مضامینی که در دعای ندبه است، دعای سمات است، دعای افتتاح هست، دعای فرج هست. اینها باید بیاید در سبک زندگی ما. عده‌ی خاصی نه. همه‌ی مردم، پیر و جوان، خرد و کلان. از همان بچه‌های دبستانی باید با این مضامین دعاها آشنا شوند. این دعا آرزوهای امام زمان است، خواسته‌های امام زمان است. توقعات حضرت مهدی است. خانواده‌های مهدوی، دختران و پسران مهدوی باید خودشان را با این خواسته‌ها مطابقت بدهند. ما هم فرصت زیادی نداریم. یک چیزی بیشتر از ترجمه. خواهش من این است که عزیزانی که این دعا را کم می‌خوانند یا نمی‌خوانند، در دستور کار خودشان بیاورند. الآن در آستانه تولد امام مهدی (ع) هستیم. بیاییم با امام زمان عهد ببندیم. بر اساس همین دعایی که خود حضرت به شیعیانش تعلیم داده، یک قدم برداریم. این دعا را حفظ کنیم در قنوت نمازهایمان، بعد از نمازهایمان، وقتی دل‌شکسته می‌شویم، وقتی در شرایط استجابت دعا قرار می‌گیریم. فکری هستیم از خدا چه بخواهیم. خود همین یک هنر است. از خدا چه بخواهیم. برای خودم، برای مسلمانان، برای جامعه‌ی انسانی چه بخواهیم. این را امام به ما تعلیم داد.
شریعتی: و چه افقی را حضرت ترسیم می‌کند.
حجت الاسلام بهشتی: این افق در اینجا هست. شروع می‌کنیم. بسم الله الرحمن الرحیم. «اللَّهُمَّ ارْزُقْنَا تَوْفِيقَ الطَّاعَة» خب دعاها دو جور است. یا دعاها فردی است برای خودم یا جمعی است. مثل نماز. ما در نمازمان یک دعای واجب داریم. فردی نه. اهدنا. خدایا همه‌ی ما را هدایت کند. معنای این این است که ما همه همدیگر را دوست داریم. با هم هستیم. به فکر هم هستیم، دغدغه‌ی همدیگر را داریم. دلواپس هم هستیم. فقط برای منافع خودم نه. این را در سمت خداهای آن روزگاران گفتیم که نمازگزار بجز خود به دیگران هم فکر می‌کند. دعای جمعی هم به صورت فیزیکی جمع شویم. اینکه اعضای خانواده جمع شوند، امت اسلامی اجتماع بکنند. یکی از مصادیق دعای جمعی خود مراسم حج است که مسلمان‌ها در کنار هم قرار می‌گیرند و خدای خویش را صدا می‌زنند. پس دعا جمعی است برای ما. «اللَّهُمَّ ارْزُقْنَا» ما وقتی رزق را می‌شنویم ابتدا رزق مادی به ذهن ما می‌آید. تا می‌گوییم رزق، می‌گوید ماشین، خانه، باغ. اما اینجا امام زمان از رزق معنوی شروع کرده است. خدایا روزی‌ام کن فرمانبر تو باشم. این جهان فرمانروایی دارد. خوشبختی ما، کمال ما، در پرتوی فرمانبری است. طاعت. بعضی‌ها معنا می‌کنند عبادت. عبادت، طاعت، فرمانبری. این را خدایا روزی‌ام کن. در صدر این دعا هم قرار گرفته است. یعنی یک انسان حکیم وقتی خواسته‌هایی را مطرح می‌کند خودش در ذهنش اولویت‌بندی می‌کند. کدام را اول، کدام را آخر. در صدر خواسته‌های امام زمان طاعت خدا، بندگی خدا، عبادت خدا، فرمانبری خدا. در این حوزه هر چه کار کنیم برکت است. بچه‌هایمان را به نماز، به روزه، به فرمانبری خدا، به اطاعت خدا عادت بدهیم، تشویق کنیم. بنده باشیم. اصلاً در آیه‌ای که در قرآن آمده است: «وَعَدَ اللَّهُ الَّذينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ عَمِلُوا الصَّالِحات» (نور/ 55) خداوند به مؤمنان صالح وعده فرموده است که شما را زمامدار زمین خواهد کرد. خب آن حکومت شیرین تشکیل شد چه خواهد شد؟ «يَعْبُدُونَني‏» ثمره حکومت صالحان پرستش خدا، طاعت خدا و عبودیت است. «اللَّهُمَّ ارْزُقْنَا تَوْفِيقَ الطَّاعَة» یک نکته‌ی دیگری، یک کلمه‌ی دیگری در همین جمله هست و آن توفیق است. موسی بن جعفر (ع) فرمود مؤمن پیوسته به چند چیز محتاج است. یکی اینکه موفقیت را از خدا بخواهد. ما مأمور هستیم برای کارهایمان فکر کنیم، مشورت کنیم، برنامه‌ریزی کنیم ولی از خدا توفیق بخواهیم. در همه‌ی کارها. امیرالمؤمنین (ع) در پایان عهد‌نامه‌ی مالک اشتر که طولانی‌ترین نامه نهج البلاغه است. عجب نامه‌ای. در پایان این را به مالک می‌نویسد که ای مالک برای تو و برای خودم توفیق از خدا می‌خواهم که آنچه که مورد رضای اوست برای ما پیش بیاورد. پس این توفیق خواستن با برنامه‌ریزی منافات ندارد. خدایا توفیق بندگی و طاعت خودت را روزی ما کن. دو، «وَ بُعْدَ الْمَعْصِيَة» این هم کنار آن. معصیت چیست؟ یک سنگی پیش روی ماست. در جاده کمال که حرکت می‌کنیم گاهی با موانعی رو به رو می‌شویم. آنها گناهان است. گناه معصیت است یعنی نافرمانی خدا. خداوند فرموده این کار را نکن. این نگاه را نکن، این غذا را نخور، این صدا را گوش نده، این رابطه را نداشته باش. من شاید قبلاً هم این کتاب را معرفی کرده باشم. از کتاب‌های بسیار خوب حاج آقای قرائتی کتاب گناه‌شناسی است. بسیار کتاب خوبی است. ریشه‌های گناهان چیست، زمینه‌های گناهان چیست، توبه هر گناه چگونه باید صورت بگیرد، مخصوصاً در ماه شعبان و ماه رمضان. این دل‌ها را شستشو بدهیم، این گناهان را بشوییم. در جمعه آخر ماه رمضان پیامبر خطبه خواند یک فرازش این بود: «ظُهُورُكُمْ ثَقِيلَةٌ مِنْ أَوْزَارِكُم‏» جمعه‌ی آخر ماه شعبان. خطبه شعبانیه. کمرهای شما سنگین شده از گناهان یکساله. «خَفِّفُوا عَنْهَا» سبک کنید آن را «بِطُولِ سُجُودِكُم‏» سجده‌های طولانی. «وَ بُعْدَ الْمَعْصِيَة» خدایا روزی‌ام کن دوری از گناه را. هر نوع گناهی. گناه مالی، گناه مربوط به چشم، به گوش، به دامن، به زبان. دیگر از خدا چه می‌خواهی؟ «وَ صِدْقَ النِّيَّة» خدایا روزی‌ام کن انگیزه من در کارهایم درست شود. حدیث این را می‌گوید: «نِيَّةُ الْمُؤْمِنِ خَيْرٌ مِنْ عَمَلِه‏» انگیزه مؤمن از کار او مهم‌تر است. این مثال از حاج آقای قرائتی است. ما باید ادب کنیم از استادمان یاد کنیم. می‌فرماید که جمعی نشسته‌اند. یک کسی آب می‌آورد تعارف می‌کند. سه نفر آب نمی‌نوشند. نفر اول می‌گوید میل ندارم. نفر دوم می‌گوید قهرم. نفر سوم هم می‌گوید بده به بغلی تشنه‌تر است. هر سه نفر آب نمی‌نوشند ولی انگیزه‌ها