صفحه 284 - سوره اسراء آیات 18 تا 27 مَنْ كَانَ يُرِيدُ الْعَاجِلَةَ عَجَّلْنَا لَهُ فِيهَا مَا نَشَاءُ لِمَنْ نُرِيدُ ثُمَّ جَعَلْنَا لَهُ جَهَنَّمَ يَصْلَاهَا مَذْمُومًا مَدْحُورًا ﴿١٨﴾ وَمَنْ أَرَادَ الْآخِرَةَ وَسَعَىٰ لَهَا سَعْيَهَا وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولَٰئِكَ كَانَ سَعْيُهُمْ مَشْكُورًا ﴿١٩﴾ كُلًّا نُمِدُّ هَٰؤُلَاءِ وَهَٰؤُلَاءِ مِنْ عَطَاءِ رَبِّكَ ۚ وَمَا كَانَ عَطَاءُ رَبِّكَ مَحْظُورًا ﴿٢٠﴾ انْظُرْ كَيْفَ فَضَّلْنَا بَعْضَهُمْ عَلَىٰ بَعْضٍ ۚ وَلَلْآخِرَةُ أَكْبَرُ دَرَجَاتٍ وَأَكْبَرُ تَفْضِيلًا ﴿٢١﴾ لَا تَجْعَلْ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ فَتَقْعُدَ مَذْمُومًا مَخْذُولًا ﴿٢٢﴾ ربع الحزب29وَقَضَىٰ رَبُّكَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا ۚ إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِنْدَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ كِلَاهُمَا فَلَا تَقُلْ لَهُمَا أُفٍّ وَلَا تَنْهَرْهُمَا وَقُلْ لَهُمَا قَوْلًا كَرِيمًا ﴿٢٣﴾ وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ وَقُلْ رَبِّ ارْحَمْهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيرًا ﴿٢٤﴾ رَبُّكُمْ أَعْلَمُ بِمَا فِي نُفُوسِكُمْ ۚ إِنْ تَكُونُوا صَالِحِينَ فَإِنَّهُ كَانَ لِلْأَوَّابِينَ غَفُورًا ﴿٢٥﴾ وَآتِ ذَا الْقُرْبَىٰ حَقَّهُ وَالْمِسْكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَلَا تُبَذِّرْ تَبْذِيرًا ﴿٢٦﴾ إِنَّ الْمُبَذِّرِينَ كَانُوا إِخْوَانَ الشَّيَاطِينِ ۖ وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِرَبِّهِ كَفُورًا ﴿٢٧﴾ هرکس دنیای زودگذر را بخواهد، هر اندازه از آن را که بخواهیم و برای هرکس اراده کنیم به‌زودی در همین دنیا به او عطا می‌کنیم، سپس دوزخ را که در آتشش می‌سوزد برای او قرار می‌دهیم درحالی‌که نکوهیده و رانده‌شده [از رحمت خدا] است (١٨) و آنان‌که آخرت را بخواهند درحالی‌که مؤمن هستند و با تلاشی خالصانه برای [به‌دست‌آوردن] آن بکوشند به تلاششان پاداش مناسب داده خواهد شد (١٩) هریک از دو گروهِ دنیاطلب و آخرت‌خواه را در این دنیا از عطای پروردگارت مدد می‌دهیم، و عطای پروردگارت را هیچ‌گاه [در این دنیا از کسی] بازنمی‌دارند (٢٠) با دقت بنگر که چگونه برخی از آنان را بر برخی دیگر [در امور مادّی] فزونی بخشیده‌ایم، و البته آخرت از نظر درجات [معنوی] برتر، و از جهت فزونی [نعمت] فراوان‌تر است (٢١) با خداوند معبودی دیگر قرار مده! که [نزد موحّدان] مورد سرزنش قرار گرفته، و [در دنیا و آخرت] بی‌یار و یاور می‌شوی (٢٢) پروردگارت فرمانِ حتمی داده که: جز او را نپرستید، و به پدر و مادر نیکی کنید! هرگاه یکی از آنان یا هر دو در کنارت به پیری رسند، [اگر تو را به علت بی‌حوصلگی و بهانه‌گیری‌شان به ستوه آوردند] به آنان اُف مگوی، و نسبت به آنان پرخاشگر مباش، و سخنی شایسته به آنان بگوی! (٢٣) و در برابرشان از روی رحمت و مهربانی فروتن باش! و [در دعایت] بگو: پروردگارا! آنان را به پاس آن‌که مرا در کودکی تربیت کردند مورد مهر و رحمت قرار ده! (٢٤) پروردگارتان به آنچه [از نیت‌ها و حالاتی] که [در مورد پدر و مادر] در دل‌های شماست [از خودِ شما] آگاه‌تر است، اگر انسان‌های شایسته‌ای باشید [چنانچه نسبت به حقوق پدر و مادر از شما لغزشی سرزند ولی توبه کنید توبۀ شما پذیرفته خواهد شد؛ زیرا] او نسبت به توبه‌کنندگان بسیار آمرزنده است (٢٥) حقِ خویشاوند و نیازمند و درراه‌ماندۀ بی‌زادو‌توشه را بپرداز! و مال خود را در جایی که شایسته نیست هزینه نکن! (٢٦) یقیناً اسراف‌کنندگان [که مال خود را در امور غیرمشروع تلف می‌کنند] برادران شیاطین هستند، و شیطان همواره به پروردگارش بسیار ناسپاس است (٢٧)