صفحه 469 - سوره غافر آیات 17 تا 25 الْيَوْمَ تُجْزَىٰ كُلُّ نَفْسٍ بِمَا كَسَبَتْ ۚ لَا ظُلْمَ الْيَوْمَ ۚ إِنَّ اللَّهَ سَرِيعُ الْحِسَابِ ﴿١٧﴾ وَأَنْذِرْهُمْ يَوْمَ الْآزِفَةِ إِذِ الْقُلُوبُ لَدَى الْحَنَاجِرِ كَاظِمِينَ ۚ مَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ حَمِيمٍ وَلَا شَفِيعٍ يُطَاعُ ﴿١٨﴾ يَعْلَمُ خَائِنَةَ الْأَعْيُنِ وَمَا تُخْفِي الصُّدُورُ ﴿١٩﴾ وَاللَّهُ يَقْضِي بِالْحَقِّ ۖ وَالَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لَا يَقْضُونَ بِشَيْءٍ ۗ إِنَّ اللَّهَ هُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ ﴿٢٠﴾ أَوَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِينَ كَانُوا مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ كَانُوا هُمْ أَشَدَّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَآثَارًا فِي الْأَرْضِ فَأَخَذَهُمُ اللَّهُ بِذُنُوبِهِمْ وَمَا كَانَ لَهُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَاقٍ ﴿٢١﴾ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ كَانَتْ تَأْتِيهِمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ فَكَفَرُوا فَأَخَذَهُمُ اللَّهُ ۚ إِنَّهُ قَوِيٌّ شَدِيدُ الْعِقَابِ ﴿٢٢﴾ وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَىٰ بِآيَاتِنَا وَسُلْطَانٍ مُبِينٍ ﴿٢٣﴾ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ وَهَامَانَ وَقَارُونَ فَقَالُوا سَاحِرٌ كَذَّابٌ ﴿٢٤﴾ فَلَمَّا جَاءَهُمْ بِالْحَقِّ مِنْ عِنْدِنَا قَالُوا اقْتُلُوا أَبْنَاءَ الَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ وَاسْتَحْيُوا نِسَاءَهُمْ ۚ وَمَا كَيْدُ الْكَافِرِينَ إِلَّا فِي ضَلَالٍ ﴿٢٥﴾ امروز هرکس را در برابر آنچه انجام داده است پاداش می‌دهند، امروز هیچ ستمی وجود ندارد، همانا خداوند حسابرسی سریع است (١٧) آنان را از روز نزدیک [روز قیامت] هشدار ده! آن‌گاه که جان‌ها [از شدت ترس] به لب می‌رسد، درحالی‌که همه وجودشان پر از اندوه است، برای ستمکاران [به آیات خدا و پیامبران]، نه دوستِ مهربانی خواهد بود و نه شفیعی که شفاعتش پذیرفته شود! (١٨) خداوند خیانت چشم‌ها، و آنچه را سینه‌ها پنهان می‌دارند می‌داند (١٩) خداوند به حق و عدالت داوری می‌کند، و معبودانی که [مشرکان برای رواشدن حاجاتشان] به‌جای خدا عبادت می‌کنند هیچ‌گونه داوری نمی‌کنند، همانا خداوند است که شنوا[ی دعا] و بینا[ی به همۀ امور] است (٢٠) آیا در زمین گردش نکردند تا بادقت بنگرند که سرانجامِ کسانی که پیش از اینان بودند چگونه بود؟ آنان‌که از ایشان نیرومندتر بودند، و در سرزمینشان آثاری برتر [از ایشان چون قلعه‌ها، خانه‌های استوار، کاخ‌های سربه فلک کشیده، و ابزار و آلات صنعتی] داشتند، ولی خداوند آنان را به کیفر گناهانشان به عذابی سخت دچار کرد، و در برابر خداوند هیچ حمایتگری نداشتند (٢١) این [کیفر دردناک] برای این بود که پیامبرانشان همواره برای [هدایت] آنان دلایل روشن می‌آوردند، و آنان [از روی کبر و عناد] انکار می‌کردند، خداوند هم آنان را [به عذابی سخت] گرفتار کرد؛ زیرا او توانا و سخت‌کیفر است (٢٢) همانا موسی را با معجزات خود و دلیلی روشنگر فرستادیم (٢٣) به‌سوی فرعون و هامان و قارون، ولی [آنان] گفتند: [وی] جادوگری بسیار دروغ‌گوست! (٢٤) چون از سوی ما حق را [که معجزات و پیام‌های ما بود] برای آنان آورد، گفتند: پسرانِ کسانی را که به او ایمان آورده‌اند بکشید، و زنانشان را [برای بیگاری و خدمت] زنده بگذارید، ولی نقشۀ کافران جز در تباهی و پوچی نیست، [و مسلّماً به فرجام نمی‌رسد] (٢٥)