صفحه 412 - سوره لقمان آیات 12 تا 19 وَلَقَدْ آتَيْنَا لُقْمَانَ الْحِكْمَةَ أَنِ اشْكُرْ لِلَّهِ ۚ وَمَنْ يَشْكُرْ فَإِنَّمَا يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ ۖ وَمَنْ كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ حَمِيدٌ ﴿١٢﴾ وَإِذْ قَالَ لُقْمَانُ لِابْنِهِ وَهُوَ يَعِظُهُ يَا بُنَيَّ لَا تُشْرِكْ بِاللَّهِ ۖ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ ﴿١٣﴾ وَوَصَّيْنَا الْإِنْسَانَ بِوَالِدَيْهِ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ وَهْنًا عَلَىٰ وَهْنٍ وَفِصَالُهُ فِي عَامَيْنِ أَنِ اشْكُرْ لِي وَلِوَالِدَيْكَ إِلَيَّ الْمَصِيرُ ﴿١٤﴾ وَإِنْ جَاهَدَاكَ عَلَىٰ أَنْ تُشْرِكَ بِي مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ فَلَا تُطِعْهُمَا ۖ وَصَاحِبْهُمَا فِي الدُّنْيَا مَعْرُوفًا ۖ وَاتَّبِعْ سَبِيلَ مَنْ أَنَابَ إِلَيَّ ۚ ثُمَّ إِلَيَّ مَرْجِعُكُمْ فَأُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿١٥﴾ يَا بُنَيَّ إِنَّهَا إِنْ تَكُ مِثْقَالَ حَبَّةٍ مِنْ خَرْدَلٍ فَتَكُنْ فِي صَخْرَةٍ أَوْ فِي السَّمَاوَاتِ أَوْ فِي الْأَرْضِ يَأْتِ بِهَا اللَّهُ ۚ إِنَّ اللَّهَ لَطِيفٌ خَبِيرٌ ﴿١٦﴾ يَا بُنَيَّ أَقِمِ الصَّلَاةَ وَأْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَانْهَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَاصْبِرْ عَلَىٰ مَا أَصَابَكَ ۖ إِنَّ ذَٰلِكَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ ﴿١٧﴾ وَلَا تُصَعِّرْ خَدَّكَ لِلنَّاسِ وَلَا تَمْشِ فِي الْأَرْضِ مَرَحًا ۖ إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ ﴿١٨﴾ وَاقْصِدْ فِي مَشْيِكَ وَاغْضُضْ مِنْ صَوْتِكَ ۚ إِنَّ أَنْكَرَ الْأَصْوَاتِ لَصَوْتُ الْحَمِيرِ ﴿١٩﴾ همانا ما به لقمان دانش استوار و سودمند عطا کردیم که: شکرگزار خداوند باش! و هرکه شکر کند فقط به سود خود شکر می‌کند، و هرکه ناسپاسی ورزد [به خداوند زیان نمی‌زند؛ زیرا] خدا بی‌نیاز و ستوده خصال است (١٢) [یاد کن] زمانی که لقمان پسرش را موعظه می‌کرد و می‌گفت: پسرکم! برای خداوند شریکی قرار نده! بی‌تردید شریک قراردادن [برای او] ستمی بزرگ است! (١٣) انسان را دربارۀ پدر و مادرش [سفارش به نیکی کردیم؛ چرا که] مادرش به او باردار شد [درحالی‌که] سستی به روی سستی [به او دست می‌داد]، زمان بازگرفتنش [از شیر] پس از دو‌سال است، [و سفارش کردیم] که سپاس‌گذار من و پدر و مادرت باش! بازگشت [همه] فقط به‌سوی من است (١٤) اگر آن دو بکوشند تا چیزی را که هیچ دلیل و دانشی بر [درستی پرستش] آن نداری شریک من قرار دهی اطاعتشان مکن! ولی با آنان در [امور] دنیا [یی و زندگی روزمره] به شیوه‌ای پسندیده معاشرت کن! و راه کسی را پیروی کن که [با توجه و اخلاص] به من روی آورده، سپس بازگشت شما فقط به‌سوی من است، پس شما را به آنچه انجام می‌دادید آگاه می‌کنم (١٥) پسرکم! اگر [عملِ کسی] هموزن دانۀ خردلی [باشد و] در درون سنگی [نامعین]، یا در آسمان‌ها یا در درون زمین قرار گیرد خداوند آن را [در قیامت برای حسابرسی] می‌آورد، یقیناً خداوند بسیار ریزنگر و آگاه است (١٦) پسرکم! نماز را [با شرایط ویژه‌اش] بخوان! و [مردم را] به کار پسندیده وادار! و از کار زشت بازدار! و بر آنچه [از مشکلات و سختی‌ها و تکالیف که] به تو می‌رسد شکیبا باش؛ زیرا این‌ها از امور استوار است (١٧) و متکبّرانه روی از مردم برمگردان! و در زمین شادان و سرمست راه مرو؛ زیرا خداوند هیچ متکبّرِ فخرفروشی را دوست ندارد (١٨) در راه رفتنت میانه‌رو باش! از صدایت بکاه که بی‌تردید ناپسندترین صداها صدای خران است! (١٩)