صفحه 319 - سوره طه آیات 99 تا 113 كَذَٰلِكَ نَقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنْبَاءِ مَا قَدْ سَبَقَ ۚ وَقَدْ آتَيْنَاكَ مِنْ لَدُنَّا ذِكْرًا ﴿٩٩﴾ مَنْ أَعْرَضَ عَنْهُ فَإِنَّهُ يَحْمِلُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وِزْرًا ﴿١٠٠﴾ خَالِدِينَ فِيهِ ۖ وَسَاءَ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ حِمْلًا ﴿١٠١﴾ يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ ۚ وَنَحْشُرُ الْمُجْرِمِينَ يَوْمَئِذٍ زُرْقًا ﴿١٠٢﴾ يَتَخَافَتُونَ بَيْنَهُمْ إِنْ لَبِثْتُمْ إِلَّا عَشْرًا ﴿١٠٣﴾ نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَا يَقُولُونَ إِذْ يَقُولُ أَمْثَلُهُمْ طَرِيقَةً إِنْ لَبِثْتُمْ إِلَّا يَوْمًا ﴿١٠٤﴾ وَيَسْأَلُونَكَ عَنِ الْجِبَالِ فَقُلْ يَنْسِفُهَا رَبِّي نَسْفًا ﴿١٠٥﴾ فَيَذَرُهَا قَاعًا صَفْصَفًا ﴿١٠٦﴾ لَا تَرَىٰ فِيهَا عِوَجًا وَلَا أَمْتًا ﴿١٠٧﴾ يَوْمَئِذٍ يَتَّبِعُونَ الدَّاعِيَ لَا عِوَجَ لَهُ ۖ وَخَشَعَتِ الْأَصْوَاتُ لِلرَّحْمَٰنِ فَلَا تَسْمَعُ إِلَّا هَمْسًا ﴿١٠٨﴾ يَوْمَئِذٍ لَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَٰنُ وَرَضِيَ لَهُ قَوْلًا ﴿١٠٩﴾ يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا يُحِيطُونَ بِهِ عِلْمًا ﴿١١٠﴾وَعَنَتِ الْوُجُوهُ لِلْحَيِّ الْقَيُّومِ ۖ وَقَدْ خَابَ مَنْ حَمَلَ ظُلْمًا ﴿١١١﴾ وَمَنْ يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَا يَخَافُ ظُلْمًا وَلَا هَضْمًا ﴿١١٢﴾ وَكَذَٰلِكَ أَنْزَلْنَاهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا وَصَرَّفْنَا فِيهِ مِنَ الْوَعِيدِ لَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ أَوْ يُحْدِثُ لَهُمْ ذِكْرًا ﴿١١٣﴾ به‌گونه‌ای [که داستان پندآموز قوم موسی را برایت گفتیم] بخشی از اخبار [پندآموز] گذشته را برای تو بیان می‌کنیم، بی‌تردید کلامی [چون قرآن را] که یادآور حقایق است از نزد خود به تو عطا کردیم (٩٩) کسانی که از آن روی برتابند مسلّماً روز قیامت بارِ کیفری سنگین را بر دوش خواهند کشید (١٠٠) در آن [کیفرِ سنگین] جاودانه‌اند، و روز قیامت بدباری برای آنان خواهد بود! (١٠١) [قیامت] روزی [است] که در صور می‌دمند، و گنه‌پیشگان را در آن روز به شکلی تیره و کبودرنگ محشور می‌کنیم (١٠٢) در بین خودشان [از ترسِ عظمت خداوند،] آهسته به یکدیگر می‌گویند: شما [در دنیا،] جز ده روز درنگ نکرده‌اید (١٠٣) ما به آنچه می‌گویند داناتریم، آن‌گاه، مُنصف‌ترینِشان می‌گوید: جز یک روز درنگ نکرده‌اید (١٠٤) از تو دربارۀ کوه‌ها می‌پرسند، بگو: پروردگارم آن‌ها را [در شروع قیامت] ریشه‌کن می‌کند، و کاملاً از هم می‌پاشد (١٠٥) پس همه را به‌صورت دشتی صاف و هموار بجا می‌گذارد (١٠٦) که در آن هیچ کژی و پَستی و بلندی نمی‌بینی (١٠٧) در آن روز [همۀ انسان‌ها]، دعوت‌کنندۀ [از سوی حق] را که هیچ انحرافی ندارد [برای ورود به محشر] پیروی می‌کنند، و صداها در برابر خداوندِ رحمان فرومی‌نشیند، و جز صدای آهسته چیزی نمی‌شنوی (١٠٨) آن روز شفاعت سودی ندهد، مگر [شفاعتِ] کسی که خداوندِ رحمان به او اجازه دهد، و گفتارش را [در مورد شفاعت] بپسندد (١٠٩) خداوند آنچه را [از کیفر و خلود در دوزخ] پیش روی گنه‌پیشگان است، و آنچه [از تجاوز و تبهکاری در دنیا] پشت سر گذاشته‌اند می‌داند، ولی دانش آنان به خداوند احاطه ندارد (١١٠) همۀ چهره‌ها در برابر خداوندِ زندۀ جاوید و قائم به ذات فروتن می‌شود، و کسی که بارِ ستمی را [که مانع از رسیدن به سعادت اَبدی است] با خود برداشت مسلّماً [از رحمت و شفاعت شفیعان] محروم است (١١١) و هرکس بخشی از کارهای شایسته را انجام دهد درحالی‌که مؤمن باشد، نه از ستمی [در مورد خود] هراس خواهد داشت، و نه از کاستی [در پاداشش] (١١٢) و بدین‌گونه آن را قرآنی به زبان روشن و گویا فرستادیم، و در آن تهدیدهای گوناگون آوردیم برای این‌که [مردم، از عقاید بی‌پایه و گناه و طغیان] بپرهیزند، یا برای آنان توجه [و هشیاری] بیاورد (١١٣)