را نگاه کنید. چقدر در قرآن آمده است فی سبیل الله. «جاهَدُوا في‏ سَبيلِ اللَّه‏»، «انفسوا فی سبیل الله»، «هاجروا فی سبیل الله». این آرم اخلاص است. نیت‌های ما اگر صادقانه باشد، خدمات ما، عبادت ما می‌ماند. قرآن این را می‌گوید: «كُلُّ شَيْ‏ءٍ هالِكٌ إِلاَّ وَجْهَهُ» (قصص/ 88) همه چیز نابود شدنی است مگر وجه خدا. تفسیر شده یعنی کاری که برای خدا شده باشد می‌ماند. بقیه‌ی کارها می‌پرد. وارد آن دنیا که می‌شویم می‌بینیم خدمت کردیم، عبادت کردیم، در پرونده نیست، در کارنامه نیست. صدق نیت یعنی نیت درست، نیت راست، نیت پاک، نیت‌هایمان اگر خالص باشد آن کارها می‌ماند. این یک چیز از خدا باید کمک بخواهیم. کمکی که می‌کنیم، خدمتی که می‌کنیم، آشتی‌ای که می‌دهیم، عبادتی که می‌کنیم، کسب و کاری که انجام می‌دهیم.
شریعتی: یعنی در واقع بگوییم خدایا کمک کن که تمام کارهای من، عبادت‌های من فقط برای تو باشد.
حجت الاسلام بهشتی: انگیزه‌های غیرخدایی چیست؟ قدرت‌طلبی، ثروت‌اندوزی، خودخواهی. اینها غیر خدا هست. می‌خواهم خودم به جای خدا مطرح شوم. اینها زمینه‌های حکومت مهدوی را فراهم می‌کند. دیگر چی؟
شریعتی: بعد از صدق نیت.
حجت الاسلام بهشتی: «وَ عِرْفَانَ الْحُرْمَة» از بزرگوارانی که شرح این دعا را نوشته‌اند یکی حضرت آیت الله جوادی آملی است. در کتابی که در موضوع امام زمان (ع) ایشان نوشته‌اند این دعا را هم شرح کرده‌اند. ایشان در این شرح می‌فرماید: اگر بخواهیم از گناه فاصله بگیریم، باید گناهان را بشناسیم. حرام‌ها را بشناسیم. «عِرْفَانَ الْحُرْمَة» یعنی شناخت حرام‌ها. در همه‌ی حرام‌ها یک رازی هست. رازش هم این است که به مصلحت انسان نیست. در مسیر تباهی انسان است. وقتی خداوند فرموده دروغ نگو، غیبت نکن، به مال مردم نزدیک نشو، اینها حرام است. حرام‌ها که همان موانع راه هستند شناخت‌شان خیلی مهم است.
شریعتی: این خط قرمزها را بشناسیم.
حجت الاسلام بهشتی: یکی از تعبیرهایی که در قرآن آمده است تعبیر مرز است، حد است. حد همان مرز است. «وَ مَنْ يَتَعَدَّ حُدُودَ اللَّه‏» (بقره/ 229) هر کس از حدود الهی تجاوز کند او ظالم می‌شود. گناهان را بشناسیم، محرمات را بشناسیم. قدیم‌ها رسم بوده کسی که می‌خواسته وارد کسب و کار بشود مکاسب محرمه یاد می‌گرفته است. یعنی چه کسبی حرام است؟ الآن مثلاً ما از جمله کارهایی که زیاد انجام می‌دهیم فیلم می‌بینیم ولی دیدن همه‌ی فیلم‌ها مجاز نیست. عکس می‌بینیم. از کارهایی که ما انجام می‌دهیم این است که صوت گوش می‌دهیم، سخنرانی گوش می‌دهیم، موسیقی گوش می‌دهیم. کدام یک حرام است؟ حرام‌ها را بشناسیم. چه مالی حرام است؟ دیدن چه فیلمی حرام است؟ رفتن چه جایی حرام است؟ «وَ عِرْفَانَ الْحُرْمَة» خدایا این را به من بیاموز که حرام‌ها را بشناسم. این یک قسمت دعا. از اینجا به بعد یک قسمت جدیدی شروع می‌شود و آن دعا به اعضا و جوارح است.
