صفحه 280 - سوره نحل آیات 111 تا 118 يَوْمَ تَأْتِي كُلُّ نَفْسٍ تُجَادِلُ عَنْ نَفْسِهَا وَتُوَفَّىٰ كُلُّ نَفْسٍ مَا عَمِلَتْ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ ﴿١١١﴾ وَضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا قَرْيَةً كَانَتْ آمِنَةً مُطْمَئِنَّةً يَأْتِيهَا رِزْقُهَا رَغَدًا مِنْ كُلِّ مَكَانٍ فَكَفَرَتْ بِأَنْعُمِ اللَّهِ فَأَذَاقَهَا اللَّهُ لِبَاسَ الْجُوعِ وَالْخَوْفِ بِمَا كَانُوا يَصْنَعُونَ ﴿١١٢﴾ وَلَقَدْ جَاءَهُمْ رَسُولٌ مِنْهُمْ فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ وَهُمْ ظَالِمُونَ ﴿١١٣﴾ فَكُلُوا مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ حَلَالًا طَيِّبًا وَاشْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ إِنْ كُنْتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ ﴿١١٤﴾ إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنْزِيرِ وَمَا أُهِلَّ لِغَيْرِ اللَّهِ بِهِ ۖ فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَلَا عَادٍ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ ﴿١١٥﴾ وَلَا تَقُولُوا لِمَا تَصِفُ أَلْسِنَتُكُمُ الْكَذِبَ هَٰذَا حَلَالٌ وَهَٰذَا حَرَامٌ لِتَفْتَرُوا عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ ۚ إِنَّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ لَا يُفْلِحُونَ ﴿١١٦﴾ مَتَاعٌ قَلِيلٌ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ ﴿١١٧﴾ وَعَلَى الَّذِينَ هَادُوا حَرَّمْنَا مَا قَصَصْنَا عَلَيْكَ مِنْ قَبْلُ ۖ وَمَا ظَلَمْنَاهُمْ وَلَٰكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ ﴿١١٨﴾ روزی [از راه می‌رسد] که هرکس [به پیشگاه حق] آید [برای مصون‌ماندنش از عذاب با بهانه‌های واهی] از خود دفاع می‌کند، و هرکس هر عملی را [در دنیا] انجام داده [در آن روز عین اعمالش را] به‌طورکامل [به‌صورت بهشت یا دوزخ] به او خواهند داد، و [در زمینۀ پاداش و کیفر،] ستمی به آنان نخواهد شد (١١١) خداوند [برای پندِ مردم، در این قرآن] شهری را مَثَل زده است که دارای امنیت و آرامش بود، و رزقِ [اهل] آن از همه‌جا به فراوانی به آن می‌رسید، پس در برابر نعمت‌های خدا ناسپاسی کردند، نهایتاً خداوند به کیفر اعمالی که همواره مرتکب می‌شدند بلای گرسنگی و ترسِ فراگیر را به آنان چشانید (١١٢) همانا پیامبری از خودشان برای هدایت آنان آمد، ولی او را انکار کردند، در نتیجه عذابِ [خدا] همۀ آنان را درحالی‌که ستمکار بودند فراگرفت (١١٣) از نعمت‌هایی که خداوند به شما عطا کرده، حلال و دلپذیر هزینه خود کنید، و اگر فقط او را می‌پرستید سپاس‌گزارِ نعمت‌هایش باشید! (١١٤) خداوند فقط مُردار، خون، گوشت خوک، و حیوانی را که وقت ذبح کردنش نام غیر خدا را بر او برده‌اند بر شما حرام کرده، اما کسی که [برای نجات جانش از خطر مرگ به خوردن این حرام‌ها] ناچار شود، درحالی‌که خواهان لذت نباشد و [از حد لازم] تجاوز نکند [گناهی بر او نیست؛ زیرا] خداوند بسیار آمرزنده و مهربان است (١١٥) به سبب دروغی که به‌صورت عادت بر زبانتان جاری است نگویید این حلال است، این حرام! تا به خدا دروغ ببندید [که این حلال و حرام حکم خداست]. مسلّماً آنان‌که به خداوند دروغ می‌بندند [در هیچ کاری] به پیروزی نمی‌رسند (١١٦) [با این حلال و حرامِ ساختگی، و دروغ‌بستن به خدا] بهرۀ اندکی [در دنیا دارند]، و در آخرت عذاب دردناکی ویژۀ آنان است (١١٧) [علاوه بر حُرمت آنچه در آیات قبل بیان کردیم،] حلال‌هایی را که پیش‌تر [در سورۀ انعام] برای تو بیان کردیم بر امت یهود حرام ساختیم، ما به آنان ستم نورزیدیم، بلکه خودشان همواره به خویشتن ستم می‌کردند (١١٨)