صفحه 487 - سوره شوری آیات 32 تا 44

صفحه 487 - سوره شوری آیات 32 تا 44

وَمِنْ آيَاتِهِ الْجَوَارِ فِي الْبَحْرِ كَالْأَعْلَامِ ﴿٣٢﴾ إِنْ يَشَأْ يُسْكِنِ الرِّيحَ فَيَظْلَلْنَ رَوَاكِدَ عَلَىٰ ظَهْرِهِ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ ﴿٣٣﴾ أَوْ يُوبِقْهُنَّ بِمَا كَسَبُوا وَيَعْفُ عَنْ كَثِيرٍ ﴿٣٤﴾ وَيَعْلَمَ الَّذِينَ يُجَادِلُونَ فِي آيَاتِنَا مَا لَهُمْ مِنْ مَحِيصٍ ﴿٣٥﴾ فَمَا أُوتِيتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَمَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ۖ وَمَا عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ وَأَبْقَىٰ لِلَّذِينَ آمَنُوا وَعَلَىٰ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ ﴿٣٦﴾ وَالَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبَائِرَ الْإِثْمِ وَالْفَوَاحِشَ وَإِذَا مَا غَضِبُوا هُمْ يَغْفِرُونَ ﴿٣٧﴾ وَالَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِرَبِّهِمْ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَمْرُهُمْ شُورَىٰ بَيْنَهُمْ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ ﴿٣٨﴾ وَالَّذِينَ إِذَا أَصَابَهُمُ الْبَغْيُ هُمْ يَنْتَصِرُونَ ﴿٣٩﴾ وَجَزَاءُ سَيِّئَةٍ سَيِّئَةٌ مِثْلُهَا ۖ فَمَنْ عَفَا وَأَصْلَحَ فَأَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ ۚ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ ﴿٤٠﴾ وَلَمَنِ انْتَصَرَ بَعْدَ ظُلْمِهِ فَأُولَٰئِكَ مَا عَلَيْهِمْ مِنْ سَبِيلٍ ﴿٤١﴾ إِنَّمَا السَّبِيلُ عَلَى الَّذِينَ يَظْلِمُونَ النَّاسَ وَيَبْغُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ ۚ أُولَٰئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ ﴿٤٢﴾ وَلَمَنْ صَبَرَ وَغَفَرَ إِنَّ ذَٰلِكَ لَمِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ ﴿٤٣﴾ وَمَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ وَلِيٍّ مِنْ بَعْدِهِ ۗ وَتَرَى الظَّالِمِينَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذَابَ يَقُولُونَ هَلْ إِلَىٰ مَرَدٍّ مِنْ سَبِيلٍ ﴿٤٤﴾

از نشانه‌های [قدرت و ربوبیت] او کشتی‌های کوه‌پیکری است که در دریا [به کمک باد] در حرکتند (٣٢) اگر بخواهد باد را ساکن می‌کند، در نتیجه کشتی‌ها روی آب بی‌حرکت می‌مانند، در این [مسئله] برای هر شکیبای سپاس‌گزاری نشانه‌هایی [از ربوبیت و قدرت خدا] است‌ (٣٣) یا [اگر بخواهد] کشتی‌ها را [با سرنشینانش] به کیفر گناهانی که مرتکب شده‌اند غرق می‌کند، و [یا] از بسیاری [از گناهانشان] چشم پوشی می‌کند [و آن‌ها را نجات می‌دهد‌] (٣٤) تا [با قدرت‌نمایی خداوند] کسانی که دربارۀ آیات ما سخن نادرست و بی‌دلیل به میان می‌آورند، بدانند که برای آنان هیچ گریزگاهی [از عرصۀ قدرت ما] نیست‌ (٣٥) در نهایت آنچه [از کالا و وسایل و ابزار مادّی] به شما داده‌اند مایۀ بهره‌وری [اندک و زودگذرِ] زندگی دنیاست، و آنچه [از بهره و پاداش] نزد خداست برای مؤمنانی که [در همۀ حوادث و امور] بر خدا توکل می‌کنند بهتر و پایدارتر است‌ (٣٦) هم‌آنان که از گناهان بزرگ و از کارهای بسیار زشت دوری می‌کنند، و چون به خشم آیند [چشم‌پوشی و] گذشت را به کار می‌گیرند‌ (٣٧) و آنان‌که دعوت پروردگارشان را [به انجام تکالیف، مشتاقانه] اجابت کرده، نماز را [با شرایط ویژه‌اش] خواندند، و کارشان در بین خودشان برپایۀ مشورت است، و همواره از آنچه روزی آنان کرده‌ایم انفاق می‌کنند‌ (٣٨) و آنان‌که هرگاه مورد ستم قرار می‌گیرند [از ستمکار بر خود] انتقام می‌گیرند (٣٩) پاداشِ بدی، [چون قتل و زخم‌زدن و اتلاف مال،] مانند همان بدی است، [که زیاده‌روی خروج از حد عدالت است،] ولی هرکس [از بدی طرف مقابلش] بگذرد، و [زشت‌کاری او را با نیکی و امر به معروف] اصلاح کند پاداشش بر عهدۀ خداست، یقیناً خدا متجاوزان [از عدالت] را دوست ندارد‌ (٤٠) کسانی که پس از ستم‌دیدنشان [از ستمکارِ به خود] انتقام می‌گیرند هیچ اعتراضی بر آنان نیست‌ (٤١) اعتراض فقط متوجه کسانی است که به مردم ستم روا می‌دارند، و به ناحق در زمین سرکشی و طغیان می‌کنند که بی‌گمان برای آنان عذاب دردناکی خواهد بود‌ (٤٢) کسی که [با داشتن قدرت بر انتقام جویی،] شکیبایی ورزد و [از خطای طرفِ مقابلش] گذشت کند به‌راستی این [کار] از کارهای استوار است‌ (٤٣) هرکه را خداوند [به کیفر ستمکاری‌اش] در گمراهی وانهد، بعد از خدا هیچ سرپرست و یاوری نخواهد داشت، ستمکاران را [در قیامت] خواهی دید که چون عذاب را ببینند می‌گویند: آیا راه بازگشتی [برای ما به دنیا] وجود دارد؟ (٤٤)