صفحه 304 - سوره کهف آیات 98 تا 110 قَالَ هَٰذَا رَحْمَةٌ مِنْ رَبِّي ۖ فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ رَبِّي جَعَلَهُ دَكَّاءَ ۖ وَكَانَ وَعْدُ رَبِّي حَقًّا ﴿٩٨﴾ وَتَرَكْنَا بَعْضَهُمْ يَوْمَئِذٍ يَمُوجُ فِي بَعْضٍ ۖ وَنُفِخَ فِي الصُّورِ فَجَمَعْنَاهُمْ جَمْعًا ﴿٩٩﴾ وَعَرَضْنَا جَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ لِلْكَافِرِينَ عَرْضًا ﴿١٠٠﴾ الَّذِينَ كَانَتْ أَعْيُنُهُمْ فِي غِطَاءٍ عَنْ ذِكْرِي وَكَانُوا لَا يَسْتَطِيعُونَ سَمْعًا ﴿١٠١﴾ أَفَحَسِبَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنْ يَتَّخِذُوا عِبَادِي مِنْ دُونِي أَوْلِيَاءَ ۚ إِنَّا أَعْتَدْنَا جَهَنَّمَ لِلْكَافِرِينَ نُزُلًا ﴿١٠٢﴾ قُلْ هَلْ نُنَبِّئُكُمْ بِالْأَخْسَرِينَ أَعْمَالًا ﴿١٠٣﴾ الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعًا ﴿١٠٤﴾ أُولَٰئِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِ رَبِّهِمْ وَلِقَائِهِ فَحَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فَلَا نُقِيمُ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَزْنًا ﴿١٠٥﴾ ذَٰلِكَ جَزَاؤُهُمْ جَهَنَّمُ بِمَا كَفَرُوا وَاتَّخَذُوا آيَاتِي وَرُسُلِي هُزُوًا ﴿١٠٦﴾ إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ كَانَتْ لَهُمْ جَنَّاتُ الْفِرْدَوْسِ نُزُلًا ﴿١٠٧﴾ خَالِدِينَ فِيهَا لَا يَبْغُونَ عَنْهَا حِوَلًا ﴿١٠٨﴾ قُلْ لَوْ كَانَ الْبَحْرُ مِدَادًا لِكَلِمَاتِ رَبِّي لَنَفِدَ الْبَحْرُ قَبْلَ أَنْ تَنْفَدَ كَلِمَاتُ رَبِّي وَلَوْ جِئْنَا بِمِثْلِهِ مَدَدًا ﴿١٠٩﴾ قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحَىٰ إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَٰهُكُمْ إِلَٰهٌ وَاحِدٌ ۖ فَمَنْ كَانَ يَرْجُو لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا ﴿١١٠﴾ [ذوالقَرنین پس از پایان کارِ سدّ] گفت: این نعمتی است از پروردگار من [به سود مردمی که از فتنۀ یأجوج و مأجوج رهایی یافتند، و این سدّ تا زمانی معین خواهد بود،] چون وعدۀ پروردگارم [برای برپاشدن قیامت] فرارسد آن را در هم کوبیده و با خاک یکسان خواهد کرد، و وعدۀ پروردگارم حق و انجام‌شدنی است (٩٨) در آن روز آنان را رها می‌کنیم که موج‌وار درهم در آمیزند.آن‌گاه در صور می‌دمند، پس همۀ آنان را جمع می‌کنیم؛ جمعی بسیار گسترده (٩٩) و دوزخ را در آن روز برای کافران آشکار می‌کنیم؛ آشکارکردنی هول‌انگیز (١٠٠) هم آنان‌که چشمانشان از [دیدن] آیات و نشانه‌های [وجودِ] من در پردۀ [غفلت] بود و نمی‌توانستند [سخنان حق را به گوش قبول] بشنوند (١٠١) آیا کافران پنداشته‌اند [اگر] بندگانم را [که همه مملوک و نیازمندند] به‌جای من سرپرست و کارسازِ [خود] بگیرند [در دنیا و آخرت سودی به حالشان دارد]؟! [چنین نیست]، مسلّماً ما دوزخ را برای پذیرایی کافران آماده کرده‌ایم (١٠٢) بگو: آیا شما را از زیانکارترین مردم از نظر کوشش و تلاش آگاه کنیم؟ (١٠٣) هم آنان‌که کوششان در زندگی دنیا تباه شده درحالی‌که می‌پندارند کوششی نیکو دارند (١٠٤) اینانند که آیات پروردگارشان و لقای او را منکر شدند، پس تلاششان تباه و بی‌اثر شد و روز قیامت میزانی برای آنان [به سبب تباه‌شدنِ تلاششان] برپا نمی‌کنیم (١٠٥) این است [وضع و حال زیانکاران]، کیفرشان به سبب آن‌که کفر ورزیدند و آیات من و پیامبرانم را به مسخره گرفتند دوزخ است (١٠٦) به‌یقین مؤمنانی که کارهای شایسته انجام داده‌اند بهشت‌های فردوس جای پذیرایی از آنان است (١٠٧) در آن جاودانه‌اند، و خواهان انتقال از آن [به‌جای دیگر] نیستند (١٠٨) بگو: اگر دریا برای [نوشتنِ] کلمات پروردگارم [که مخلوقات او هستند] مُرکب شود، پیش از آن‌که کلمات پروردگارم پایان یابد قطعاً دریا به پایان می‌رسد؛ هرچند [دریایی دیگر] مانند آن دریا را به کمک بیاوریم (١٠٩) بگو: جز این نیست که من بشری چون شمایم، [با این تفاوت که] به من وحی می‌شود که: معبود شما فقط خداوند یکتاست. پس کسی که به لقای پروردگارش امید دارد باید کار شایسته انجام دهد، و هیچ‌کس را در پرستشِ پروردگارش شریک نگیرد (١١٠)