-برنامه سمت خدا

حجت الاسلام والمسلمين عالي

-شفاعت

91-06-05

تو صد مدينه داغي تو صد بقيع دردي، يتيم مي شود خاک اگر تو برنگردي تمام شب نيفتاد صداي گريه ي باد چه بادهاي زردي چه کوچه هاي سردي، دو قريه آن طرف تر بپيچ سمت لبخند شکوفه مي فروشد بهار دوره گردي، کسي مي آيد از راه چه ناگهان چه ناگاه خداي من چه روزي خداي من چه مردي، از آسمان چهارم مسيح بازگشته است زمين ولي چه تنهاست مگر تو بازگردي.

سوال – چه کساني در قيامت مورد شفاعت قرار مي گيرند؟

پاسخ – امروز روز تخريب قبور ائمه بقيع است و ما اين روز را تسليت عرض مي کنيم. بايد امروز بعنوان يک روز عزا در بين مومنين شناخته شود. عده اي هويت خودشان را در تخريب مي بينند و روش کار آنها شبهه انگيزي و تخريب باورهاست. آنها بايد بطور منطقي حرف شان را بزنند و از عقايدشان دفاع بکنند ولي آنها حرف خاصي ندارند که آنرا بگويند. در تاريخ ادياني که بي ريشه و ساختني هستند ماندني نيستند. با اينکه ظواهر قبور از بين رفته است ولي اصل آنها باقي است و ياد آنها در بين همه اسماء است.

در روايات ما، در مورد اينکه چه کساني مورد شفاعت قرار مي گيرند طوري مطرح شده است که نه انسان صددرصد خيالش راحت شود که شفاعت شامل حالش مي شود،نه اينکه از شفاعت نااميد شود. در واقع تضميني نشده است که چه کساني شفاعت شامل حالشان مي شود. با اينکه فردي مومن و با ايمان است ولي معلوم نيست که ايمانش را با خودش به قيامت ببرد. بسياري از افراد در هنگام مرگ ايمان شان را از دست داده اند و عاقبت به خير نشده اند. مشخص نيست که شفاعت بلافاصله بعد از مرگ شامل حال انسان مومن بشود و ممکن است سالها طول بکشد. و حتي شفاعت در جهنم به او برسد. در روايت داريم که خيلي از افراد نام پيامبر را بعد از قرن ها يادشان مي آيد. اينها کساني هستند که رابطه شان با شفيعان ضعيف بوده است و شفاعت به آنها دير مي رسد. آيا ما تحمل داريم که بعد از چند صد سال مورد شفاعت قرار بگيريم؟ پس ضمانتي نيست که صد درصد شفاعت سريع به انسان برسد و از طرفي باب شفاعت را طوري مطرح کرده اند که هر کسي اميدوار بشود. يعني فردي که ايمان دارد و با خدا و اهل بيت دشمني ندارد اميدوار باشد. در روايات داريم که در قيامت آنقدر خداوند از گناهان بنده هايش مي گذرد که شيطان هم طمع مي کند که شايد خدا او را ببخشد. اگر کسي ذره اي از محبت اهل بيت در دلش باشد در عذاب نمي ماند. شفاعت اهل بيت گسترده است و محدوديتي ندارد. از زمان احتضار تا قيامت، ائمه مي توانند دستگيري بکنند و اين شفاعت شامل همه ي گناهان حق اللهي و حق الناسي است. اينها اميد را زياد مي کند که شخصي نااميد نباشد. حضرت موسي وقتي چوپان بود يکي از گوسفندانش گم شد و موسي خيلي تلاش کرد تا گوسفند را پيدا کرد و وقتي گوسفند را ديد، دستي به سر آن کشيد و گفت که من دلم به حال خودت مي سوخت که اسير گرگ بشوي، وحي آمد که اي موسي چون ما تو را مهربانترين فرد يافتيم، تو را به پيامبري برگزيديم. وقتي پيامبري راضي نمي شود که حيواني نصيب گرگ نشود، آيا راضي مي شود که انساني نصيب جهنم بشود؟ پس بحث شفاعت در آيات و روايات طوري مطرح شده است که انسان بين خوف و رجاء بماند و اين اصل باعث رشد انسان مي شود.

