صفحه 373 - سوره شعراء آیات 137 تا 159 إِنْ هَٰذَا إِلَّا خُلُقُ الْأَوَّلِينَ ﴿١٣٧﴾ وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ ﴿١٣٨﴾ فَكَذَّبُوهُ فَأَهْلَكْنَاهُمْ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ ﴿١٣٩﴾ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿١٤٠﴾ كَذَّبَتْ ثَمُودُ الْمُرْسَلِينَ ﴿١٤١﴾ إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ صَالِحٌ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿١٤٢﴾ إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ ﴿١٤٣﴾ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿١٤٤﴾ وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿١٤٥﴾ أَتُتْرَكُونَ فِي مَا هَاهُنَا آمِنِينَ ﴿١٤٦﴾ فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿١٤٧﴾ وَزُرُوعٍ وَنَخْلٍ طَلْعُهَا هَضِيمٌ ﴿١٤٨﴾ وَتَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا فَارِهِينَ ﴿١٤٩﴾ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ ﴿١٥٠﴾ وَلَا تُطِيعُوا أَمْرَ الْمُسْرِفِينَ ﴿١٥١﴾ الَّذِينَ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ وَلَا يُصْلِحُونَ ﴿١٥٢﴾ قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ ﴿١٥٣﴾ مَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا فَأْتِ بِآيَةٍ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿١٥٤﴾ قَالَ هَٰذِهِ نَاقَةٌ لَهَا شِرْبٌ وَلَكُمْ شِرْبُ يَوْمٍ مَعْلُومٍ ﴿١٥٥﴾ وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابُ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿١٥٦﴾ فَعَقَرُوهَا فَأَصْبَحُوا نَادِمِينَ ﴿١٥٧﴾ فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ ﴿١٥٨﴾ وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿١٥٩﴾ این [پند و اندرزهای تو چیزی] جز شیوۀ پیشینیان [که اعتبار و ارزشی ندارد] نیست (١٣٧) و ما دچار [این] عذاب [که به آن تهدیدمان می‌کنی] نخواهیم شد (١٣٨) نهایتاً او را انکار کردند، و [بعد از انکار] هلاکشان کردیم، بی‌تردید در این [سرگذشت] عبرت و درس بزرگی است، و [قوم هود] بیشترشان ایمان‌آور نبودند (١٣٩) و به‌راستی پروردگارت همان توانای شکست‌ناپذیر [و] مهربان است (١٤٠) [قوم] ثمود پیامبران را انکار کردند (١٤١) هنگامی که برادرشان صالح به آنان گفت: آیا [از فرجام شومِ شرک و ستم و جنایت به مردم] نمی‌پرهیزید؟ (١٤٢) بی‌تردید من فرستاده‌ای امین برای شمایم (١٤٣) بنابراین از خدا پروا کنید و از من فرمان ببرید! (١٤٤) من در برابر [ابلاغ رسالتم] هیچ پاداشی از شما نمی‌خواهم، پاداش من فقط بر عهدۀ پروردگار جهانیان است (١٤٥) آیا شما را در آنچه [از نعمت‌ها] در این دنیا وجود دارد، ایمن [از تغییر و زوال] رهایتان خواهند کرد؟ (١٤٦) در بوستان‌ها و چشمه‌سارها؟ (١٤٧) در کشتزارها و نخلستان‌هایی که شکوفه‌هایشان با طراوت و لطیف است؟ (١٤٨) ماهرانه از کوه‌ها خانه‌هایی می‌تراشید [به امید آن‌که از هر آسیبی حتی مرگ در امان بمانید]! (١٤٩) بنابراین از خدا پروا کنید و از من فرمان ببرید! (١٥٠) و از دستورات مسرفان پیروی نکنید! (١٥١) [هم] آنان‌که در زمین تبهکاری و فتنه‌انگیزی می‌کنند، و به اصلاح [امور] نمی‌پردازند (١٥٢) گفتند: جز این نیست که تو از افسون‌شدگانی (١٥٣) تو جز بشری مانند ما نیستی، اگر در ادعایت راستگویی معجزه‌ای بیاور! (١٥٤) گفت: این ماده شتری [معجزه‌ای است که از من خواستید و به ارادۀ خداوند از دل کوه بیرون آمده]، سهمی از آبِ [چشمه] برای او، و سهم روز معینی برای شماست (١٥٥) به او آسیبی نرسانید که عذاب روزی بزرگ شما را خواهد گرفت! (١٥٦) ولی ماده شتر را پی کردند، و [از کار خود] پشیمان گشتند (١٥٧) نهایتاً دچار عذاب شدند، بی‌تردید در این [سرگذشت] عبرت و درس بزرگی است، و [قوم صالح] بیشترشان ایمان‌آور نبودند (١٥٨) و به‌راستی پروردگارت همان توانای شکست‌ناپذیر [و] مهربان است (١٥٩)