صفحه 325 - سوره انبیاء آیات 36 تا 44 وَإِذَا رَآكَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ يَتَّخِذُونَكَ إِلَّا هُزُوًا أَهَٰذَا الَّذِي يَذْكُرُ آلِهَتَكُمْ وَهُمْ بِذِكْرِ الرَّحْمَٰنِ هُمْ كَافِرُونَ ﴿٣٦﴾ خُلِقَ الْإِنْسَانُ مِنْ عَجَلٍ ۚ سَأُرِيكُمْ آيَاتِي فَلَا تَسْتَعْجِلُونِ ﴿٣٧﴾ وَيَقُولُونَ مَتَىٰ هَٰذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ ﴿٣٨﴾ لَوْ يَعْلَمُ الَّذِينَ كَفَرُوا حِينَ لَا يَكُفُّونَ عَنْ وُجُوهِهِمُ النَّارَ وَلَا عَنْ ظُهُورِهِمْ وَلَا هُمْ يُنْصَرُونَ ﴿٣٩﴾ بَلْ تَأْتِيهِمْ بَغْتَةً فَتَبْهَتُهُمْ فَلَا يَسْتَطِيعُونَ رَدَّهَا وَلَا هُمْ يُنْظَرُونَ ﴿٤٠﴾ وَلَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِنْ قَبْلِكَ فَحَاقَ بِالَّذِينَ سَخِرُوا مِنْهُمْ مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ ﴿٤١﴾ قُلْ مَنْ يَكْلَؤُكُمْ بِاللَّيْلِ وَالنَّهَارِ مِنَ الرَّحْمَٰنِ ۗ بَلْ هُمْ عَنْ ذِكْرِ رَبِّهِمْ مُعْرِضُونَ ﴿٤٢﴾ أَمْ لَهُمْ آلِهَةٌ تَمْنَعُهُمْ مِنْ دُونِنَا ۚ لَا يَسْتَطِيعُونَ نَصْرَ أَنْفُسِهِمْ وَلَا هُمْ مِنَّا يُصْحَبُونَ ﴿٤٣﴾ بَلْ مَتَّعْنَا هَٰؤُلَاءِ وَآبَاءَهُمْ حَتَّىٰ طَالَ عَلَيْهِمُ الْعُمُرُ ۗ أَفَلَا يَرَوْنَ أَنَّا نَأْتِي الْأَرْضَ نَنْقُصُهَا مِنْ أَطْرَافِهَا ۚ أَفَهُمُ الْغَالِبُونَ ﴿٤٤﴾ کافران چون تو را ببینند جز به مسخره‌ات نمی‌گیرند، [به بُت‌پرستان می‌گویند: ] آیا این است کسی که از معبودان شما [به عنوان موجوداتی بی‌اثر و فاقد هرگونه خاصیت] یاد می‌کند؟ درحالی‌که خود منکر ذکر خداوند رحمان هستند، [به نظر آنان اثبات بی‌خاصیتی بُت‌ها شگفت‌آور است، ولی انکار ذکر خدا تعجب ندارد!] (٣٦) انسان از [مایۀ] شتاب و عجله آفریده شده [که با نخوت و غرور، عذابم را به شتاب می‌خواهد،] بی‌گمان عذاب‌هایم را به شما نشان خواهم داد، پس [آن را] شتابان از من نخواهید (٣٧) [به پیامبر و مؤمنان از روی تمسخر] می‌گویند: اگر راستگو هستید این وعدۀ [عذاب و قیامت] کی خواهد بود؟ (٣٨) اگر کافران آگاهی به آن وقتی داشتند که قدرت ندارند آتش را از چهره‌ها و پشتشان بازدارند و یاری هم نمی‌شوند، [باشتاب عذاب را نمی‌خواستند] (٣٩) [عذاب با خبررسانی پیش از آن فرانمی‌رسد،] بلکه ناگهان گریبانشان را می‌گیرد، و [آن‌گونه به شدت] مبهوتشان می‌کند که نه می‌توانند آن را بازگردانند، و نه [برای به تأخیرافتادنش] مهلت می‌یابند (٤٠) همانا پیش از تو پیامبرانی مورد استهزا قرار گرفتند، نهایتاً عذابی که همواره مسخره می‌کردند، مسخره‌کنندگانشان را فراگرفت (٤١) بگو: چه کسی شما را در شب و روز از [عذاب] خداوند رحمان حفظ می‌کند؟ [اگر حفاظت خود را از آنان دریغ کند بی‌سبب نیست] بلکه [به سبب این است که] از یاد پروردگارشان رویگردانند (٤٢) آیا به‌جای ما معبودانی دارند که آنان را از [عذابِ] ما حفظ کنند؟ [معبودانشان] نه می‌توانند خود را یاری دهند، و نه از سوی ما مورد حمایت قرار می‌گیرند (٤٣) بلکه اینان و پدرانشان را [از انواع نعمت‌ها] بهره‌مند ساختیم تاجایی‌که عمرشان طولانی شد، [پس دچار غرور و غفلت شده، گمان کردند از عذاب و هلاکت مصون هستند،] آیا ندانسته‌اند که ما همواره به زمین می‌پردازیم، و از نواحی آن [ملت‌ها و تمدن‌ها و دانشمندان را] می‌کاهیم، [و این سنّت بر اینان نیز جاری خواهد شد،] آیا [باز هم] پیروزی با آنان است؟! (٤٤)