صفحه 416 - سوره سجده آیات 12 تا 20 وَلَوْ تَرَىٰ إِذِ الْمُجْرِمُونَ نَاكِسُو رُءُوسِهِمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ رَبَّنَا أَبْصَرْنَا وَسَمِعْنَا فَارْجِعْنَا نَعْمَلْ صَالِحًا إِنَّا مُوقِنُونَ ﴿١٢﴾ وَلَوْ شِئْنَا لَآتَيْنَا كُلَّ نَفْسٍ هُدَاهَا وَلَٰكِنْ حَقَّ الْقَوْلُ مِنِّي لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنَ الْجِنَّةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ ﴿١٣﴾ فَذُوقُوا بِمَا نَسِيتُمْ لِقَاءَ يَوْمِكُمْ هَٰذَا إِنَّا نَسِينَاكُمْ ۖ وَذُوقُوا عَذَابَ الْخُلْدِ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿١٤﴾ إِنَّمَا يُؤْمِنُ بِآيَاتِنَا الَّذِينَ إِذَا ذُكِّرُوا بِهَا خَرُّوا سُجَّدًا وَسَبَّحُوا بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَهُمْ لَا يَسْتَكْبِرُونَ ۩ ﴿١٥﴾ تَتَجَافَىٰ جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفًا وَطَمَعًا وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ ﴿١٦﴾ فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَا أُخْفِيَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْيُنٍ جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿١٧﴾ أَفَمَنْ كَانَ مُؤْمِنًا كَمَنْ كَانَ فَاسِقًا ۚ لَا يَسْتَوُونَ ﴿١٨﴾ أَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ جَنَّاتُ الْمَأْوَىٰ نُزُلًا بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿١٩﴾ وَأَمَّا الَّذِينَ فَسَقُوا فَمَأْوَاهُمُ النَّارُ ۖ كُلَّمَا أَرَادُوا أَنْ يَخْرُجُوا مِنْهَا أُعِيدُوا فِيهَا وَقِيلَ لَهُمْ ذُوقُوا عَذَابَ النَّارِ الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ ﴿٢٠﴾ چون گنه‌پیشگان را در پیشگاه پروردگارت سرافکنده ببینی [صحنۀ سختی را خواهی دید، در آن حال با ناله‌ای آمیخته به اندوه و تأسف می‌گویند:] پروردگارا! [به حقایق مسلّمی که منکرش بودیم] بینا شدیم، و [به دعوت حق] شنوا گشتیم، پس ما را [به دنیا] بازگردان تا کار شایسته انجام دهیم، ما [امروز به همۀ واقعیات] یقین پیدا کردیم (١٢) اگر می‌خواستیم، هدایت هرکسی را [از روی اجبار] به او عطا می‌کردیم، [ولی هدایتِ اجباری برای انسان، فاقد ارزش و بهرۀ قیامتی است،] اما این وعده از سوی من حتمی و حق است که: یقیناً دوزخ را از همۀ جنّیان و آدمیانی [که منکر آیاتم شدند] پُر خواهم کرد (١٣) پس [به آنان می‌گوییم:] در برابر این‌که لقای امروزتان را [که روز قیامت است با بی‌اعتنایی] واگذاشتید، [عذابِ دردآوری را] بچشید که ما هم شما را [محروم از رحمت خود] وامی‌گذاریم، و به کیفر اعمالی که همواره انجام می‌دادید عذاب جاودانه را بچشید! (١٤) فقط کسانی به آیات ما ایمان دارند که چون به‌وسیلۀ آن [آیات، حقایق را] به یادشان آرند سجده‌کنان به رو درافتند، و پروردگارشان را درحالی‌که تکبّر نمی‌ورزند همراه با ستایش، [از هر عیب و نقصی] پاک و مبرّا می‌دارند (١٥) [اسیر بستر استراحت نیستند، مشتاقانه] از بستر خوابشان برمی‌خیزند [و روی به تهجّد آورده]، همواره پروردگارشان را به‌خاطر ترس [از عذاب] و امید [به رحمت] عبادت می‌کنند، و از آنچه عطایشان کرده‌ایم در راه خدا می‌پردازند (١٦) قطعاً هیچ‌کس نمی‌داند چه چیزهایی [از نعمت‌ها و مقاماتی] که مایۀ شادمانی آنان است به پاداش اعمالشان [و عبادات و مناجات نیمه‌شب‌هایشان]، که همواره پای‌بند آن بودند برای آنان پنهان داشته [و ذخیره کرده]اند (١٧) [با توجه به این حقیقت] آیا مؤمنانِ [اهل عبادت] مانند کسانی هستند که منحرف و نافرمانند؟ [نه، هرگز این دو گروه] مساوی نیستند (١٨) اما برای کسانی که مؤمنند و کارهای شایسته انجام داده‌اند، بهشت‌ها و اقامتگاه دائمی است که به آنان به پاداش اعمالی که همواره انجام می‌دادند پیش‌کش می‌شود (١٩) ولی کسانی که به انحراف و نافرمانی گراییدند جایگاهشان آتش است، هرگاه بخواهند از آن درآیند به درون آن بازشان می‌گردانند، و به آنان گویند: عذابِ این آتش را که همواره دروغش می‌پنداشتید بچشید! (٢٠)