صفحه 338 - سوره حج آیات 47 تا 55 وَيَسْتَعْجِلُونَكَ بِالْعَذَابِ وَلَنْ يُخْلِفَ اللَّهُ وَعْدَهُ ۚ وَإِنَّ يَوْمًا عِنْدَ رَبِّكَ كَأَلْفِ سَنَةٍ مِمَّا تَعُدُّونَ ﴿٤٧﴾ وَكَأَيِّنْ مِنْ قَرْيَةٍ أَمْلَيْتُ لَهَا وَهِيَ ظَالِمَةٌ ثُمَّ أَخَذْتُهَا وَإِلَيَّ الْمَصِيرُ ﴿٤٨﴾ قُلْ يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّمَا أَنَا لَكُمْ نَذِيرٌ مُبِينٌ ﴿٤٩﴾ فَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَرِزْقٌ كَرِيمٌ ﴿٥٠﴾ وَالَّذِينَ سَعَوْا فِي آيَاتِنَا مُعَاجِزِينَ أُولَٰئِكَ أَصْحَابُ الْجَحِيمِ ﴿٥١﴾ وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رَسُولٍ وَلَا نَبِيٍّ إِلَّا إِذَا تَمَنَّىٰ أَلْقَى الشَّيْطَانُ فِي أُمْنِيَّتِهِ فَيَنْسَخُ اللَّهُ مَا يُلْقِي الشَّيْطَانُ ثُمَّ يُحْكِمُ اللَّهُ آيَاتِهِ ۗ وَاللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ ﴿٥٢﴾ لِيَجْعَلَ مَا يُلْقِي الشَّيْطَانُ فِتْنَةً لِلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَالْقَاسِيَةِ قُلُوبُهُمْ ۗ وَإِنَّ الظَّالِمِينَ لَفِي شِقَاقٍ بَعِيدٍ ﴿٥٣﴾ وَلِيَعْلَمَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ فَيُؤْمِنُوا بِهِ فَتُخْبِتَ لَهُ قُلُوبُهُمْ ۗ وَإِنَّ اللَّهَ لَهَادِ الَّذِينَ آمَنُوا إِلَىٰ صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ ﴿٥٤﴾ وَلَا يَزَالُ الَّذِينَ كَفَرُوا فِي مِرْيَةٍ مِنْهُ حَتَّىٰ تَأْتِيَهُمُ السَّاعَةُ بَغْتَةً أَوْ يَأْتِيَهُمْ عَذَابُ يَوْمٍ عَقِيمٍ ﴿٥٥﴾ آنان از تو [آمدنِ] عذاب را شتابانه می‌خواهند درحالی‌که خداوند از وعده‌اش هرگز تخلّف نمی‌کند، همانا یک روز نزد پروردگارت چون هزار‌سال از سال‌هایی است که شما به حساب می‌آورید؛ [زیرا برای او فاصلۀ زمانی وجود ندارد، فاصلۀ زمانی فقط برای شما مطرح است؛ بنابراین عذاب به شما خواهد رسید، و فاصلۀ طولانی بین آن و شما نزد خدا چون یک روز است] (٤٧) چه بسا شهرهایی که به [اهل] آن‌ها درحالی‌که ستمکار بودند مهلت دادم، سپس آنان را [به عذابی سخت] دچار کردم، و بازگشتِ همه فقط به‌سوی من است (٤٨) بگو: ای مردم! من برای شما فقط هشدار‌دهنده‌ای روشنگرم (٤٩) پس برای مؤمنانی که کارهای شایسته انجام داده‌اند آمرزش و رزق نیکویی است (٥٠) و کسانی که در [راه تخریب و بی‌اثرنمودنِ] آیات ما کوشیده‌اند تا [به گمان خود، ما را] عاجز کنند [تا از دسترس قدرت ما بیرون روند] اهل آتشِ شعله‌ورند (٥١) پیش از تو هیچ رسول و پیامبری نفرستادیم مگر این‌که هرگاه آرزو می‌کرد [اهداف سعادت‌بخشِ خود را پیش ببرد،] شیطان [برای بازداشتنِ مردم از پذیرش حق] در برابر آرزویش وسوسه و شبهه می‌انداخت، ولی خداوند آنچه را شیطان [از وسوسه و شبهه] می‌اندازد از بین می‌برد، سپس آیاتش را استوار می‌سازد، و خداوند دانا و حکیم است (٥٢) [سبب این ماجرا این است] که خداوند شبهه‌اندازی شیطان را آزمایشی برای بیماردلان قرار می‌دهد [تا به اوج شقاوتشان برسند؛ زیرا امیدی به ایمان‌آوردنِ آنان نیست]، مسلّماً ستمکاران در نهایت مخالفت و ستیز [با حق و حقیقت] هستند (٥٣) و [نیز سبب این ماجرا] این [است] که دانش‌یافتگان بدانند این [محوشدنِ القائات شیطان، و استوارماندنِ آیات] از سوی پروردگارت حق است؛ در نتیجه به آن ایمان آورند و دل‌هایشان برای آن فروتن شود، بی‌تردید خداوند هدایت‌کنندۀ مؤمنان به‌سوی راهی مستقیم است (٥٤) کافران همواره نسبت به آیات خداوند در تردیدی سخت‌اند، تا قیامت ناگهان بر آنان دررسد، یا عذابِ روزی که روز دیگری به دنبال ندارد به سراغشان آید (٥٥)