شریعتی: پس شد توفیق طاعت، بعد معنویت، صدق نیت و عرفان الحرمه.
حجت الاسلام بهشتی: این درخواست‌های اولیه. از این به بعد امام زمان (ع) برای اعضای بدن. بدن ما یک سیستم است. قلب در آن هست، اندیشه در آن وجود دارد، ورودی دارد که از طریق چشم و گوش، خروجی دارد از طریق زبان. مجموع این سیستم باید سامان پیدا کند. امام زمان شروع می‌کند راجع به اعضای بدن از خدا چیزی خواستن. اول از زبان شروع می‌کند. امام زین العابدین (ع) فرمود: صبح‌ها وقتی انسان از خواب بلند می‌شود زندگی را می‌خواهد آغاز کند، زبان می‌آید به بقیه‌ی اعضا می‌گوید: صبح بخیر عزیزم. حالتان چطور است؟ آنها در جواب می‌گویند اگر تو بگذاری. امام زین‌العابدین فرموده است: تو اگر بگذاری ما به سلامت هستیم. از دست تو. امام باقر (ع) فرموده است: بیشتر بهشتی‌ها به خاطر زبان‌شان به بهشت می‌روند. با این زبان خدا را می‌ستاییم، با این زبان بین انسان‌ها آشتی می‌دهیم، با این زبان انسان‌ها را هدایت می‌کنیم، تعلیم می‌دهیم، تربیت می‌کنیم. جرمش خیلی کوچک است اما اگر به جرم دست بزند، جرم‌های سنگینی دارد. امام باقر(ع) فرمود: بیشتر جهنمی‌ها به خاطر زبانشان به جهنم می‌روند. «وَ سَدِّدْ أَلْسِنَتَنَا بِالصَّوَابِ وَ الْحِكْمَة» پروردگارا زبان‌های ما را به سخنان درست و گفتار حکمت‌آمیز، استوار بدار. مهدی باوران، مهدی یاروان، مراقبت زبان‌هایتان باشید. چقدر ما با زبان‌هایمان به دیگران صدمه می‌زنیم. دل امام زمان را می‌شکنیم. بار خودمان را سنگین می‌کنیم. کنترل زبان. پیغمبر فرمود: «یا اباذر! اُخْزُنْ لِسَانَكَ كَمَا تَخْزُنُ ذَهَبَكَ وَ وَرِقَك‏» چطور پول‌هایت را یک جایی می‌گذاری هر وقت نیاز است برمی‌داری، زبانت را در همان خزانه‌ی دهان نگهدار هر وقت لازم است استفاده کن. بجا خرجش کن. سخنان درست. به قول قرآن قول سدید. «قُولُوا قَوْلاً سَديدا» (احزاب/ 70) مستند، منطقی، برهانی، سخن بیهوده نه. در بهشت دروغ نیست، در بهشت سخن بیهوده نیست. اینجا خیلی جای گفتار دارد ولی ما نمی‌رسیم بگوییم. ولی امام زمان (ع) در بین اعضا از زبان شروع کرد. غیبت، تهمت، تحقیر، مسخره کردن، دروغ. اینها بخشی از گناهان هست که همه‌ی آنها هم گناهان کبیره است. بعد از زبان «وَ امْلَأْ قُلُوبَنَا بِالْعِلْمِ وَ الْمَعْرِفَة» دل‌های ما را لبریز کن از دانش و معرفت. ببینید هر فرازی خودش یک دنیایی حرف دارد. چقدر در اسلام دانش‌آموزی و معرفت جایگاه دارد. محدثین ما اصلاً کتاب‌های خودشان را، مثل علامه مجلسی با کتاب علم آغاز می‌کند. اسلام با «اقرأ» شروع شد. یعنی به انسان این را گفت: پیام مهم من آگاهی است. آن هم «اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّك»‏ (علق/ 1) یک علمی، یک دانشی به رنگ خدا. خدایا نباید یک جوری باشد که ما از آگاهی، از دانایی فاصله بگیریم. حاضر هستیم ساعت‌ها فیلم ببینیم، فوتبال ببینیم ولی نوبت به مطالعه یک کتاب می‌رسد من حوصله ندارم. انگار یک باری را روی دوش آدم می‌گذارند. علم و معرفت. دیگر چی؟ «وَ طَهِّرْ بُطُونَنَا مِنَ الْحَرَامِ وَ الشُّبْهَة» پروردگارا شکم‌های ما را از لقمه‌ی حرام و لقمه‌ی مشکوک، شبهه‌ناک پاک کن. امام (ع) فرمود: عبادت با لقمه‌ی حرام مثل بنا بر روی رمل است. بنا بر روی رمل معلوم است فروپاشد. ماندگار نیست. آن عبادت، عبادت نیست. همه‌ی ما شنیده‌ایم که سالار شهیدان در روز عاشورا چندین بار خطبه خوانده‌اند. بعد فرمودند دلیل اینکه سخنان من بر دل شما تأثیر نمی‌‌گذارد مال این است که جوایزی گرفته‌اید، رشوه‌هایی گرفته‌اید، پول‌های حرام در شکم‌های شما قرار گرفته است. این مسئله‌ی لقمه‌ی حلال. همه‌ی کسانی که به امام زمان عشق می‌ورزند. لقمه‌ای که خانه می‌آورند برای خانواده‌شان دقت کنند. هر چه دقت کنیم به برکت آن اضافه می‌شود. دیگر چی؟ «وَ اكْفُفْ أَيْدِيَنَا عَنِ الظُّلْمِ وَ السَّرِقَة» پروردگارا، دست‌های ما را از ستم‌گری و از راه‌زنی، از سرقت، دست‌اندازی به دارایی مردم بازدار. حالا اینجا یادمان می‌افتد سخن امیرالمؤمنین که با دامادش گفت. دامادش یک طلبی می‌خواست بکند که بی‌رویه بود. حضرت فرمود می‌خواهی برویم مغازه‌ها را بزنیم؟ گفت نه آقا ما کی گفتیم مغازه را بزنیم؟ فرمود دزدی از یک نفر پاسخگویی‌اش خیلی آسانتر است از دزدی از یک ملت. همه‌ی کسانی که صاحب امضاء هستند، صاحب اختیارات هستند، بودجه دست‌شان هست خیلی دقت کنند. از خدا کمک بخواهند که خدایا باز دار دستان ما را از دست‌درازی به دارایی مردم یا دارایی بیت‌المال. امام زمان (ع) اینها را به ما یاد می‌دهد. حدیث داریم گناهان چند دسته هستند، ظلم‌ها چند دسته هستند. یک گناهی است، یک ظلمی است که خداوند می‌بخشد و آن این است که کسی به خودش ظلم کند. نمازش را نخوانده است، روزه‌اش را نگرفته است. خداوند ارفاق می‌کند با غذای آن روزه، با غذای آن نماز، با جبرانش قصه تمام می‌شود اما یک گناهی است خدا نمی‌بخشد. شرک است به خدا. یک گناهی است اصلاً ملاحظه نمی‌کند. آن ظلم به خلق خداست. دست‌اندازی به دارایی مردم، امکانات مردم. «وَ اسْدُدْ أَسْمَاعَنَا عَنِ اللَّغْوِ وَ الْغِيبَة» پروردگارا گوش‌های ما را از شنیدن سخنان بیهوده، سخنان بی‌فایده و غیبت. الآن در جامعه ما تا می‌گوییم غیبت همه می‌خندند. همه هم می‌دانند حرام است. قبح آن را همه می‌دانند که غیبت گناه کبیره است ولی همه غیبت می‌کنند. اصلاً می‌گویند آقا سید جلسات بدون غیبت حال نمی‌دهد. امام زمانی که ما دوستش داریم، چشم‌انتظار آمدندش هستیم، می‌خواهیم روی ماه او را ببینیم از خدا برای همه می‌خواهد که خدایا گوش‌های ما را از شیندن... چون حدیث داریم شنونده‌ی غیبت مثل گوینده‌ی غیبت است. قرآن می‌فرماید: جلسه‌ی گناه پیش آمد یا موضوع را تغییر بده یا بلند شو برو. مخصوصاً جوان‌ها که جسورتر هستند، جرأت بیشتری دارند. تا می‌بینند غیبت شد بلند شوند بروند یا موضوع جلسه را عوض کنند.
