صفحه 256 - سوره ابراهیم آیات 6 تا 10 وَإِذْ قَالَ مُوسَىٰ لِقَوْمِهِ اذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ أَنْجَاكُمْ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ يَسُومُونَكُمْ سُوءَ الْعَذَابِ وَيُذَبِّحُونَ أَبْنَاءَكُمْ وَيَسْتَحْيُونَ نِسَاءَكُمْ ۚ وَفِي ذَٰلِكُمْ بَلَاءٌ مِنْ رَبِّكُمْ عَظِيمٌ ﴿٦﴾ وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ ۖ وَلَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ ﴿٧﴾ وَقَالَ مُوسَىٰ إِنْ تَكْفُرُوا أَنْتُمْ وَمَنْ فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا فَإِنَّ اللَّهَ لَغَنِيٌّ حَمِيدٌ ﴿٨﴾ أَلَمْ يَأْتِكُمْ نَبَأُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ قَوْمِ نُوحٍ وَعَادٍ وَثَمُودَ وَالَّذِينَ مِنْ بَعْدِهِمْ لَا يَعْلَمُهُمْ إِلَّا اللَّهُ ۚ جَاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ فَرَدُّوا أَيْدِيَهُمْ فِي أَفْوَاهِهِمْ وَقَالُوا إِنَّا كَفَرْنَا بِمَا أُرْسِلْتُمْ بِهِ وَإِنَّا لَفِي شَكٍّ مِمَّا تَدْعُونَنَا إِلَيْهِ مُرِيبٍ ﴿٩﴾ قَالَتْ رُسُلُهُمْ أَفِي اللَّهِ شَكٌّ فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ يَدْعُوكُمْ لِيَغْفِرَ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ وَيُؤَخِّرَكُمْ إِلَىٰ أَجَلٍ مُسَمًّى ۚ قَالُوا إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا تُرِيدُونَ أَنْ تَصُدُّونَا عَمَّا كَانَ يَعْبُدُ آبَاؤُنَا فَأْتُونَا بِسُلْطَانٍ مُبِينٍ ﴿١٠﴾ چون موسی به قومش گفت: نعمت‌های خداوند را در حق خودتان به یاد آورده [قلباً مورد توجه قرار دهید]، آن‌گاه که شما را از [حکومت ظالمانۀ] فرعونیان نجات داد، [هم آنان که] همواره شما را شکنجۀ سخت می‌دادند، و فرزندانتان را سر می‌بریدند، و زنانتان را [برای بیگاری] زنده می‌گذاشتند! در این [پیش‌آمدها] آزمایش بزرگی از سوی پروردگار برای شما بود، (٦) و [نیز گفت:] پروردگارتان مؤکداً اِعلام کرد: چنانچه [نعمت‌هایم را] سپاس‌گزار باشید [آن را] بر شما می‌افزایم، و درصورتی‌که دچار ناسپاسی شوید، [گرفتار عذابِ محرومیت از نعمتم خواهید شد،] یقیناً عذاب من سخت است (٧) موسی [به قومش] گفت: اگر شما و همۀ مردم روی زمین [نسبت به نعمت‌های مادّی و معنوی حق]، غرق ناسپاسی شوید [هیچ زیانی به خدا نمی‌رسد؛ زیرا] خداوند بی‌نیازِ مطلق، و ستوده‌خصال است (٨) [ای ناسپاسانِ ملت‌ها!] آیا خبر [پندآموز] اقوامی که پیش از شما بودند به شما نرسیده؟ قوم نوح، عاد، ثمود و نیز اقوامی که پس از ایشان بودند که از [وضع] آنان کسی غیر خدا آگاه نیست، [همه و همه اقوامی بودند که] پیامبرانشان برای آنان دلایل روشن آوردند، ولی آنان [به نشانۀ انکار حق، و ردّ دعوت پیامبران] دست‌هایشان را در دهان گذارده، سپس گفتند: قطعاً ما به آن اهدافی که شما را برای آن فرستاده‌اند کافریم، و به آنچه ما را به‌سوی آن می‌خوانید در تردیدی بسیار شدید هستیم (٩) پیامبرانشان گفتند: آیا در وجود خداوندِ یکتا که پدیدآورندۀ آسمان‌ها و زمین است شکی هست؟ او شما را [به توحید و آخرت و معارفِ سعادت‌بخش] دعوت می‌کند تا [با مؤمن‌شدن به آن‌ها] بخشی از گناهانتان را بیامرزد، و شما را تا [سرآمدن عمر طبیعی و] زمان مقررشده مهلت دهد [و جوان‌مرگتان نکند]، [در پاسخِ پیامبران] گفتند: شما چون ما جز بشری [عادی و معمولی] نیستید که می‌خواهید ما را از معبودانی که پدرانمان می‌پرستیدند بازدارید، شما [برای اثبات صِدقِ رسالت خود] معجزه و دلیلِ روشنی [که مورد پسند ما باشد] بیاورید! (١٠)