صفحه 377 - سوره نمل آیات 1 تا 13 طس ۚ تِلْكَ آيَاتُ الْقُرْآنِ وَكِتَابٍ مُبِينٍ ﴿١﴾ هُدًى وَبُشْرَىٰ لِلْمُؤْمِنِينَ ﴿٢﴾ الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ بِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ ﴿٣﴾ إِنَّ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ زَيَّنَّا لَهُمْ أَعْمَالَهُمْ فَهُمْ يَعْمَهُونَ ﴿٤﴾ أُولَٰئِكَ الَّذِينَ لَهُمْ سُوءُ الْعَذَابِ وَهُمْ فِي الْآخِرَةِ هُمُ الْأَخْسَرُونَ ﴿٥﴾ وَإِنَّكَ لَتُلَقَّى الْقُرْآنَ مِنْ لَدُنْ حَكِيمٍ عَلِيمٍ ﴿٦﴾ إِذْ قَالَ مُوسَىٰ لِأَهْلِهِ إِنِّي آنَسْتُ نَارًا سَآتِيكُمْ مِنْهَا بِخَبَرٍ أَوْ آتِيكُمْ بِشِهَابٍ قَبَسٍ لَعَلَّكُمْ تَصْطَلُونَ ﴿٧﴾ فَلَمَّا جَاءَهَا نُودِيَ أَنْ بُورِكَ مَنْ فِي النَّارِ وَمَنْ حَوْلَهَا وَسُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿٨﴾ يَا مُوسَىٰ إِنَّهُ أَنَا اللَّهُ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ ﴿٩﴾ وَأَلْقِ عَصَاكَ ۚ فَلَمَّا رَآهَا تَهْتَزُّ كَأَنَّهَا جَانٌّ وَلَّىٰ مُدْبِرًا وَلَمْ يُعَقِّبْ ۚ يَا مُوسَىٰ لَا تَخَفْ إِنِّي لَا يَخَافُ لَدَيَّ الْمُرْسَلُونَ ﴿١٠﴾ إِلَّا مَنْ ظَلَمَ ثُمَّ بَدَّلَ حُسْنًا بَعْدَ سُوءٍ فَإِنِّي غَفُورٌ رَحِيمٌ ﴿١١﴾ وَأَدْخِلْ يَدَكَ فِي جَيْبِكَ تَخْرُجْ بَيْضَاءَ مِنْ غَيْرِ سُوءٍ ۖ فِي تِسْعِ آيَاتٍ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ وَقَوْمِهِ ۚ إِنَّهُمْ كَانُوا قَوْمًا فَاسِقِينَ ﴿١٢﴾ فَلَمَّا جَاءَتْهُمْ آيَاتُنَا مُبْصِرَةً قَالُوا هَٰذَا سِحْرٌ مُبِينٌ ﴿١٣﴾ طاء، سین. این آیاتِ [با عظمتِ] قرآن و کتابی روشنگر است (١) [سراسر آیاتش] هدایت‌کنندۀ [انسان‌ها]، و مژده‌دهنده‌ای است برای مؤمنان (٢) آن‌کسانی‌که همواره نماز را [با شرایط ویژه‌اش] برپا می‌دارند و زکات می‌پردازند، و به آخرت یقین دارند (٣) مسلّماً کسانی که به آخرت ایمان ندارند اعمال [زشت] آنان را در نظرشان آراستیم [تا مجذوب آن شوند،] به این سبب همواره [نسبت به درک آن اعمال زشت] کور و سرگردانند (٤) اینانند که عذاب سختی خواهند داشت، و بی‌تردید در آخرت [با تباه‌شدن همۀ سرمایه‌های وجودی‌شان] زیانکارترین [مردم]ند (٥) همانا تو قرآن را از نزد حکیمی دانا دریافت می‌کنی (٦) [به یاد آر] هنگامی که موسی به خانواده‌‌اش گفت: همانا آتشی [از دور] به نظرم رسید، به‌زودی خبری از آن برای شما می‌آورم، یا شعله‌ای از آن برگرفته به شما می‌رسانم تا خود را گرم کنید (٧) چون نزد آن آمد، ندا رسید: مبارکی و خیر یافت هرکه در آتش و هرکه پیرامون آن است، و پاک و منزّه [از هر عیب و نقصی] است خداوندی که مالک و مدبّر جهانیان است (٨) ای موسی! به‌یقین این منم خداوند توانای شکست‌ناپذیر و حکیم [که بی‌واسطه با تو سخن می‌گویم] (٩) عصایت را بیفکن! چون [افکند] آن را [اژدهایی] دید که بسیار سریع و شتابان حرکت می‌کند که گویا حرکتش مانند حرکت مارِ کوچکِ پرجست‌وخیز بود، پشت‌کنان رو به فرار گذاشت و به عقب برنگشت، [ندا دادیم:] ای موسی! نترس، که پیامبران نزد من نمی‌ترسند (١٠) مگر کسی که ستم ورزیده، سپس بعد از ستم‌ورزی نیکی را جایگزین آن کرده؛ که البته من [نسبت به او] بسیار آمرزنده و مهربانم (١١) و دستت را در گریبانت کن تا بدون هیچ عیبی سپید [و درخشان] بیرون آید! [با این دو معجزه] که در ضمنِ معجزات نه‌گانه است، به‌سوی فرعون و قومش برو که همانا آنان گروهی منحرف و نافرمانند (١٢) هنگامی که معجزاتِ روشن و هدایت‌گر ما به‌سویشان آمد، گفتند: این سِحری آشکار است (١٣)