شریعتی: و جالب است که حضرت در دانه دانه‌ی این فرازهای دعا، از زبان و دست و گوش گرفته تا قلب که محل علم است و ظرف علم، مسئولیت‌های این اعضا را هم دارند متذکر می‌شوند.
حجت الاسلام بهشتی: پیغمبر فرمود اگر کسی غیبت مردم مسلمان یا زن مسلمانی را بکند تا چهل روز نماز او قبول نیست. مگر ما نمی‌خواهیم نمازهایمان قبول شود؟ نمازهایمان درست باشد و قبول باشد و به ما درجات بدهند. غیبت باعث می‌شود... نه اینکه نماز نباید بخوانیم. مانع قبولی نماز می‌شود. از اینجا به بعد فصل سوم دعا شروع می‌شود. دعا به اصناف، به اقشار. امام زمان (ع) همه‌ی اصناف و اقشار را در نظر دارند اما شیرینی آن به این است که ببینیم چه گروهی را در صدر قرار داده است که نشان‌دهنده‌ی اهمیت آن گروه است. اول از علما شروع کردند. علما هستند که خط می‌دهند، علما هستند که جامعه را به دنبال خودشان می‌کشانند. برای علما امام زمان از خدا چه می‌خواهد؟ از خداوند می‌خواهد که «وَ تَفَضَّلْ عَلَى عُلَمَائِنَا بِالزُّهْدِ وَ النَّصِيحَة» خدایا مرحمت بفرما به علمای ما یکی بی‌اعتنایی به دنیا... شهید مطهری می‌فرماید: زهد نه یعنی نداشته باش، یعنی دل نبند. بی‌اعتنایی به دنیا و یکی خیرخواهی برای مردم. عالمی که خیرخواه باشد مسئولیت خودش را درست انجام می‌دهند. جلوی بدعت‌ها را می‌گیرد. وقتش که رسید راهنمایی می‌کند. پس دعای اول راجع به علما. بعد از علما «وَ عَلَى الْمُتَعَلِّمِين‏» دانش‌آموزان، دانشجویان، طلبه‌ها، دانش‌پژوهان. برای آنها چه خواسته؟ «بِالْجَهْدِ وَ الرَّغْبَة» اولاً کوشش زیاد بکنند، ثانیاً عاشق علم باشند. مشتاقانه بروند به سمت علم. یعنی ما گاهی متأسفانه، متأسفانه آن سبکی که از زمان شاهنشاهی بوده همچنان در بعضی از جاها هست. می‌گوید در دنیا فقط حرف اول را ژاپنی‌ها می‌زنند، آلمانی‌ها می‌زنند. آقا آلمانی‌ها هم که از آسمان نیامده‌اند. آنها با کوشش زیاد، با تلاش زیاد، با تحقیق پیگیر توانسته‌اند این محصولات را یا در این حوزه‌های علمی مقام معظم رهبری من یاد ندارم با دانشگاهیان یا فرهنگیان جلسه داشته باشند راجع به کوشش علمی سخن نگفته باشند. آقای دکتر ولایتی در همان کتاب دو جلدی، پویایی تمدن اسلام و ایران می‌فرماید: از بس در اسلام، در قرآن سفارش به علم‌آموزی شده است، در دویست سال اول مسلمان‌ها گشتند در دنیا همه‌ی علوم را آموختند بعد استاد شدند. امام زمان (ع) یک دانش‌آموز درس‌خوان می‌خواهد، یک دانشجوی درس‌خوان می‌خواهد نه اینکه برود کپی‌پیست بکند مقاله بنویسد، پایان‌نامه بنویسد، مقابل دانشگاه تهران یک پولی بدهد اگر این خبرها درست باشد. خدایا برای دانش‌آموزان، دانشجویان، دانش‌پژوهان، طلبه‌ها، دو چیز می‌خواهم: کوشش زیاد، عشق به دانایی؛ عشق به کتاب، عشق به دانش. بجز علما و دانش‌آموزان، دانشجویان، یک قشر سومی هم هستند که امام زمان اسم آنها را مستمعین گذاشته است. اینها نه جز علما هستند و نه جزء دانشجویان ولی می‌آیند در مجالس احساس می‌کنند به آگاهی نیاز دارند. دنبال معرفت هستند. به آنها چه بدهد؟ «وَ عَلَى الْمُسْتَمِعِينَ بِالاتِّبَاعِ وَ الْمَوْعِظَةِ» هم پیروی بکنند از سخنی که آن گوینده می‌گوید. یک واعظی منبر رفته است، خب موعظه در آن هست، فرامینی در آن هست، رهنمودهایی در آن هست. فقط اینها را حفظ بکند یا برای دیگران نقل کند ناکافی است. تحت تأثیر قرار بگیرد. پیروی بکند آن حرف‌ها را. به دانستنش، به حفظ کردنش اکتفا نکند. دیگر چی؟ «وَ عَلَى مَرْضَى الْمُسْلِمِينَ بِالشِّفَاءِ وَ الرَّاحَةِ» یعنی امام زمان (ع) یک وقت من یادم هست نوجوان بودم، دانش‌آموز بودم یک واعظی به شهر ما آمده بود، نمی‌دانم از چه منبعی نقل می‌کرد که امام زمان (ع) هر روز این دعا را می‌خواند. یعنی امام زمان هر روز به فکر بیماران هست. برای بیماران دعا می‌کند. دعا هم که می‌گوییم باید عمل همراه آن باشد. صرف دعا ناکافی است. رزمنده‌ای که خودش را به صف اول جبهه می‌رساند، حالا دعا می‌کند: «رَبَّنا أَفْرِغْ عَلَيْنا صَبْرا» او راست می‌گوید. اما در خانه بنشینی و لم بدهی و بگویی «رَبَّنا أَفْرِغْ عَلَيْنا صَبْرا ثَبِّتْ أَقْدامَنا» یا کسی که کار نمی‌کند بگوید خدایا برکت بده. دعای چند نفر مستجاب نمی‌شود یکی دعای بیکار است. وقتی می‌گوییم به مریض‌ها دعا کنید یعنی غیر از دعا یک فعالیت‌های دیگری هم باید انجام بدهید. به پزشکان دعا کنید، به پرستاران دعا کنید. بسیاری از ما غافل هستیم که مریض ما خوب شد چه بسا امام زمان به او دعا کرده است. همه‌ی کسانی که به مریض‌ها دعا نمی‌کنند همراه می‌شوند با امام زمان (ع). یعنی در جامعه‌ی مهدوی یک نوع همدردی باید وجود داشته باشد. از جلوی بیمارستان رد می‌شویم یک سوره حمد برای شفای همان مریض‌های همان بیمارستان بخوانیم. به مریض‌ها زنگ بزنیم. من در دل شب بلند شدم چند رکعت نماز خواندم برای سلامت شما دعا کردم و خدایا به بیماران شفا و آسایش و راحتی مرحمت بفرما. بعد از بیماران کسانی که از دنیا رفته‌اند. «وَ عَلَى مَوْتَاهُمْ بِالرَّأْفَةِ وَ الرَّحْمَةِ» به درگذشتگان مهر و محبت خودت را پروردگارا شامل بفرما. «وَ عَلَى مَشَايِخِنَا» به پیرمردهای ما، به پیرزن‌های ما «بِالْوَقَارِ وَ السَّكِينَةِ» سنگین باشند سبک نشوند. چون آدم وقتی عمری ازش گذشت یا وقتی بدهکار می‌شود سبک می‌شود. دست پیش این و اون دراز می‌کند. کسی