صفحه 251 - سوره رعد آیات 14 تا 18 لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ ۖ وَالَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لَا يَسْتَجِيبُونَ لَهُمْ بِشَيْءٍ إِلَّا كَبَاسِطِ كَفَّيْهِ إِلَى الْمَاءِ لِيَبْلُغَ فَاهُ وَمَا هُوَ بِبَالِغِهِ ۚ وَمَا دُعَاءُ الْكَافِرِينَ إِلَّا فِي ضَلَالٍ ﴿١٤﴾ وَلِلَّهِ يَسْجُدُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ طَوْعًا وَكَرْهًا وَظِلَالُهُمْ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ ۩ ﴿١٥﴾ قُلْ مَنْ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ قُلِ اللَّهُ ۚ قُلْ أَفَاتَّخَذْتُمْ مِنْ دُونِهِ أَوْلِيَاءَ لَا يَمْلِكُونَ لِأَنْفُسِهِمْ نَفْعًا وَلَا ضَرًّا ۚ قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الْأَعْمَىٰ وَالْبَصِيرُ أَمْ هَلْ تَسْتَوِي الظُّلُمَاتُ وَالنُّورُ ۗ أَمْ جَعَلُوا لِلَّهِ شُرَكَاءَ خَلَقُوا كَخَلْقِهِ فَتَشَابَهَ الْخَلْقُ عَلَيْهِمْ ۚ قُلِ اللَّهُ خَالِقُ كُلِّ شَيْءٍ وَهُوَ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ ﴿١٦﴾ أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَسَالَتْ أَوْدِيَةٌ بِقَدَرِهَا فَاحْتَمَلَ السَّيْلُ زَبَدًا رَابِيًا ۚ وَمِمَّا يُوقِدُونَ عَلَيْهِ فِي النَّارِ ابْتِغَاءَ حِلْيَةٍ أَوْ مَتَاعٍ زَبَدٌ مِثْلُهُ ۚ كَذَٰلِكَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْحَقَّ وَالْبَاطِلَ ۚ فَأَمَّا الزَّبَدُ فَيَذْهَبُ جُفَاءً ۖ وَأَمَّا مَا يَنْفَعُ النَّاسَ فَيَمْكُثُ فِي الْأَرْضِ ۚ كَذَٰلِكَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ ﴿١٧﴾ لِلَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِرَبِّهِمُ الْحُسْنَىٰ ۚ وَالَّذِينَ لَمْ يَسْتَجِيبُوا لَهُ لَوْ أَنَّ لَهُمْ مَا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا وَمِثْلَهُ مَعَهُ لَافْتَدَوْا بِهِ ۚ أُولَٰئِكَ لَهُمْ سُوءُ الْحِسَابِ وَمَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ ۖ وَبِئْسَ الْمِهَادُ ﴿١٨﴾ دعایی که حق و درست است [و مستجاب‌شدنش مایۀ حل مشکلات است] فقط دعا به پیشگاه خداست، معبودهایی که [مشرکان] به‌جای خدا [در برابرشان] دعا می‌کنند چیزی [از خواسته‌هایشان] را برایشان پاسخ نمی‌دهند، [دعایشان در بی‌پاسخ ماندن، نیست] مگر مانند کسی است که دو دستش را به‌سوی آبی [که با آن فاصلۀ زیادی دارد] می‌گشاید تا [آن آب] به دهانش برسد، درحالی‌که هرگز نخواهد رسید، دعا و درخواست کافران [از غیر خدا] جز در گمراهی و تباهی نیست (١٤) کسانی که در آسمان‌ها و زمینند خواه و ناخواه، و نیز سایه‌هایشان در بامداد و شامگاه فقط برای خداوند سجده می‌کنند (١٥) [به مشرکان] بگو: پروردگار آسمان‌ها و زمین کیست؟ [خودت بی‌درنگ که اهل بصیرت و فهمی] بگو: خداوندِ یکتاست. بگو: آیا [بی‌دلیل] معبودانی را به‌جای او انتخاب کرده‌اید که اختیار هیچ سود و زیانی را برای خود ندارند، [چه رسد برای شما؟ چه انتخاب زشت و بی‌مایه‌ای!؟] بگو: آیا کوردل و دارای بصیرت یکسانند؟ آیا تاریکی‌ها و نور برابرند؟ آیا شریکانی برای خدا قرار داده‌اند که مانند مخلوقات او [مخلوقاتی] آفریده‌اند، آن‌گاه آفریدۀ خدا و آفریدۀ شریکان در خیالشان مشتبه شده [که به پرستش معبودانی به عنوان شریک خدا در آفرینش روی آورده‌اند]؟! بگو: آفرینندۀ همه‌چیز فقط خداست، و تنها او یکتای پیروز است (١٦) [خداوند] از آسمان آبی فرستاد که در درّه‌ها و آبراه‌ها [سیلابی] به اندازۀ گنجایش آن‌ها جاری شد، و سیلاب‌ها به روی خود کفی پُف‌کرده را حمل کردند، و [نیز] از فلزاتی که برای به‌دست‌آوردن زینت و زیور و یا ابزار و کالا بر آن آتش می‌افروزند، کفی [پُف‌کرده] چون آن [کف سیلاب] برمی‌آید، خداوند این‌گونه حق و باطل را [به امور محسوس] مَثَل می‌زند، اما آن کف [پُف‌کردۀ روی سیلاب و روی فلز گداخته‌شده، چون هیچ اثر و سودی در آن نیست] کناری رفته، [به‌صورتی پراکنده متلاشی شده] از بین می‌رود، و اما آنچه [چون آب و زیور و زینت] به مردم سود می‌رساند در زمین می‌ماند، خداوند به این صورت مَثَل‌ها[ی گوناگون] بیان می‌کند [تا مردم در همۀ امور، حق و باطل را بشناسند] (١٧) برای آنان‌که [دعوت] پروردگارشان را [به‌سوی هدایت] اجابت کردند بهترین فرجام است، و آنان‌که [دعوت] او را بی‌پاسخ گذاشتند، اگر دو برابر همۀ آنچه را روی زمین است مالک باشند، بی‌تردید آن‌ها را برای نجات [خود از عذاب] خواهند داد، آنان را حسابِ سختی است، و جایگاهشان دوزخ است که بد بستری است! (١٨)