صفحه 482 - سوره فصلت آیات 47 تا 54 إِلَيْهِ يُرَدُّ عِلْمُ السَّاعَةِ ۚ وَمَا تَخْرُجُ مِنْ ثَمَرَاتٍ مِنْ أَكْمَامِهَا وَمَا تَحْمِلُ مِنْ أُنْثَىٰ وَلَا تَضَعُ إِلَّا بِعِلْمِهِ ۚ وَيَوْمَ يُنَادِيهِمْ أَيْنَ شُرَكَائِي قَالُوا آذَنَّاكَ مَا مِنَّا مِنْ شَهِيدٍ ﴿٤٧﴾ وَضَلَّ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يَدْعُونَ مِنْ قَبْلُ ۖ وَظَنُّوا مَا لَهُمْ مِنْ مَحِيصٍ ﴿٤٨﴾ لَا يَسْأَمُ الْإِنْسَانُ مِنْ دُعَاءِ الْخَيْرِ وَإِنْ مَسَّهُ الشَّرُّ فَيَئُوسٌ قَنُوطٌ ﴿٤٩﴾ وَلَئِنْ أَذَقْنَاهُ رَحْمَةً مِنَّا مِنْ بَعْدِ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ هَٰذَا لِي وَمَا أَظُنُّ السَّاعَةَ قَائِمَةً وَلَئِنْ رُجِعْتُ إِلَىٰ رَبِّي إِنَّ لِي عِنْدَهُ لَلْحُسْنَىٰ ۚ فَلَنُنَبِّئَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِمَا عَمِلُوا وَلَنُذِيقَنَّهُمْ مِنْ عَذَابٍ غَلِيظٍ ﴿٥٠﴾ وَإِذَا أَنْعَمْنَا عَلَى الْإِنْسَانِ أَعْرَضَ وَنَأَىٰ بِجَانِبِهِ وَإِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ فَذُو دُعَاءٍ عَرِيضٍ ﴿٥١﴾ قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ كَانَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ ثُمَّ كَفَرْتُمْ بِهِ مَنْ أَضَلُّ مِمَّنْ هُوَ فِي شِقَاقٍ بَعِيدٍ ﴿٥٢﴾ سَنُرِيهِمْ آيَاتِنَا فِي الْآفَاقِ وَفِي أَنْفُسِهِمْ حَتَّىٰ يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ ۗ أَوَلَمْ يَكْفِ بِرَبِّكَ أَنَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ ﴿٥٣﴾ أَلَا إِنَّهُمْ فِي مِرْيَةٍ مِنْ لِقَاءِ رَبِّهِمْ ۗ أَلَا إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ مُحِيطٌ ﴿٥٤﴾ علمِ به قیامت را [که چه زمانی برپا می‌شود و چه خواهد شد] فقط باید به خداوند ارجاع داد [؛ زیرا کسی برای زمان برپایی‌اش و کیفیت امورش پاسخی ندارد،] هیچ‌یک از میوه‌ها از غلاف‌هایشان بیرون نمی‌آیند، و هیچ ماده‌ای حامله نمی‌شود و حملش را به زمین نمی‌گذارد مگر به دانش او، [مشرکانی که منکر قیامتند] روزی [که قیامت برپا شود از سوی خداوند] به آنان ندا می‌رسد: [آن] شریکان [که برای] من [ساخته بودید] کجایند؟ می‌گویند: به‌یقین اِعلام می‌کنیم هیچ‌کدام از ما [بر شریک داشتنت] گواهی نمی‌دهد (٤٧) البته آنچه را قبلاً [معبودان خود] می‌خواندند از نظرشان ناپدید می‌شود، و باور می‌کنند که هیچ راه گریزی برای آنان [از عذاب] نیست (٤٨) انسان از درخواست نعمت و رفاه خسته نمی‌شود، و چون آسیب و بلایی به او رسد به شدت مأیوس و ناامید می‌گردد (٤٩) هرگاه پس از آسیب و بلایی که به او رسیده، نعمت و رفاهی از سوی خود به او بچشانیم قطعاً می‌گوید: این [فقط] به‌خاطر [لیاقت] خودم بوده، و گمان نمی‌کنم قیامتی در کار باشد، [به فرضِ بودن قیامت] اگر به‌سوی پروردگارم بازم گردانند برایم نزد او پاداش‌های نیکوتری است! ما کافران را به اعمالی که [بر پایۀ اندیشه‌های نادرستشان] انجام داده‌اند آگاه خواهیم کرد، و یقیناً از عذابی سخت به آنان می‌چشانیم (٥٠) چون به انسان نعمت عطا کنیم [از ما به علت غرور و مستی] روی‌می‌گرداند، و [متکبّرانه] دور می‌شود، و هنگامی که آسیب و بلایی به او برسد [برای برطرف‌شدنش] به دعای پی‌درپی روی می‌آورد (٥١) بگو: به من خبر دهید اگر [قرآن] از سوی خدا باشد، آن‌گاه شما منکر آن شوید چه کسی گمراه‌تر از کسی خواهد بود که در مخالفت و ستیزی شدید قرار دارد؟ (٥٢) به‌زودی نشانه‌های [قدرت و ربوبیت] خود را در کرانه‌ها [ی جهان هستی]، و در وجود خودشان به آنان نشان خواهیم داد تا برای آنان روشن شود که بی‌تردید خداوند حق است، آیا بس نیست که پروردگارت [از جهت وجود و ربوبیت و قدرتش] برای هرچیزی مشهود است؟ [هرچند گروهی بی‌خبر، مشهودبودنش را درک نکنند و از شناختنش در غفلت بمانند] (٥٣) آگاه باش! که آنان در مورد ملاقات پروردگارشان دچار تردیدی سخت‌اند، و آگاه باش! که یقیناً او به هرچیزی [با دانش بی‌نهایت و قدرت مطلقه‌اش] احاطه دارد (٥٤)