شفاعت تجسم رابطه اي است که انسان در دنيا با خدا و اولياء خدا برقرار کرده است، شفاعت واسطه گري نيست يا پارتي بازي نيست تا کاري راه بيفتد حتي اگر قانوني زير پا گذاشته شود. شفاعت آخرت تکويني است و تجسم رابطه اي است که در دنيا با آنها برقرار کرده ايم. کسي که در عالم دنيا رابطه اي با خدا و اولياء الله خدا برقرار نکرده است، در آخرت دستش به آنها نمي رسد و شفاعت شامل حالش نمي شود. کسي که کمي حب در دلش دارد مشخص است که دشمن نيست و با حق عناد ندارد و جزو مستضعفين است و بگونه اي از آنها دستگيري مي شود. اگر کسي به خدا و اولياء پشت کرده باشد محروم از شفاعت است. همه ي شفيعان بايد اجازه ي شفاعت را از پيامبر بگيرند و کسي فکر نکند که مثلا شفيعان ديگري مثل همسايه، زمين و. ..،آنها را شفاعت مي کنند. در قيامت مثل عالم دنيا نيست که با گريه و زاري بتوان کاري پيش برد. پس مهمترين شرط شفاعت داشتن ايمان و بودن در محيط ولايت و دشمني نداشتن با اهل بيت است. سوره مريم آيه 87 مي فرمايد: کسي نمي تواند داراي شفاعت بشود مگر کسي که پيش پروردگار عهدي بسته باشد. امام صادق (ع) مي فرمايد: عهد يعني کسي که اذن ولايت اهل بيت را به او داده شده باشند و به او اذن داده اند که اهل ولايت بشود. عهد با خدا يعني اينکه در صراط مستقيم و دنباله روي معصومين باشد. اگر کسي دشمن اهل بيت باشد شفاعت شامل حال او نمي شود. در جلد هشت بحارالانوار داريم که فردي نزد امام باقر(ع) آمد و گفت که همسايه ي ما اهل خلاف است و نماز نمي خواند. امام گفت که بدتر از همسايه ي تو کسي است که با ما خصومت دارد.البته امام اول تاسف خورد. امام مي فرمايد: هيچ بنده اي نيست که اسم ما پيش او برده بشود و دلش نرم نشود مگر اينکه دست نوازش ملائکه بر سر او خواهد بود و گناهانش بخشيده مي شود. اين شفاعتي است که گناهان را به حسنات تبديل مي کند. مگر گناهي کرده باشد که ايمانش را از دست داد باشد. فرمودند: شفاعت مورد قبول قرار مي گيرد جز در مورد دشمنان ما. آقاي قاضي مي فرمودند که فردي از همسايه هاي ما با اهل بيت خصومت داشت. او از دنيا رفت و شب اول قبر او را به دخترش نشان دادند.دختر ديده بود که اميرالمومنين به فردي که از دنيا رفته بود، فرموده که او از ما نيست و او را بشدت عذاب کرده بودند و اين دختر از ترس موهايش سفيد شد. پس در حق دشمن اهل بيت شفاعتي نيست. سوره انبياء آيه 28 مي فرمايد: ملائکه هر کسي را شفا نمي کنند مگر آنکسي را که خدا از او راضي باشد. امام رضا (ع) در تفسير اين آيه مي فرمايد که خدا از کسي راضي مي شود که دين و عقايد او را بپسندد. اگر عقايد کسي شرک آلود نبود و پاک بود مشمول شفاعت مي شود.

سوال – صفحه 66 قرآن کريم را توضيح بفرماييد.

