صفحه 345 - سوره مومنون آیات 43 تا 59 مَا تَسْبِقُ مِنْ أُمَّةٍ أَجَلَهَا وَمَا يَسْتَأْخِرُونَ ﴿٤٣﴾ ثُمَّ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا تَتْرَىٰ ۖ كُلَّ مَا جَاءَ أُمَّةً رَسُولُهَا كَذَّبُوهُ ۚ فَأَتْبَعْنَا بَعْضَهُمْ بَعْضًا وَجَعَلْنَاهُمْ أَحَادِيثَ ۚ فَبُعْدًا لِقَوْمٍ لَا يُؤْمِنُونَ ﴿٤٤﴾ ثُمَّ أَرْسَلْنَا مُوسَىٰ وَأَخَاهُ هَارُونَ بِآيَاتِنَا وَسُلْطَانٍ مُبِينٍ ﴿٤٥﴾ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِ فَاسْتَكْبَرُوا وَكَانُوا قَوْمًا عَالِينَ ﴿٤٦﴾ فَقَالُوا أَنُؤْمِنُ لِبَشَرَيْنِ مِثْلِنَا وَقَوْمُهُمَا لَنَا عَابِدُونَ ﴿٤٧﴾ فَكَذَّبُوهُمَا فَكَانُوا مِنَ الْمُهْلَكِينَ ﴿٤٨﴾ وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ لَعَلَّهُمْ يَهْتَدُونَ ﴿٤٩﴾ وَجَعَلْنَا ابْنَ مَرْيَمَ وَأُمَّهُ آيَةً وَآوَيْنَاهُمَا إِلَىٰ رَبْوَةٍ ذَاتِ قَرَارٍ وَمَعِينٍ ﴿٥٠﴾ يَا أَيُّهَا الرُّسُلُ كُلُوا مِنَ الطَّيِّبَاتِ وَاعْمَلُوا صَالِحًا ۖ إِنِّي بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِيمٌ ﴿٥١﴾ وَإِنَّ هَٰذِهِ أُمَّتُكُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَأَنَا رَبُّكُمْ فَاتَّقُونِ ﴿٥٢﴾ فَتَقَطَّعُوا أَمْرَهُمْ بَيْنَهُمْ زُبُرًا ۖ كُلُّ حِزْبٍ بِمَا لَدَيْهِمْ فَرِحُونَ ﴿٥٣﴾ فَذَرْهُمْ فِي غَمْرَتِهِمْ حَتَّىٰ حِينٍ ﴿٥٤﴾ أَيَحْسَبُونَ أَنَّمَا نُمِدُّهُمْ بِهِ مِنْ مَالٍ وَبَنِينَ ﴿٥٥﴾ نُسَارِعُ لَهُمْ فِي الْخَيْرَاتِ ۚ بَلْ لَا يَشْعُرُونَ ﴿٥٦﴾ إِنَّ الَّذِينَ هُمْ مِنْ خَشْيَةِ رَبِّهِمْ مُشْفِقُونَ ﴿٥٧﴾ وَالَّذِينَ هُمْ بِآيَاتِ رَبِّهِمْ يُؤْمِنُونَ ﴿٥٨﴾ وَالَّذِينَ هُمْ بِرَبِّهِمْ لَا يُشْرِكُونَ ﴿٥٩﴾ هیچ امتی از وقتِ انقراضِ خود نه پیش می‌افتد و نه پس می‌مانَد (٤٣) سپس رسولانمان را پی‌درپی فرستادیم، هر زمان برای امتی رسولش می‌آمد او را انکار می‌کردند، و ما این امت‌ها را به دنبال یکدیگر هلاک می‌کردیم، و آنان را [برای پند دیگران، موضوعِ] سرگذشت‌ها قرار دادیم، پس ملتی که ایمان نمی‌آورند [از مغفرت و رحمت خداوند] دور باد! (٤٤) سپس موسی و برادرش هارون را با معجزات خود و دلیلی روشنگر فرستادیم (٤٥) به‌سوی فرعون و سران [متکبر] قومش، ولی تکبّر ورزیدند، و آنان قومی برتری‌جو و سلطه‌گر بودند (٤٦) و [متکبّرانه] گفتند: آیا به دو بشری که مانند خودمان هستند ایمان بیاوریم درحالی‌که قومِ آن دو، بردگان ما هستند؟! (٤٧) نهایتاً هر دو را انکار کردند، و ازهلاک‌شدگان شدند (٤٨) البته به موسی کتاب عطا کردیم تا فرعونیان هدایت یابند (٤٩) و پسر مریم و مادرش را نشانۀ [قدرت و رحمت خود] قرار دادیم، و آن دو را در سرزمینی بلند که [دارای] جایگاهی برای استقرار، و آبی روان بود جای دادیم (٥٠) ای پیامبران! از خوردنی‌های دلپذیر بخورید، و کار شایسته انجام دهید، یقیناً من به آنچه انجام می‌دهید دانایم (٥١) بی‌تردید این دین و راه و روش شما [که از سوی خداست] دین و راه و روشی واحد و یگانه است، و من پروردگار شمایم؛ بنابراین از من [اطاعت کرده، از محرّماتم] بپرهیزید (٥٢) ولی آنان در دینشان گروه گروه شدند، [و هریک تابع آیینی ضد توحید و ساختگی شدند، درحالی‌که] هر گروهی به دین [خودساختۀ] خویش [مغرورانه] شادمانند! (٥٣) پس آنان را در گرداب [طغیان]شان تا زمانی [که مرگشان فرارسد] واگذار! (٥٤) آیا گمان می‌کنند فراوانی [امکاناتی] که به‌وسیلۀ مال و اولاد به آنان می‌دهیم (٥٥) [در حقیقت] می‌خواهیم در [عطاکردنِ] خیرات به آنان شتاب کنیم؟ [چه ارزیابی اشتباهی! چنین نیست که می پندارند،] بلکه نمی‌فهمند [که ما می‌خواهیم آنان را با این امکاناتِ فریبنده به تدریج به‌سوی عذاب سوق دهیم] (٥٦) به‌راستی آنان‌که از بیم [عذابِ] پروردگارشان هراسان و نگرانند (٥٧) و به آیات پروردگارشان ایمان دارند (٥٨) و شریکی برای پروردگارشان نمی‌گیرند (٥٩)