفر آنان است به سبب این‌که به آیات ما کافر بودند، و گفتند: آیا ما وقتی استخوانِ [جدا از هم و ریز‌ریز گشته،] و پوسیده شدیم با آفرینشی جدید برانگیخته می‌شویم؟! (٩٨) آیا ندانستند خداوندی که آسمان‌ها و زمین را آفرید می‌تواند مانند آنان را [پس از پوسیده‌شدن] بیافریند، و برای آنان مدتی بی‌تردید و قطعی قرار داده [تا قیامت فرارسد]، ولی ستمکاران جز انکارِ [قیامت] را نخواستند (٩٩) [به این تنگ‌نظرانِ کوردل] بگو: اگر شما اختیاردار خزانه‌های رحمت پروردگارم بودید در آن صورت از ترس [تبعات] انفاق [همچون تهی‌دستی و فقر]، بخل می‌ورزیدید. انسان [بی‌ایمان] بسیار بخیل است (١٠٠) همانا به موسی زمانی که نزد بنی‌اسرائیل آمد نُه معجزۀ روشن دادیم، بنابراین از [آگاهان] بنی‌اسرائیل بپرس [که آن معجزه‌ها چه بود؟] اما فرعون [با دیدن آن معجزات] به او گفت: ای موسی! به‌راستی من تو را سحرزده می‌دانم! (١٠١) [موسی] گفت: تو نیک می‌دانی که این معجزاتِ بینش‌آور را جز پروردگار آسمان‌ها و زمین نفرستاده است، ای فرعون! مسلّماً من تو را نابودشدنی می‌دانم (١٠٢) [فرعون] تصمیم گرفت موسی و مؤمنانِ همراه او را [به ستوه آورد تا] از سرزمین [مصر] آواره کند، ولی ما فرعون و همۀ کسانی را که با او بودند غرق کردیم (١٠٣) پس از فرعون به بنی‌اسرائیل گفتیم: در این سرزمین ساکن شوید، چون وعدۀ آخرت فرارسد همۀ شما را دسته‌جمعی [به صحرای قیامت] می‌آوریم (١٠٤)