صفحه 257 - سوره ابراهیم آیات 11 تا 18 قَالَتْ لَهُمْ رُسُلُهُمْ إِنْ نَحْنُ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ يَمُنُّ عَلَىٰ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ ۖ وَمَا كَانَ لَنَا أَنْ نَأْتِيَكُمْ بِسُلْطَانٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ ﴿١١﴾ وَمَا لَنَا أَلَّا نَتَوَكَّلَ عَلَى اللَّهِ وَقَدْ هَدَانَا سُبُلَنَا ۚ وَلَنَصْبِرَنَّ عَلَىٰ مَا آذَيْتُمُونَا ۚ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُتَوَكِّلُونَ ﴿١٢﴾ وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِرُسُلِهِمْ لَنُخْرِجَنَّكُمْ مِنْ أَرْضِنَا أَوْ لَتَعُودُنَّ فِي مِلَّتِنَا ۖ فَأَوْحَىٰ إِلَيْهِمْ رَبُّهُمْ لَنُهْلِكَنَّ الظَّالِمِينَ ﴿١٣﴾ وَلَنُسْكِنَنَّكُمُ الْأَرْضَ مِنْ بَعْدِهِمْ ۚ ذَٰلِكَ لِمَنْ خَافَ مَقَامِي وَخَافَ وَعِيدِ ﴿١٤﴾ وَاسْتَفْتَحُوا وَخَابَ كُلُّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ ﴿١٥﴾ مِنْ وَرَائِهِ جَهَنَّمُ وَيُسْقَىٰ مِنْ مَاءٍ صَدِيدٍ ﴿١٦﴾ يَتَجَرَّعُهُ وَلَا يَكَادُ يُسِيغُهُ وَيَأْتِيهِ الْمَوْتُ مِنْ كُلِّ مَكَانٍ وَمَا هُوَ بِمَيِّتٍ ۖ وَمِنْ وَرَائِهِ عَذَابٌ غَلِيظٌ ﴿١٧﴾ مَثَلُ الَّذِينَ كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ ۖ أَعْمَالُهُمْ كَرَمَادٍ اشْتَدَّتْ بِهِ الرِّيحُ فِي يَوْمٍ عَاصِفٍ ۖ لَا يَقْدِرُونَ مِمَّا كَسَبُوا عَلَىٰ شَيْءٍ ۚ ذَٰلِكَ هُوَ الضَّلَالُ الْبَعِيدُ ﴿١٨﴾ پیامبرانشان به آنان گفتند: [این سخنی است درست که ما از نظر طبع خلقت،] جز بشری مانند شما نیستیم، [ولی این هم واقعیتی حتمی است که] خدا به هرکس از بندگانش بخواهد نعمت [نبوت و رسالت] عطا می‌کند، و برای ما شایسته نیست که جز به خواست خداوند معجزه‌ای برای شما بیاوریم، باید مؤمنان فقط بر خداوند توکل کنند (١١) برای ما چه عذر و بهانه‌ای است که بر خدا توکل نکنیم؟ درحالی‌که ما را به همۀ راه‌های [سعادت]مان راهنمایی کرده، یقیناً [با توکل به خداوند،] بر آزارهایی که [برای نجات‌دادنتان از کفر و شرک] به ما روامی‌دارید صبر می‌کنیم، پس باید توکل‌کنندگان فقط بر خدا توکل کنند! (١٢) کافران به پیامبرانشان گفتند: مسلّماً ما شما را از سرزمین خود بیرون می‌کنیم مگر این‌که همکیش ما شوید! پروردگارشان به آنان وحی کرد: ما قطعاً ستمکاران را نابود خواهیم کرد (١٣) و بی‌تردید شما را پس از آنان در [همان] سرزمین سکونت خواهیم داد، این [لطف و محبتِ من] ویژۀ کسی است که از [ایستادن در] پیشگاه [عدالت] من [برای حسابرسی] بترسد، و از تهدید [به عذابم] بیمناک باشد (١٤) [پیامبران از خدا] درخواست پیروزی و گشایش کردند، و هر سرکشِ منحرفی [از رسیدن به اهداف شومش] نا امید شد (١٥) دوزخْ پیشِ روی هر سرکشِ منحرف است، او را [در آن‌جا] از آبی چرکین و متعفّن می‌نوشانند (١٦) آن را جرعه‌جرعه [به سختی] می‌نوشد، درحالی‌که هرگز حاضر نیست آن را [به میل خود] بیاشامد، مرگ از همه طرف به او روی می‌آورد، ولی مردنی نیست، و عذابی سخت پیش‌روی اوست (١٧) مَثَل اعمال کسانی که به پروردگارشان کافر شدند مانند خاکستری است که تندبادی شدید در یک روزِ توفانی به آن وزیده، [و چنان آن را در فضا پراکنده کرده که هرگز قابل جمع‌کردن نباشد،] آنان نمی‌توانند کمترین سودی از آنچه انجام داده‌اند به دست آورند، این است همان گمراهی بسیار دور [که هرگز در آن دسترسی به هدایت ندارند] (١٨)