صفحه 248 - سوره یوسف آیات 104 تا 111 وَمَا تَسْأَلُهُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۚ إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعَالَمِينَ ﴿١٠٤﴾ وَكَأَيِّنْ مِنْ آيَةٍ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ يَمُرُّونَ عَلَيْهَا وَهُمْ عَنْهَا مُعْرِضُونَ ﴿١٠٥﴾ وَمَا يُؤْمِنُ أَكْثَرُهُمْ بِاللَّهِ إِلَّا وَهُمْ مُشْرِكُونَ ﴿١٠٦﴾ أَفَأَمِنُوا أَنْ تَأْتِيَهُمْ غَاشِيَةٌ مِنْ عَذَابِ اللَّهِ أَوْ تَأْتِيَهُمُ السَّاعَةُ بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ ﴿١٠٧﴾ قُلْ هَٰذِهِ سَبِيلِي أَدْعُو إِلَى اللَّهِ ۚ عَلَىٰ بَصِيرَةٍ أَنَا وَمَنِ اتَّبَعَنِي ۖ وَسُبْحَانَ اللَّهِ وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِكِينَ ﴿١٠٨﴾ وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِكَ إِلَّا رِجَالًا نُوحِي إِلَيْهِمْ مِنْ أَهْلِ الْقُرَىٰ ۗ أَفَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ ۗ وَلَدَارُ الْآخِرَةِ خَيْرٌ لِلَّذِينَ اتَّقَوْا ۗ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿١٠٩﴾ حَتَّىٰ إِذَا اسْتَيْأَسَ الرُّسُلُ وَظَنُّوا أَنَّهُمْ قَدْ كُذِبُوا جَاءَهُمْ نَصْرُنَا فَنُجِّيَ مَنْ نَشَاءُ ۖ وَلَا يُرَدُّ بَأْسُنَا عَنِ الْقَوْمِ الْمُجْرِمِينَ ﴿١١٠﴾ لَقَدْ كَانَ فِي قَصَصِهِمْ عِبْرَةٌ لِأُولِي الْأَلْبَابِ ۗ مَا كَانَ حَدِيثًا يُفْتَرَىٰ وَلَٰكِنْ تَصْدِيقَ الَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ وَتَفْصِيلَ كُلِّ شَيْءٍ وَهُدًى وَرَحْمَةً لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ ﴿١١١﴾ و تو برای [تبلیغ] قرآن هیچ پاداشی از آنان نمی‌خواهی [تا آن را بهانۀ نپذیرفتن وحی الهی قرار دهند،] قرآن جز یادآورِ [حقایق] برای جهانیان نیست (١٠٤) در آسمان‌ها و زمین چه‌بسیار نشانه[ها برای هدایت انسان‌ها] است که [بدون تأمل در دلالتشان بر وجود خداوند،] بر آن‌ها می‌گذرند و از آن روی‌گردانند (١٠٥) و بیشترشان به خداوند ایمان نمی‌آورند مگر این‌که [در همان حال برای او] شریک قرار می‌دهند (١٠٦) آیا ایمنند از این‌که عذابی فراگیر از سوی خدا به آنان برسد، یا به ناگاه قیامت درحالی‌که بی‌توجهند به‌سویشان آید؟! (١٠٧) بگو: این است راهِ من که من و پیروانم بر پایۀ دلیل و بُرهانِ روشن به‌سوی خدا دعوت می‌کنیم، خداوند [از هر عیب و نقصی] پاک و منزّه است، و من از مشرکان نیستم (١٠٨) و [نیز] پیش از تو جز مردانی از اهل آبادی‌ها را که به آنان وحی می‌کردیم نفرستادیم، آیا [مخالفان نبوت] در زمین گردش نکرده‌اند تا با دقت بنگرند که عاقبتِ کسانی که پیش از آنان بودند [و متکبّرانه به ستیز با حق برخاستند] چه بود؟! مسلّماً سرای آخرت برای آنان‌که [از خداوند اطاعت کرده، و از محرّماتش] پرهیز داشتند بهتر است، آیا نمی‌اندیشید؟! (١٠٩) [آن پیامبران زمانی طولانی مردم را به قبول ایمان دعوت کردند، و متکبّران هم به انکارشان ادامه دادند] تاجایی‌که پیامبران [از مؤمن‌شدنِ اکثر مردم] مأیوس شدند، و [کفرپیشگان] گمان کردند به آنان [در وعده یاری و حمایت] دروغ گفته شده [که نهایتاً] یاری ما به‌سوی پیامبران آمد، پس کسانی را که خواستیم رهایی یافتند، و عذابِ ما از گنه‌پیشگان بازگردانده نمی‌شود (١١٠) به‌راستی در سرگذشت آنان پندی برای خردمندان است، [قرآن] سخنی نیست که به دروغ بافته باشند، بلکه تصدیق‌کنندۀ [حقانیت] کتاب‌های آسمانی پیش از خود، و توضیح‌دهندۀ هرچیزی است، و برای مردمِ مؤمن [سراسرِ آیاتش] هدایت و رحمت است (١١١)