صفحه 271 - سوره نحل آیات 35 تا 42 وَقَالَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا لَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا عَبَدْنَا مِنْ دُونِهِ مِنْ شَيْءٍ نَحْنُ وَلَا آبَاؤُنَا وَلَا حَرَّمْنَا مِنْ دُونِهِ مِنْ شَيْءٍ ۚ كَذَٰلِكَ فَعَلَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ فَهَلْ عَلَى الرُّسُلِ إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ ﴿٣٥﴾ وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ ۖ فَمِنْهُمْ مَنْ هَدَى اللَّهُ وَمِنْهُمْ مَنْ حَقَّتْ عَلَيْهِ الضَّلَالَةُ ۚ فَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ ﴿٣٦﴾ إِنْ تَحْرِصْ عَلَىٰ هُدَاهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي مَنْ يُضِلُّ ۖ وَمَا لَهُمْ مِنْ نَاصِرِينَ ﴿٣٧﴾ وَأَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَيْمَانِهِمْ ۙ لَا يَبْعَثُ اللَّهُ مَنْ يَمُوتُ ۚ بَلَىٰ وَعْدًا عَلَيْهِ حَقًّا وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ ﴿٣٨﴾ لِيُبَيِّنَ لَهُمُ الَّذِي يَخْتَلِفُونَ فِيهِ وَلِيَعْلَمَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّهُمْ كَانُوا كَاذِبِينَ ﴿٣٩﴾ إِنَّمَا قَوْلُنَا لِشَيْءٍ إِذَا أَرَدْنَاهُ أَنْ نَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ ﴿٤٠﴾ وَالَّذِينَ هَاجَرُوا فِي اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مَا ظُلِمُوا لَنُبَوِّئَنَّهُمْ فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً ۖ وَلَأَجْرُ الْآخِرَةِ أَكْبَرُ ۚ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ ﴿٤١﴾ الَّذِينَ صَبَرُوا وَعَلَىٰ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ ﴿٤٢﴾ مشرکان گفتند: اگر خدا می‌خواست نه ما و نه پدرانمان هیچ چیزی جز او را نمی‌پرستیدیم، و هیچ چیزی را بدون [فرمان] او حرام نمی‌کردیم. پیشینیان آن‌ها هم [با اعتقاد به مسلک جبر،] این‌گونه عمل کردند، آیا بر عهدۀ پیامبران جز رساندن آشکار [پیام وحی] وظیفه‌ای هست؟ (٣٥) همانا در هر امتی پیامبری فرستادیم [تا اِعلام کند] که خدا را بپرستید، و از [پرستش] طاغوت [هر شیطان فریبنده و بت و هر طغیان‌گری] بپرهیزید! خداوند گروهی از آن امت را [که شایستگی نشان دادند] هدایت کرد، و گروهی [به سبب طغیانشان] گمراهی بر آنان مقرر شد، پس در زمین گردش کنید و با دقت بنگرید که سرانجام منکرانِ [حقایق] چگونه بود! (٣٦) هرچند بر هدایتشان حریص باشی [هدایت نمی‌یابند؛ زیرا] خداوند کسانی را که [به سبب عناد و طغیانشان] در گمراهی وانهد هدایت نخواهد کرد، و برای آنان هیچ یاوری نیست [که از گمراهی نجاتشان دهد] (٣٧) با سوگندهای سختشان به خداوند سوگند یاد کردند که خداوند کسانی را که می‌میرند زنده نمی‌کند. آری [مسلّماً او مردگان را با قدرت بی نهایتش زنده می‌کند]، [این] وعدۀ حق و درستی بر عهدۀ اوست، ولی بیشتر مردم [از قدرت خداوند] نا آگاهند (٣٨) [آری مردگان را زنده می‌کند] تا آنچه [از حقایقی که انبیا آورده بودند، و] در آن [با ایشان] اختلاف داشتند برای آنان روشن سازد، و کافران بدانند که [در گفتارشان درباره معاد] دروغ می‌گفتند (٣٩) [زنده‌کردنِ مردگان بر ما دشوار نیست،] فرمان ما به چیزی، چون [به وجود آمدن] آن را بخواهیم، فقط این است که به آن می‌گوییم: باش! پس بی‌درنگ موجود می‌شود (٤٠) آنان‌که بعد از ستم‌دیدنشان برای [به‌دست‌آوردن خشنودی] خدا هجرت کردند، مسلّماً در این دنیا در جایگاه نیکی جایشان می‌دهیم، و اگر بفهمند پاداش آخرت بزرگ‌تر است (٤١) [مهاجران] هم آنان[اند] که [در برابر حوادث و مشکلات و پایبندی به دین] شکیبایی کردند، و تنها بر پروردگارشان توکل می‌کنند (٤٢)