صفحه 468 - سوره غافر آیات 8 تا 16 رَبَّنَا وَأَدْخِلْهُمْ جَنَّاتِ عَدْنٍ الَّتِي وَعَدْتَهُمْ وَمَنْ صَلَحَ مِنْ آبَائِهِمْ وَأَزْوَاجِهِمْ وَذُرِّيَّاتِهِمْ ۚ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ ﴿٨﴾ وَقِهِمُ السَّيِّئَاتِ ۚ وَمَنْ تَقِ السَّيِّئَاتِ يَوْمَئِذٍ فَقَدْ رَحِمْتَهُ ۚ وَذَٰلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ ﴿٩﴾ إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا يُنَادَوْنَ لَمَقْتُ اللَّهِ أَكْبَرُ مِنْ مَقْتِكُمْ أَنْفُسَكُمْ إِذْ تُدْعَوْنَ إِلَى الْإِيمَانِ فَتَكْفُرُونَ ﴿١٠﴾ قَالُوا رَبَّنَا أَمَتَّنَا اثْنَتَيْنِ وَأَحْيَيْتَنَا اثْنَتَيْنِ فَاعْتَرَفْنَا بِذُنُوبِنَا فَهَلْ إِلَىٰ خُرُوجٍ مِنْ سَبِيلٍ ﴿١١﴾ ذَٰلِكُمْ بِأَنَّهُ إِذَا دُعِيَ اللَّهُ وَحْدَهُ كَفَرْتُمْ ۖ وَإِنْ يُشْرَكْ بِهِ تُؤْمِنُوا ۚ فَالْحُكْمُ لِلَّهِ الْعَلِيِّ الْكَبِيرِ ﴿١٢﴾ هُوَ الَّذِي يُرِيكُمْ آيَاتِهِ وَيُنَزِّلُ لَكُمْ مِنَ السَّمَاءِ رِزْقًا ۚ وَمَا يَتَذَكَّرُ إِلَّا مَنْ يُنِيبُ ﴿١٣﴾ فَادْعُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ ﴿١٤﴾ رَفِيعُ الدَّرَجَاتِ ذُو الْعَرْشِ يُلْقِي الرُّوحَ مِنْ أَمْرِهِ عَلَىٰ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ لِيُنْذِرَ يَوْمَ التَّلَاقِ ﴿١٥﴾ يَوْمَ هُمْ بَارِزُونَ ۖ لَا يَخْفَىٰ عَلَى اللَّهِ مِنْهُمْ شَيْءٌ ۚ لِمَنِ الْمُلْكُ الْيَوْمَ ۖ لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ ﴿١٦﴾ پروردگارا! آنان را و هرکس از پدران و همسران و فرزندانشان که درست‌کارند به بهشت‌های جاویدانی که وعده‌شان داده‌ای درآور؛ زیرا تو توانای شکست‌ناپذیر و حکیمی (٨) [همۀ] آنان را از سختی‌ها [و ناراحتی‌های روز قیامت] حفظ کن! که هرکس را در آن روز از سختی‌ها [و ناراحتی‌ها] حفظ کنی مسلّماً او را مورد رحمت قرار داده‌ای، و این همان کامیابی بزرگ است! (٩) کافران را [در قیامت] ندا می‌دهند: بی‌تردید دشمنی و خشم خداوند به شما از دشمنی و خشم خودتان دربارۀ خودتان بیشتر است؛ زیرا به ایمان دعوت می‌شدید ولی کفر می‌ورزیدید، [و این کفرورزی دشمنی با خودتان بود] (١٠) می‌گویند: پروردگارا! دوبار ما را میراندی، و دوبار ما را حیات بخشیدی، اکنون به گناهانمان اقرار داریم، آیا [بعد از این اقرار] راهی برای بیرون آمدن [از دوزخ] هست؟ (١١) [به آنان گویند:] این [عذابِ دوزخ] به سبب این است که چون خدا را به یگانه‌بودن می‌خواندند شما [یگانه‌بودنش را] منکر می‌شدید، و اگر برای او شریک قرار می‌دادند باور می‌کردید، [اکنون] داوری [در عرصۀ قیامت] ویژه خداوند والامرتبۀ بزرگ است (١٢) اوست که [همواره] نشانه‌های خود را [برای آن‌که او را بشناسید] به شما نشان می‌دهد، و از آسمان به سود شما رزقی [با ارزش و مناسب] می‌فرستد، ولی جز کسی که [با توجه و اخلاص به خدا] بازمی‌گردد هشیار نمی‌شود (١٣) پس خداوند را درحالی‌که ایمان به او را [از شرک] خالص کرده‌اید بپرستید، هرچند خوشایند کافران نباشد (١٤) [خدایی که] بالابرندۀ درجات، و دارای سیطرۀ کامل [بر جهان هستی و فرمانروای مطلق است]، وحی را به مشیتش به هرکس از بندگانش بخواهد می‌فرستد، تا [مردم را به‌وسیلۀ آن] از روز قیامت هشدار دهد (١٥) روزی که همۀ انسان‌ها حاضر می شوند [و اعمال و اَسرارشان آشکار می‌گردد]، چیزی از آنان بر خدا پوشیده نمی‌ماند، [و ندا آید:] امروز فرمانروایی مطلق ویژۀ کیست؟ ویژۀ خداوند یگانۀ قاهر [و چیره بر همۀ امور] است (١٦)