صفحه 89 - سوره النساء - آیات 66 تا 74 وَلَوْ أَنَّا كَتَبْنَا عَلَيْهِمْ أَنِ اقْتُلُوا أَنْفُسَكُمْ أَوِ اخْرُجُوا مِنْ دِيَارِكُمْ مَا فَعَلُوهُ إِلَّا قَلِيلٌ مِنْهُمْ ۖ وَلَوْ أَنَّهُمْ فَعَلُوا مَا يُوعَظُونَ بِهِ لَكَانَ خَيْرًا لَهُمْ وَأَشَدَّ تَثْبِيتًا ﴿٦٦﴾ وَإِذًا لَآتَيْنَاهُمْ مِنْ لَدُنَّا أَجْرًا عَظِيمًا ﴿٦٧﴾ وَلَهَدَيْنَاهُمْ صِرَاطًا مُسْتَقِيمًا ﴿٦٨﴾ وَمَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَأُولَٰئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِينَ ۚ وَحَسُنَ أُولَٰئِكَ رَفِيقًا ﴿٦٩﴾ ذَٰلِكَ الْفَضْلُ مِنَ اللَّهِ ۚ وَكَفَىٰ بِاللَّهِ عَلِيمًا ﴿٧٠﴾ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا خُذُوا حِذْرَكُمْ فَانْفِرُوا ثُبَاتٍ أَوِ انْفِرُوا جَمِيعًا ﴿٧١﴾ وَإِنَّ مِنْكُمْ لَمَنْ لَيُبَطِّئَنَّ فَإِنْ أَصَابَتْكُمْ مُصِيبَةٌ قَالَ قَدْ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيَّ إِذْ لَمْ أَكُنْ مَعَهُمْ شَهِيدًا ﴿٧٢﴾ وَلَئِنْ أَصَابَكُمْ فَضْلٌ مِنَ اللَّهِ لَيَقُولَنَّ كَأَنْ لَمْ تَكُنْ بَيْنَكُمْ وَبَيْنَهُ مَوَدَّةٌ يَا لَيْتَنِي كُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزًا عَظِيمًا ﴿٧٣﴾ فَلْيُقَاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ الَّذِينَ يَشْرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا بِالْآخِرَةِ ۚ وَمَنْ يُقَاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَيُقْتَلْ أَوْ يَغْلِبْ فَسَوْفَ نُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا ﴿٧٤﴾ اگر بر آنان [مانند برخی از امت‌های پیامبران پیشین] واجب می‌کردیم که [به کفارۀ گناهانتان] یکدیگر را بکشید، یا از شهر و وطنتان [به نقطه‌ای دوردست] کوچ کنید. فقط اندکی از آنان آن کارها را انجام می‌دادند، اگر به اندرزهایی که به آنان داده می‌شود عمل می‌کردند قطعاً برای آنان بهتر، و در جهت تثبیت [ایمان و ثابت‌قدمی] مؤثرتر بود (٦٦) ما نیز در آن صورت پاداش بزرگی از سوی خود به آنان می‌بخشیدیم (٦٧) و یقیناً به راه راست هدایتشان می‌کردیم (٦٨) آنان‌که [صادقانه] از خدا و پیامبر اطاعت کنند در گروه پیامبران، و درستکاران بسیار راستگو و شهیدان و شایستگانی می‌باشند که از نعمت‌های کاملِ حق برخوردارند، و [این چهار گروه] برای آنان نیکو همنشینانی هستند (٦٩) این [همنشینی]، احسانی از سوی خداست، و [در استحقاق این پاداشِ بی‌نظیر] کافی است که خدا [به نیات و اعمال مطیعان] داناست (٧٠) ای مؤمنان! [در برابر دشمن آماده باشید!] سلاح و ساز‌و‌برگِ جنگی خود را برگرفته، گروه‌گروه یا به‌صورت دستۀ واحد [به‌سوی دشمن] کوچ کنید! (٧١) از میان شما کسانی [چون منافقان] هستند که [از رفتن به جنگ] درنگ [و تخلّف] دارند [و دیگران را هم به درنگ و تخلّف تشویق می‌کنند]، اگر در میدان جنگ به شما [رزمندگان، شکست و] آسیبی برسد، می‌گویند: خدا به ما لطف داشت که با آنان [در میدان جنگ] حضور نداشتیم؟! (٧٢) و اگر پیروزی و غنیمتی از سوی خداوند نصیب شما شود، چنان‌که گویی میان آنان و شما هرگز دوستی و رفاقتی نبوده [آهِ سردی می‌کشند و] می‌گویند: ای‌کاش با آنان در جنگ حضور داشتیم، و در نهایت به پیروزی و غنیمتی بزرگ می‌رسیدیم؟! (٧٣) آنان‌که [بر اساس آگاهی و معرفتشان به حقایق،] زندگی [زودگذر و فانی] دنیا را با آخرتِ [پرنعمتِ جاودانی] مبادله می‌کنند البته باید در راه خدا بجنگند، هرکه در راه خدا بجنگد و کشته شود یا [بر دشمن] پیروز گردد به‌زودی پاداش بزرگی به او عطا می‌کنیم (٧٤)