نیست به او کمک کند. آرامش نیاز دارد، پریشان می‌شود. گهگاهی آدم می‌بیند بازنشسته‌ها جمع می‌شوند مطالبه دارند. خب بازنشسته هر چه به سمت آخر عمر می‌رود نیازهایش بیشتر می‌شود، مریضی‌هایش بیشتر می‌شود، نوه‌ها و نتیجه‌ها از آنها انتظار دارند. بعد از پیرمردها و پیرزن‌ها جوان‌ها. نقطه‌ی مقابل آنها. و خدایا به جوان‌های ما انابه یعنی بازگشت و توبه، جبران. حدیث داریم توبه از هر کسی خوب است ولی از جوان خوش‌تر است. وقتی برای جوانی امکان گناه هست و گناه نمی‌کند، خداوند فرشتگان را فراخوان می‌دهد، صدا می‌زند بیایید این جوان را تماشا کنید. می‌توانست گناه کند ولی گناه نمی‌کند. یا اگر گناه کرده توبه می‌کند. بعد از جوان‌ها بانوان. «وَ عَلَى النِّسَاءِ بِالْحَيَاءِ وَ الْعِفَّةِ» آن چیزی که امام زمان دلواپس آن هست راجع به خانم‌ها حیاء و عفت است. همان چیزی که در دعای مکارم الاخلاق می‌خوانیم ریشه و اساس مکارم الاخلاق الحیاء است. حیاء در چشم، حیاء در دامن، حیای در زبان. اینها زمینه‌ای است برای پاکی، پاکی زمینه‌ای است برای ظهور امام زمان (ع) «وَ عَلَى الْأَغْنِيَاءِ بِالتَّوَاضُعِ وَ السَّعَةِ» خدایا به توانگران، به ثروتمندان، به سرمایه‌داران فروتنی و بخشندگی بده. «وَ عَلَى الْفُقَرَاءِ بِالصَّبْرِ وَ الْقَنَاعَةِ» به فقیران هم صبوری و قناعت اکتفا و بسنده کردن به آنکه خدا قسمت آنها کرده است «وَ عَلَى الْغُزَاةِ بِالنَّصْرِ وَ الْغَلَبَةِ» به رزمندگان، به جهادگران نصرت و پیروزی «وَ عَلَى الْأُسَرَاءِ بِالْخَلَاصِ وَ الرَّاحَةِ» کسانی که به دست دشمن افتاده‌اند، زمینه‌ی خلاصی و راحتی آنها را فراهم فرما. تا می‌رسیم به کارگزاران و دولتمردان و وزراء و دست‌اندرکاران. «وَ عَلَى الْأُمَرَاءِ بِالْعَدْلِ وَ الشَّفَقَةِ» مسئولین. آنهایی که قدرت دارند. همان هدف اصلی امام زمان که عدالت هست، آن را باید اجرا کنند و شفقت. دلشان برای مردم بسوزد. «وَ عَلَى الرَّعِيَّةِ» برای مردم چی؟  «الْإِنْصَافِ» اهل انصاف باشند. نقاط مثبت را ببینند. وقتی می‌خواهند قضاوت بکنند نقاط ضعف و قوت را کنار هم ببینند «وَ بَارِكْ لِلْحُجَّاجِ وَ الزُّوَّارِ فِي الزَّادِ وَ النَّفَقَةِ» هر روز امام زمان (ع) به زائران بیت‌الله الحرام، به زائران عتبات، به زائرانی که پروانه‌وار دور حرم پیامبر و ائمه می‌چرخند دعا می‌کنند «وَ اقْضِ مَا أَوْجَبْتَ عَلَيْهِمْ مِنَ الْحَجِّ وَ الْعُمْرَةِ» مراسم‌هایشان را خدایا درست انجام بدهند «بِفَضْلِكَ وَ رَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِين»
شریعتی: خیلی ممنون و متشکرم.
تلاوت صفحه 122 قرآن کریم.
صفحه 122 قرآن کریم