پاسخ – عده اي تصميم داشتند که با پيامبر به جنگ نروند ولي عده اي پشيمان شدند و همراه پيامبر رفتند. آيه 102 سوره آل عمران مي فرمايد: ياد بياوريد که طائفه اي از شما تصميم گرفتند که به جنگ نيايند، خدا ولي آنهاست و مومنين بايد توکل شان به خدا باشد. پس اگر کسي تصميم بر گناه گرفته باشد و ولي آنرا عملي نکند، از ولايت خدا بيرون نمي رود. البته انسان در هنگام هنگام از ولايت خدا خارج مي شود تا وقتي که توبه کند و برگردد.

دواي سستي هاي دين توکل است. براي رفتن به سمت خدا بايد به خدا تکيه کرد و خدا پشت ما را خالي نمي کند.

سوال –فردي که در عمل گناهکار کبيره انجام مي دهد شفاعت شامل حال آنها مي شود. خدا چطور مي شود که از آنها راضي باشد؟

پاسخ – يکي از ياران امام کاظم (ع) اين سوال را پرسد و امام فرمود: گناهکار دو جور است: گناهکاري که از گناه خوشش نمي آيد و گناه با ذات او همجنسي ندارد،اين نشانه ي اين است که ذات او پاک است و از طينت اهل بيت است. يعني گناهان آنها از عمق ذات نيست. مومن کسي است که از گناه اجتناب مي کند مگر از گناهاني که با پشيماني همراه است و از گناه خوشش نمي آيد. اين فرد مثل الماسي است که در لجن افتاده است. روايت داريم محبت اميرالمومنين نوري در ذات انسان است که گناه را پس مي زند و نمي گذارد گناه وارد عمق جان او بشود. اين فرد با شستشويي در دنيا پاک مي شود. اين فرد مي تواند مورد رضايت خدا باشد. از امام پرسيدند که آيا شيعه ي شما گناه هم مي کند؟ امام فرمود: بله، پرسيدند که مي توان به آنها فاسق گفت؟ امام فرمود: مي توان به آنها فاسق العمل و طيب الروح گفت.امام سجاد (ع) در دعاي ابوحمزه مي فرمايد: خدايا من گناه تو را کردم و تو جبران کننده هستي، من کسي هستم که بر آقاي خودش جرات ورزيدم و گناه کردم، خدايا اگر گناه کردم نخواستم با تو دشمني کنم و هواي نفس بر من غالب شد و مي دانم اشتباه کردم. رسول تُرک در عيد نوروز به کربلا مي رفت. او مي گفت که من در طول سال روسياه هستم و آخر سال به کربلا مي آيم تا بشفاعت امام حسين(ع) رو سفيد بشوم و برگردم. در ادامه امام فرمود: عده اي هستند که از گناه کردن خوششان مي آيد و آنها مورد رضايت خدا نيستند.

در سوره مدثر داريم که بهشتيان از جهنميان مي پرسند که چه چيزي باعث شد که به جهنم برويد؟ آنها گفتند: ما جزو نمازگران نبوديم، به مساکين کاري نداشتيم، غرق در دنيا بوديم و تکذيب قيامت را مي کرديم. شفاعت شامل اين افراد نمي شود.

کساني هستند که نماز را کوچک مي شمارند و نماز نمي خوانند ولي عده اي هستند که نماز نمي خوانند ولي اگر در جايي بفهند که آنها نماز نمي خوانند، آنها خجالت مي کشد. ممکن است که شفاعت به آنها دير برسد. پس کسي که نماز نمي خواند و شرمنده است با کسي که نماز نمي خواند و به آن اهميت نمي دهد فرق مي کند.

اللهم الرزقنا شفاعت الحسين يوم ورود، خدايا علاوه بر شفاعت در آخرت، توفيق دستگيري ائمه را در دنيا، به ما عنايت بفرما.