صفحه 397 - سوره عنکبوت آیات 7 تا 14 وَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَنُكَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَيِّئَاتِهِمْ وَلَنَجْزِيَنَّهُمْ أَحْسَنَ الَّذِي كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿٧﴾ وَوَصَّيْنَا الْإِنْسَانَ بِوَالِدَيْهِ حُسْنًا ۖ وَإِنْ جَاهَدَاكَ لِتُشْرِكَ بِي مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ فَلَا تُطِعْهُمَا ۚ إِلَيَّ مَرْجِعُكُمْ فَأُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿٨﴾ وَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَنُدْخِلَنَّهُمْ فِي الصَّالِحِينَ ﴿٩﴾ وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ فَإِذَا أُوذِيَ فِي اللَّهِ جَعَلَ فِتْنَةَ النَّاسِ كَعَذَابِ اللَّهِ وَلَئِنْ جَاءَ نَصْرٌ مِنْ رَبِّكَ لَيَقُولُنَّ إِنَّا كُنَّا مَعَكُمْ ۚ أَوَلَيْسَ اللَّهُ بِأَعْلَمَ بِمَا فِي صُدُورِ الْعَالَمِينَ ﴿١٠﴾ وَلَيَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَلَيَعْلَمَنَّ الْمُنَافِقِينَ ﴿١١﴾ وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلَّذِينَ آمَنُوا اتَّبِعُوا سَبِيلَنَا وَلْنَحْمِلْ خَطَايَاكُمْ وَمَا هُمْ بِحَامِلِينَ مِنْ خَطَايَاهُمْ مِنْ شَيْءٍ ۖ إِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ ﴿١٢﴾ وَلَيَحْمِلُنَّ أَثْقَالَهُمْ وَأَثْقَالًا مَعَ أَثْقَالِهِمْ ۖ وَلَيُسْأَلُنَّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَمَّا كَانُوا يَفْتَرُونَ ﴿١٣﴾ وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوْمِهِ فَلَبِثَ فِيهِمْ أَلْفَ سَنَةٍ إِلَّا خَمْسِينَ عَامًا فَأَخَذَهُمُ الطُّوفَانُ وَهُمْ ظَالِمُونَ ﴿١٤﴾ آنان که ایمان آوردند و کارهای شایسته انجام دادند یقیناً گناهانشان را از آنان می‌پوشانیم، و بر پایۀ بهترین عملی که همواره انجام می‌دادند پاداششان می‌دهیم (٧) ما به انسان دربارۀ احسان به پدر و مادرش [به هر آیینی که باشند] سفارش کردیم، چنانچه آن دو نفر بکوشند تا بر پایۀ جهالت [و امور بی‌دلیل و غیر علمی]، چیزی را شریک [در الوهیت] من قرار دهی از آنان اطاعت مکن! بازگشت همۀ شما به‌سوی من است، نهایتاً شما را به آنچه همواره انجام می‌دادید آگاه می‌کنم (٨) کسانی که ایمان آوردند و کارهای شایسته انجام دادند بی‌تردید آنان را در گروه شایستگان وارد می‌کنیم (٩) از مردم کسانی هستند که می‌گویند: به خداوند ایمان آوردیم. ولی زمانی که در راه خدا مورد شکنجه قرار می‌گیرند، شکنجه مردم را [نسبت به خود] مانند عذاب خدا [غیرقابل تحمّل] می‌پندارند [و از بیم ادامه یافتنش از ایمان دست برمی‌دارند]، و چنانچه از سوی پروردگارت نصرتی [چون پیروزی] بیاید بی‌گمان می‌گویند: ما از دیرباز با شما بودیم. آیا خداوند به آنچه در سینه‌های جهانیان است [از همه] آگاه‌تر نیست؟ (١٠) همانا خداوند کسانی را که [از روی صِدق] ایمان آورده‌اند می‌شناسد، و بی‌تردید منافقان را [نیز] می‌شناسد (١١) کافران به مؤمنان گفتند: از طریقه [و فرهنگ] ما پیروی کنید تا [اگر آخرتی در کار باشد] ما گناهانتان را بر عهده بگیریم. آنان چیزی از گناهان مؤمنان را به عهده نخواهند گرفت، کافران مسلّماً [در وعده‌هایی که می‌دهند] دروغ‌گویند (١٢) یقیناً آنان بارهای سنگین گناهان خود را به دوش می‌کشند، و بارهای سنگین دیگری [از بارهای کسانی که گمراهشان کردند] را به همراه بارهای خود نیز به دوش خواهند کشید، و روز قیامت از آنچه افترا می‌بستند حتماً بازپرسی خواهند شد (١٣) به‌راستی نوح را به‌سوی قومش فرستادیم، پس هزار‌سال پنجاه‌سال‌کم در بین آنان زندگی کرد، [چون بیشتر مردم به او مؤمن نشدند] سرانجام توفانی [سهمگین] آنان را درحالی‌که ستمکار بودند فراگرفت (١٤)